De Amerikaanse hulpverlener Jeff Woodke, die eerder deze week na ruim zes jaar werd vrijgelaten door zijn ontvoerders in Niger, is gisteravond herenigd met zijn Nederlandse vrouw Els. Dat zegt haar broer Jeroen Molenaar uit Hoogkarspel in een gesprek met RTL Nieuws. Els stuurde bovenstaande foto van de hereniging.
"Jeff is gisteravond rond 21.00 uur Nederlandse tijd geland in Amerika", zegt diens zwager Jeroen Molenaar. "Onze zus Els is daar herenigd met haar man - en hun twee zoons Bobby en Matthew met hun vader."
Via Jeroen laat Els weten dat ze 'direct na aankomst naar het ziekenhuis zijn gegaan voor onderzoeken en dat het ernaar uitziet dat alles goed komt'. Ook zijn ze met z'n vieren uit eten geweest.
Gezin weer compleet
"Eindelijk", voegt hij er met een zucht aan toe.
De emotie is dagen na de vrijlating nog goed te horen in zijn stem. "Wat wil je", zegt hij, "we zaten ruim zes jaar in spanning. Toen we vanochtend de eerste foto van het complete gezin kregen sinds Jeff weer vrij is, met z'n vieren bij elkaar... dan valt er wel iets van je af."
De Amerikaan Jeff Woodke is getrouwd met de Nederlandse Els. Zij komt oorspronkelijk uit Hoogkarspel, uit een gezin met acht broers en Els als enige zus. Inmiddels woont ze al tientallen jaren in Amerika. Haar man Jeff werd op 14 oktober 2016 in Niger ontvoerd door jihadisten. Daar zat hij om ontwikkelingshulp te bieden aan het straatarme land. Eerder deze week werd hij vrijgelaten, samen met een Franse journalist. Dat nieuws ging de wereld over, en nu is hij dus terug op Amerikaanse bodem waar het gezin woont.
Kapotte knie
"Ze zitten op dit moment in een hotel in San Francisco", zegt Els' broer Jeroen. "Het gaat naar omstandigheden goed met ze. Jeff kan er even bijkomen. Hij krijgt begeleiding. Zowel psychologisch als lichamelijk. We weten dat zijn knie al jaren kapot is, dat gebeurde bij de ontvoering. En door het eenzijdige eten heeft hij ook problemen met zijn darmen. Specialisten kijken nu wat hij de komende tijd nodig heeft."
Vanochtend maakte Jeroen 'een heerlijk rondje' met zijn dochter over de markt in Hoogkarspel. "De afgelopen jaren werd ik natuurlijk vaak aangesproken met vragen. Dan kon ik niet alles vertellen. Maar nu kan ik zeggen: hij is vrij, mijn zus en haar gezin hebben weer een toekomst. Dat is schitterend. Gewoon schitterend."
Losgeld
Wat hij niet kon delen, ging over de vele pogingen die de Amerikaanse FBI, CIA en het ministerie van Buitenlandse Zaken ondernamen om hem vrij te krijgen. "Dat moest stil blijven. Want wat gebeurde er telkens als er nieuws was over onderhandelingen: dan meldden zich andere bendes uit Niger en Mali. Die beweerden dat ze hem hadden, of dat ze hem voor losgeld vrij konden krijgen. Onzin natuurlijk. Maar dat maakt het proces alleen maar lastiger."
In de tussentijd gingen Els - en haar acht Nederlandse broers - door. Althans, zo goed en zo kwaad als het ging. Jeroen: "Natuurlijk ga je na een tijdje door met je leven. Maar tegelijk is de onzekerheid altijd bij je. Dat geldt voor ons allemaal. We zijn een hechte familie."
Door de jaren heen waren er af en toe 'signalen' dat Jeff nog leefde. "Maar ja, dat waren dan berichten van weken of maanden oud. Je wist nooit goed wat je ervan moest geloven. Maar het gaf wel hoop."
Doorgaan met leven
Amerikaanse hulpverleners drukten Els op het hart door te gaan met leven. "Want als Jeff vrij zou komen en zijn vrouw verpieterd aan zou treffen, zou hij ook nog eens een schuldgevoel krijgen. Zo hebben de psychologen het uitgelegd. Gelukkig heeft Els de draad weer opgepakt. Ze is blijven strijden voor zijn vrijlating, stond voortdurend in contact met de autoriteiten, maar daarnaast ging ze gelukkig ook verder met leven."
Tulpen
Zo bleef ze vriendinnen ontmoeten, zegt haar broer. En ze plantte elk jaar tulpen in de tuin; kwam Jeff onverwacht thuis, dan kon hij van die bloemen genieten. "En ze vond troost en kracht in het geloof", zegt Jeroen. "Ze is er altijd in blijven geloven dat hij weer thuis zou komen."
Wanneer de broers van Els hun zwager weer in de armen kunnen sluiten, is nog niet bekend. Jeroen: "Eerst moeten ze maar even hun rust nemen. Het kriebelt al wel, merk ik in de familie. We willen hem graag zien. Els zou eigenlijk later dit jaar weer naar Nederland komen, maar hoe het nu gaat lopen, moeten we nog zien. Maar we gaan elkaar natuurlijk vroeg of laat weer zien. Dat zal, hoe nuchter we als familie ook zijn, een emotioneel moment worden. Ik kijk ernaar uit."
