Laatste blog MH17-nabestaande Ria: 'Dit voelt zo goed!'

Als u deze blog leest, dan weet u waarschijnlijk al dat 3 verdachten in de zaak MH17 schuldig zijn bevonden. Daarom begin ik daar als eerste mee.

Vandaag was een bijzondere dag: mijn verwachting is uitgekomen. Gedurende de anderhalf uur durende uitspraak van de rechter, waarin hij heel helder een uitgebreide toelichting gaf op de oorzaak van het neerstorten van de MH17, was het stil. Heel stil.

Alle aanwezigen luisterden aandachtig en misschien nog aandachtiger toen hij uitsprak dat de rechtbank bewezen achtte dat het vliegtuig is neergehaald door een BUK-raket, met als afvuurlocatie inderdaad Pervomaiski.

Toen hij dat zei, wilde ik eigenlijk juichen of op zijn minst een gil slaken. Maar ik deed het niet. Het bleef namelijk zó stil in de rechtbank. Ik keek even om me heen, maar iedereen zat doodstil en enigszins stoïcijns naar het ‘gebeuren’ beneden te kijken.

Ik zat namelijk op de tribune boven de rechtszaal met zo’n 50 andere nabestaanden, waaronder ook enkele nabestaanden uit Australië. Ik vroeg me nog even af of ik het wel goed had begrepen. De rechter zei toch echt dat hij de beide feiten (BUK-raket en afvuurlocatie) bewezen achtte?

Ik keek nog even goed naar de officieren van het Openbaar Ministerie. Ook zij vertrokken geen spier, gaven geen krimp. Het zal dus wel aan mij liggen… Ik ging maar weer verder met luisteren en naar beneden staren.

De rechter vervolgde daarop de overwegingen van de rechtbank en ging in op de concrete rol van de verdachten bij het neerhalen van de MH17. Ik zat bijna met mijn neus tegen het raam. Het bleef doodstil op de tribune.

Zelfs ná de uitspraak dat 3 verdachten schuldig werden bevonden én tot een levenslange gevangenisstraf werden veroordeeld. Ik denk dat niemand wist hoe hierop te reageren? Ik weet het eigenlijk niet. Zelfs ik werd er stil van. Ik sprak heel kort met een andere nabestaande, die de tranen liet lopen, maar ook niet veel kon zeggen.

Alles was ingetogen. Ik stond op exploderen en ben de trap afgespurt om naar buiten te gaan. Ik liep vrij stevig de gang door, langs heel veel nabestaanden, advocaten en beveiligers. De grote deuren gingen open en ik liep recht in de armen van wel 50 journalisten.

Flits flits flits en ik dacht: "Wat zal ik roepen?" en voordat ik het wist riep ik "We did it" en stak daarbij als een winnaar mijn arm in de lucht. Beetje vreemd natuurlijk wel. Maar je moet je voorstellen, dat je ergens naar buiten loopt, terwijl je hoofd en lijf nog niet synchroon lopen. Het juicht, het schreeuwt en het leek alsof mijn binnenste naar buiten wilde. Zo voelt een overwinning waarschijnlijk. 

Gelukkig kwam het verstand toch snel terug en kon ik - met wel 10 microfoons tegelijk onder mijn neus en vele camera’s in mijn gezicht - zeggen wat de uitspraak voor mij betekende.

Nou dat zal ik jullie ook vertellen. Ik ben opgelucht. Na 8 jaar en 4 maanden is er gerechtigheid voor alle slachtoffers en nabestaanden. Ik ben blij dat het Rusland niet gelukt is om met gemanipuleerd bewijsmateriaal telkens maar weer te claimen volkomen onschuldig te zijn. Dat voelt zo goed!

En ik ben super trots op ons Openbaar Ministerie. Wat een prestatie van wereldformaat hebben zij geleverd. Hulde voor al die mensen die 8 jaar lang hun stinkende best hebben gedaan om recht te halen voor ons als nabestaanden.

Voor mij is nu het moment aangebroken om de MH17 los te laten, stapje voor stapje. Dat is begonnen toen ik vanmiddag naar huis reed. Deze keer had ik - in tegenstelling tot de andere keren - juist op de terugweg mijn muziek in de auto keihard aan staan.

Ik wilde wel naar iedereen roepen; "Weten jullie wel dat het recht heeft gezegevierd?" Dat laatste heb ik niet gedaan. Ik heb in stilte naar de keiharde muziek geluisterd, op weg naar het Ria-tijdperk. Ik dank u allen voor het lezen van mijn blogs en wens u alle goeds!

Ria van der Steen