'Nicole is geen coronacijfer, maar een vrouw van 29 die is overleden'

Haar stiefzusje Patricia:

"De vader van Nicole heeft gevraagd of ik het woord wil doen, hij is daar zelf nog niet klaar voor. Dat begrijp ik, Nicole is pas net overleden, op 9 april. Maar we vinden het belangrijk om te laten zien dat corona er nog steeds is. Dat Nicole geen cijfer is in een statistiek, maar dat er een jonge vrouw van 29 jaar is overleden die zonder corona een normale levensverwachting had gehad.

Iedereen is zo erg geschrokken dat ze er nu niet meer is, niemand zag dit aankomen.

'Het komt wel goed, ik word wel weer beter', zei ze zelf nog in de ambulance toen ze werd meegenomen. Ik denk dat ze geen moment aan zichzelf twijfelde. En ik ook niet. Zij kan dit, dacht ik. Ze was zo sterk. 

Maar het virus was sterker."

"Toen corona net in Nederland was, kwam Nicole weer bij ons wonen. Het was uit gegaan met haar ex-vriend, waardoor ze weer terugkwam naar mij, mijn moeder en haar vader. Wat vonden we dat heerlijk, want Nicole was zo'n fijne aanwezigheid. 

Voor corona keken we goed uit, want we wilden echt niet besmet raken. Vooral niet omdat Nicole als baby in het ziekenhuis terecht was gekomen met een virus op haar longen. Ze is toen met spoed in Duitsland behandeld en gelukkig kwam ze er na een prednisonkuur weer bovenop. Haar longen waren hierdoor wel beschadigd, waardoor ze lang heeft moeten revalideren.

Zo werd ze vroeger nog aangesloten op zuurstofflessen als ze ging slapen, en heeft ze vaak een longontsteking gehad. Maar eigenlijk ging het de laatste jaren steeds beter: zuurstofflessen waren al lang niet meer nodig en ze had een goed zuurstofgehalte in haar bloed, wat ze altijd in de gaten hield."

"Toch wist ze zelf ook maar al te goed dat ze voorzichtig moest zijn in deze tijd. Daarom hield ze altijd en overal afstand, ze ging alleen naar haar werk, naar haar zus en nichtje, maar verder bleef ze thuis. We bezochten geen feestjes, wat sommigen van onze leeftijd wel deden. We dachten niet: lang leve de lol, maar namen het serieus.

Het ging lange tijd ook goed, totdat de vader van Nicole - die ik mijn tweede papa noem - een longontsteking kreeg. Dat had hij wel vaker, dus we waren nog niet gelijk in paniek. Hij kreeg van de huisarts medicijnen, maar moest ook een test doen. De volgende dag kregen we de uitslag: positief getest op Covid-19.

Ik testte negatief en besloot om tijdelijk bij mijn vriend te gaan wonen. We hoopten natuurlijk dat het virus Nicole zou overslaan, maar de volgende dag kreeg ik een berichtje dat ze 40 graden koorts had en dat het zuurstofgehalte in haar bloed erg laag was. Ze werd opgehaald door de ambulance en moest naar het ziekenhuis."

"In het ziekenhuis brachten ze haar zuurstof weer op peil en ze moest weer naar huis. Er was te weinig plek om Nicole daar te houden, en het ging nu weer goed. Maar helaas was dat van korte duur. De volgende dag werd ze thuis weer ziek en belde ze mij: 'Nou, ik weet niet of het nog erger kan worden hoor. Maar we zitten pas op dag twee.'

Ze voelde zich heel slecht, had heel weinig zuurstof in haar bloed en geen smaak- en reukvermogen meer. Opnieuw werd ze opgehaald met de ambulance waarin ze gelijk 15 liter zuurstof kreeg. 'We komen hier wel doorheen hoor', zei ze. 

Dat leek aanvankelijk ook zo te zijn, maar uiteindelijk ging het toch niet goed. Ze kreeg stolsels in haar longen waardoor ze bloedverdunners moest slikken, kreeg weer verhoging en haar zuurstofgehalte in het bloed bleef zakken. 31 maart kregen we een appje van mama dat ze in slaap moest worden gebracht. Het kostte Nicole te veel energie om zuurstof naar haar longen te brengen, in haar slaap zou ze daar meer voor kunnen vechten. Ik stuurde Nicole gelijk een appje: 'Hou je sterk, wij kunnen dit, ik hou van je.'"

"Op 1 april is ze naar de intensive care gegaan in Delft, maar daar was het eigenlijk al te druk. Daarom is ze diezelfde dag nog overgeplaatst naar Gouda. De vader van Nicole en mijn moeder mochten daar in het begin niet naartoe, omdat ze beiden nog positief testten. Daarom hebben de verpleegkundigen iedere dag met ons gevideobeld, zodat we Nicole toch konden zien. Ze hielden ook een dagboek bij voor ons en voor Nicole, voor als ze weer beter zou worden.

Zo schreef de verpleegkundige op 3 april onder meer:

Vanavond mocht ik voor jou zorgen, dus ik zal weer een stukje schrijven in het dagboek. Vanavond hebben wij jou in slaap gehouden en wordt het ademen nog steeds door de machine overgenomen.
Ik heb 100%NL aanstaan bij je, ik begreep dat je hier vaak naar luistert, ook 's nachts, dus ik laat hem lekker aanstaan.
Hopelijk heb je een rustige nacht en word je snel beter."

"Helaas werd ze niet snel beter, het ging juist slechter. Op 4 april kreeg ik een appje van mama: 'We moeten mededelen dat de laatste fase van de behandeling is ingezet. Ze is heel, heel, heel erg ziek. Ze wordt op haar buik gedraaid. Als dit niet helpt, en ze geen andere oplossing meer hebben, zal ze komen te overlijden.'

Eigenlijk heb ik dat bericht gewoon over me heen laten komen. Ik kon niets aan die situatie veranderen, het enige wat ik kon doen was sterk blijven voor Nicole. Zij had die kracht nodig, dacht ik, dus ik moest er voor haar zijn, voor haar sterk blijven. 

Op 8 april, toen mijn moeder en de vader van Nicole weer naar het ziekenhuis mochten, hebben ze een gesprek gehad met de artsen. In de dagen daarvoor had Nicole er een astmatische aanval bijgekregen. Als er de komende 24 uur niets zou veranderen, konden ze niets meer voor haar doen. Diezelfde avond ben ik nog langsgegaan bij haar. Ik zag daar Nicole liggen, gewoon mijn Nicole, maar dan in slaap. Het was fijn om haar te zien, ondanks de kutsituatie waarin we zaten. En nog steeds keek ik naar haar met de gedachte dat het wel goed zou komen."

"Maar alles was besproken met de artsen: Kan ze hier nog uitkomen? Kan het nog goedkomen? Hoe komt ze er dan uit? Wat voor keus moeten we maken? En eigenlijk werd er aangegeven dat er nog maar één keus was: ermee stoppen. Het hield hier op voor Nicole, hoe anders we dit ook hadden gewild. 

Nicole was gewoonweg niet meer te redden.

Van te voren was afgesproken dat mama samen met de vader en moeder van Nicole bij het laatste moment zouden zijn. Ik en mijn zusje en de andere broer en zus van Nicole, mochten er via videobellen bij zijn. We zagen hoe de slangetjes van Nicole werden afgehaald, hoe de medicatie werd gestopt, de sondevoeding werd afgesloten, de beademing werd stilgezet. 

Ze merkte er zelf niets van. Nicole was op 1 april gaan slapen en is niet meer wakker geworden. Hoe vervelend ook, het was het beste wat er kon gebeuren als je dan toch moet overlijden: slapen en niet meer wakker worden.

Daar gaat ze dan, dacht ik. Op 9 april, om 11.35 uur, is Nicole op 29-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van het coronavirus."

"Iedereen was en is kapot van verdriet, vol ongeloof. Hoe kan zó'n jong iemand opeens overlijden aan het virus? Dat vraagt iedereen zich nu af. Ik heb mensen in mijn omgeving verloren die 70 of 80 jaar waren. Natuurlijk is dat ook erg, maar het verdriet is anders. Zij hebben een mooi leven gehad, tijd gehad om te leven.

Nicole was te jong om te gaan. Ze heeft gevochten voor haar leven, terwijl dat niet had hoeven gebeuren als dat virus er niet was geweest.

Ik merk nu ook dat de meest gestelde vraag aan ons is: hoe is ze dan besmet geraakt, bij wie begon het? Dan denk ik: is dat nu echt het belangrijkste wat jullie je nu afvragen? Iedereen heeft haar aan kunnen steken. Wij zelf, een wildvreemde of zelfs de honden, zo heeft de GGD verteld. Maar niemand moet daar bij ons mee zitten. Het is niemands schuld. Het is de schuld van het virus."

"Wij moeten onze energie nu gebruiken om te rouwen. We hebben vorige week pas afscheid van haar genomen, het is allemaal nog zo vers. Mijn zus appte mij net nog: 'Ik kan haar nooit meer appen om te vragen hoe het gaat. Ik zal nooit meer horen: 'Ik hou van je zus.' Ik zal nooit meer een knuffel krijgen. Ik zal nooit meer horen: 'Zullen we iets gaan doen.'

Het was wel een mooie uitvaart trouwens. Eerst zijn we naar Rijswijk gegaan, waar ze opgebaard lag. Daarna hebben we de kist dichtgedraaid en zijn we naar onze straat gereden, waar de buren afscheid konden nemen. Vervolgens reden we naar het werk van Nicole, en wat was het bijzonder om te zien dat daar de hele straat volstond met collega's. Honderden rozenblaadjes werden gestrooid op de rouwauto en iedereen moest huilen.

Daarna zijn we voor de uitvaart naar Maassluis gegaan, de plek waar ze ook is geboren. Mijn moeder, mijn zusje, mijn stiefzus, een goede vriendin en ik hebben wat gezegd. Ik dacht dat ik in huilen zou uitbarsten, maar ik besloot de zaal niet in te kijken en echt tegen Nicole te praten. En dan kan ik niet huilen, want zij maakte mij altijd zo vrolijk en blij. Ze lachte zo vaak, was zo lief."

"Dus ik vertelde haar dat voor de allerlaatste keer:

'Moppie toch, wat ga ik je missen zeg. Wie had dit gedacht... Je hebt gevochten, zo sterk dat je was. Ik was een jaar of 11 toen ik je voor het eerst ontmoette en ik moet toegeven dat ik je eerst een beetje vreemd vond. Ik weet nog dat wij met z'n allen gingen eten en dat ik zo verbaasd was dat je binnen tien minuten klaar was. Met de tijd heb ik je leren kennen en vond ik je niet meer zo vreemd, ik raakte eraan gewend dat je zo snel kon eten. Dat waren nou eenmaal de dingen die hoorden bij jou. Net als jouw liefde voor hondjes en jouw liefde voor de familie. 

Ik kon altijd lekker met je babbelen. Dat ga ik zo missen. Ik wil je bedanken dat jij mij hebt geaccepteerd in je familie liefje. Door de jaren heen ben ik zoveel van je gaan houden. Je was altijd zo lief, altijd vrolijk. Tuurlijk waren er momenten dat je een beetje somber was, maar dat duurde nooit lang. Ik ben altijd blij geweest met jou. Door jouw gezelligheid, domme acties en opmerkingen was mijn dag gauw compleet. Ik zal je hier en nu beloven dat ik goed voor je papa zal zorgen, ik hou hem in de gaten voor je. 

Ik ga je missen moppie, maar ik weet dat je stiekem op ons past. Maak ze helemaal gek daarboven, kies de mooiste plek uit en geniet van je rust.

Ik hou ontzettend veel van jou.'"