In bijzijn van vrijwilligers, wensambulances, vrienden en familie is vandaag afscheid genomen van Kees Veldboer. De oprichter van Stichting Ambulance Wens overleed vorig week op 62-jarige leeftijd aan een hartaanval. "Kees was er altijd voor ons. Vandaag waren wij er voor hém."
'Niet lullen maar poetsen', zei Kees Veldboer altijd. En dat was precies wat Arjan Verhoeven (39) en tientallen andere vrijwilligers gisteren deden. Poetsen, boenen, tot alle zeven wensambulances glommen als nooit tevoren. De gele voertuigen zouden Kees, de oprichter van Stichting Ambulance Wens, begeleiden op zijn laatste rit, van het kantoor van de stichting naar de Laurenskerk in Rotterdam.
In één van de wensambulances zou Kees zelf liggen. Een vrijwilliger is de hele week bezig geweest de ambulance te verbouwen zodat de kist er vandaag in kon.
Arjan Verhoeven uit Alblasserdam krijgt weer kippenvel als hij aan vandaag denkt. De dag van de uitvaart begon met een erehaag, zo'n 200 vrijwilligers, allemaal met hun blauwe shirt aan. Voor Kees. Voor hun held.
"Het was echt een emotionele knal om daar te staan", vertelt Arjan. "We houden ons groot, dachten we nog. Maar iedereen stond daar te janken."
Bekijk de beelden hieronder, die Arjan van de dag maakte:
Eeuwig dankbaar
Arjan werkt nu zo'n acht jaar voor de stichting, maar Kees was ook (en vooral) zijn vriend. "Ik werd vrijwilliger toen het niet zo goed met me ging, ik ging door een rottijd. Ik had gesolliciteerd om auto's te wassen op de zaterdag, maar Kees was ervan overtuigd dat ik meer kon, dus leerde hij me rijden. En dan belde hij me: 'Kom, Arjan, ik heb weer een wens voor je'. Hij heeft me echt uit de ellende getrokken. Ik ben hem eeuwig dankbaar."
Alle vrijwilligers reden in een geelgekleurde stoet met Kees mee, over de A15, door het centrum van Rotterdam (Kees was een echte Rotterdammer), naar de kerk. Een grote, geelgekleurde sliert auto's. "Heel gek, ik was heel verdrietig, maar ik genoot ook van de rit. Omdat ik dacht: dit had Kees mooi gevonden."
Vanwege de coronamaatregelen konden niet alle vrijwilligers niet mee de kerk in: de uitvaart was voor familie en vrienden. "Maar we hebben met z'n allen via livestreams buiten, op de parkeerplaats van de kerk, gekeken", vertelt Arjan. "Ik zat in de ambulance met drie verpleegkundigen. We moesten elkaar echt vasthouden. Vooral toen zijn dochter ging spreken. Toen ze dat woord 'papa' zei. Nou. Veeg me maar op hoor."
Het was gek om bij de kerk te zijn. Kees was precies dáár twee uur voor zijn dood nog geweest, om wat dingen te regelen voor het grote jubileumfeest voor het 15-jarig bestaan van de stichting. Dat zou in de kerk plaatsvinden, volgend jaar, voor alle vrijwilligers.
Arjan: "Hij was daar, in die kerk, voor ons. Om voor ons iets moois te regelen. Een week na zijn bezoekje aan de kerk zijn wij er voor hem. Om hem een mooi afscheid te geven."
Arjan kan het niet geloven. "Goh", zegt hij, meer tegen zichzelf dan tegen RTL Nieuws. "Die Kees, héé... Potverdorie."
"Wat die man heeft gedaan... Hij heeft van 16.000 mensen hun wensen vervuld met de stichting. Tel daarbij op de familieleden van die mensen die er troost uit hebben gehaald. Zijn invloed was, of ís, grandioos."
En daarmee het gat dat hij achterlaat ook. Kees zal Arjan nooit meer bellen: 'Kom, Arjan, ik heb weer een wens voor je'. Maar Arjan gaat gewoon door. Over een maand staat er al weer een wens op zijn agenda, een man die graag de Formule 1 wil kijken vanuit zijn caravan op zijn favoriete camping. Arjan zal er staan, met zijn ambulance en collega. Want: niet lullen maar poetsen.
