Ze schonk jarenlang de koffie van Rutte en Wilders in en vond met hulp van een Kamerlid haar vader in Afrika terug. Sara Baronete was 14 jaar Kamerbode en leefde met politici. Onlangs gooide ze het roer om: Sara verruilde de Kamerleden in Den Haag voor kalebassen in Portugal.
Het is een van de grappigste Tweede Kamer-foto's. Kamerbode Sara Baronete die PvdA'er Lodewijk Asscher aanspreekt op zijn vertrapte gympies onder zijn nette pak.
Sara weet het nog goed. "Die gympies zagen er niet uit. Ik kon het niet laten om dat tegen Asscher te zeggen. Hij had last van zijn teen ofzo", lacht Sara. De volgende dag kwam de PvdA'er op keurig gelakte schoenen de Kamer binnenlopen, herinnert Sara zich. "Kijk dan, zei hij trots. Ik heb geluisterd naar je."
Stemmig klassiek kostuum
Sara Baronete (51) was ruim 14 jaar Kamerbode. Dat zijn de mensen die in stemmig klassiek kostuum tijdens debatten door het beeld lopen. Een bijzondere baan, er zijn er maar een handjevol van.
Sara was niet zomaar een Kamerbode, ze was bekend bij ieder Kamerlid en was ook wel de 'popster van de Kamer.' Of: 'de moeder van alle Kamerleden'. "Maar dan wel een jonge moeder met elk jaar wel een paar verschillende kapsels", lacht ze.
Levensverhaal
De manier waarop Sara het tot Kamerbode schopte is bijzonder. Net als haar levensverhaal. Ze werd geboren in Mozambique. Als jong meisje vluchtte ze voor de oorlog. Samen met haar moeder ging ze naar Portugal. Haar vader bleef achter in Afrika.
Daarna ging ze reizen en ontmoette haar huidige man. Met hem kwam ze uiteindelijk in Den Haag terecht. "Via een uitzendbureau kreeg ik mijn eerste baantje in de Tweede Kamer."
Kamerbode
Op een dag werd ze gevraagd voor Kamerbode. Ze volgde interne opleidingen, leerde de kneepjes van het vak. "Als bode ben je een vaste aanwezige tijdens vergaderingen. Je ondersteunt Kamerleden op allerlei manieren, je bent als het ware een gastvrouw. Je brengt stukken rond, schenkt koffie tijdens de debatten en begeleidt bij ceremoniële ontvangsten."
Op de site van de Tweede Kamer staat de functie omschreven: de kamerbode zet vuilnis buiten en haalt de koning binnen.
Koffie met melk voor Rutte
Een goed inlevingsvermogen. Dat is misschien wel de belangrijkste eigenschap. "Je moet je plaats kennen. Bij sommige Kamerleden weet je dat je een lolletje kan maken. Als je het vak zo lang doet, leer je ze allemaal kennen en weet je wat ze nodig hebben. Rutte drinkt graag thee met melk als hij in Engeland is geweest bijvoorbeeld."
Ze had ook altijd haar tasje bij zich. "Als ik zag dat Kamerleden vermoeid waren, dan gaf ik ze water of een paracetamolletje. Iedereen kon altijd bij mij terecht."
Vader teruggevonden
Ze maakte debatten mee tot diep in nacht en zag ministers die vielen. "Als Kamerbode ben je niet politiek gekleurd. Je loopt voor iedereen net zo hard. Je bent trouw aan alle leden. Je ziet politici niet als partij, maar stuk voor stuk als mensen."
Met sommige Kamerleden had ze een bijzondere band. Zoals met Kathleen Ferrier (CDA). Dankzij haar vond Sara haar vader terug. "Mijn vader was achtergebleven in Mozambique. Ik was hem uit het oog verloren. Via een werkbezoek wist mevrouw Ferrier mijn vader te vinden. Ik heb hem dankzij haar nog een keer bezocht in Mozambique, vlak voor zijn dood."
Vies pak
Een andere herinnering komt op. Over D66-Kamerlid Jan Paternotte. "Vlak voor een belangrijk debat gleed hij uit en was zijn hele pak vies. Hij kon wel huilen. Ik heb zijn pak toen mee naar huis genomen en gewassen en weer mooi gestreken. Hij was zo dankbaar."
Koning
Sara was ook aanwezig bij ontvangsten van buitenlandse gasten. "De hele wereld komt langs in de Tweede Kamer." De inhuldiging van de koning was een van haar hoogtepunten.
"Ik moest ervoor zorgen dat alle genodigden op de juiste plekken kwamen te zitten. Mijn ogen werden steeds groter toen ik zag wie er allemaal binnenkwamen. Het verliep vlekkeloos. Dat doe je dan met elkaar."
Fouten
Er ging ook weleens wat mis. "Ik heb een keer per ongeluk op de stemmingsbel gedrukt. Dan gaat door de hele Kamer een harde bel af om Kamerleden erop te attenderen dat ze moeten stemmen. Uit alle hoeken en gaten kwamen ze naar de plenaire zaal gerend. Ik werd er helemaal rood van."
De toenmalige Kamervoorzitter Gerdi Verbeet nam het goed op, weet Sara. "Geen zorgen, zei ze. Iedereen maakt wel eens fouten. Ik vond haar zo'n geweldige voorzitter. Met haar kon je lachen en huilen."
Sleur
Op een gegeven moment kwam er toch de sleur in haar werk. En haar man wilde terug naar Portugal, het land waar Sara opgroeide. "Het was geen makkelijk besluit maar vóór de uitbraak van corona besloten we naar Portugal te emigreren. We hebben een boerderijtje gekocht en ik ben een bedrijfje gestart in kalebassen: Cabaças do Amor."
Dat zijn een soort pompoenen die gebruikt worden voor decoratie. Het begon met haar buurvrouw die twee kalebassen had. "Het was in de tijd van de lockdown. Je kon niets en ik begon me zo te vervelen. Ik ging de kalebassen beschilderen en maakte er leuke dingen van, zoals vogelhuisjes en lampen."
En dat sloeg aan. "Ik heb nu mijn eigen kalebassen-bedrijfje. Ze gaan de hele wereld over."
Laatste boodschap
Vorige week was ze in Nederland. "Ik heb mijn kinderen bezocht. Die zijn niet meegegaan. Ik mis ze vreselijk."
Ook bezocht ze nog een laatste keer de Tweede Kamer. Voor een definitief afscheid. "Het was emotioneel en bijzonder tegelijk om iedereen weer te zien. Natuurlijk mis ik het politieke leven. Het weerzien met Kamerleden was geweldig en een paar hebben mijn kalebassen gekocht. Zo leuk."
Haar leven ligt nu in Portugal, samen met haar man en ezeltjes Elisabeth en Charlotte. Wel heeft ze nog een boodschap aan alle politici waar ze stuk voor stuk om gaf: "Blijf je best doen voor dit mooie land. En dank voor de gouden tijd die ik heb gehad."
