Ria van der Steen, die haar vader en stiefmoeder verloor bij de ramp met vlucht MH17, volgt de rechtszaak tegen de verdachten op de voet. Voor RTL Nieuws houdt ze een blog bij. "Als de verdediging maar met haar fikken van óns vliegtuig afblijft."
Soms heb je van die dagen waarop het allemaal niet zo wil lukken. Dat begint vaak al als je wakker wordt. Je struikelt als je uit bed stapt, knijpt de tandpasta niet op je tandenborstel maar in de wasbak, de koffie zit vol met prut en als je de deur uitgaat, trek je de deur dicht en…
Het had er werkelijk alles van weg dat de verdediging (lees: de advocate) van verdachte Poelatov vandaag zo'n dag had. Haar pleidooi was soms onnavolgbaar, vol herhalingen, en slaapverwekkend eentonig. Net zo eentonig als de vele gezochte argumenten die omslachtig werden aangedragen om weer nieuwe of aanvullende onderzoeken te verzoeken aan de rechtbank. Dat laatste was namelijk, net zoals op veel alle andere zittingsdagen, weer tot vervelens toe het geval.
Mijn dag begon wél goed. Lekker geslapen, zin om weer eens een dagje ergens anders te zijn dan thuis achter de laptop met digitale vergaderingen, een prettige rit naar de rechtbank en bij aankomst zag ik weer de vertrouwde gezichten van andere nabestaanden.
"Ik kan al bijna aan de gezichten van de officieren aflezen wat ze denken."
Ik was wel weer wat zenuwachtig, de laatste zittingsdag was al weer even geleden en je bent dan uit de flow. Dit was weer een soort nieuwe – voor mij goede – start. Ook vertrouwd waren de gezichten van de officiers van justitie, de rechtbank en onze advocaten.
Over die officiers: wat een kanjers. Onze helden! Ik kan al bijna van hun gezichten aflezen wat ze denken bij sommige woorden die uitgesproken worden door de verdediging. Het moet haast hetzelfde zijn als wat wij tegen elkaar zeggen op de tribune.
Het is vandaag erg warm op de tribune en ik vind het bij tijd en wijle opmerkelijk stil. Komt dat door de onderwerpen die behandeld worden? Het gaat over de stand van zaken in de onderzoeken, een mogelijke schouw, het spreekrecht en de vorderingen van de benadeelden (lees: nabestaanden). We verwachten eigenlijk ook wel iets over de tapgesprekken, die afgelopen zondag te horen en te zien waren in de uitzending van Nieuwsuur. Veel onderwerpen dus.
"Als de verdediging maar met haar fikken van óns vliegtuig afblijft."
Er wordt begonnen met de tapgesprekken. De herkomst van de tapgesprekken is volgens het OM onduidelijk en uiteraard (!) ongewenst, en het OM geeft aan dat het zelf deze informatie niet heeft gelekt, evenmin als de politie.
Voor de verdediging zijn deze 'gelekte' gesprekken aanleiding om weer eens een nieuw onderzoek te vragen. Koren op haar molen: je snapt natuurlijk wel dat zo'n onderzoek onhaalbare kaart is en vooral weer flink tijd gaat vragen. Hopelijk gaat de rechtbank er dan ook niet in mee en wijst ze dit af.
Uiteraard gaat dit 'spel', waarvan wij inmiddels het kunstje maar al te goed kennen, door als het gaat om het onderzoeken van de wrakstukken. Ze willen alles zien, maar geven daarna aan dat hun deskundige ziek is en dat men dus weer op zoek moet naar een ander en dat is zóóóóóó moeilijk. Kennelijk wil niemand zich daar überhaupt aan branden.
De verdediging blijft vervolgens op het bekende irritante en ongeloofwaardige toontje beweren dat zij echt wel wil, hoor. Als zij – de verdediging dus – er maar met haar fikken van afblijft, roepen we op de tribune. Het is óns vliegtuig. Het voelt voor ons nabestaanden beslist niet goed als zij de stukken aanraken waarmee onze dierbaren zijn omgekomen.
"Op onze tribune is de verontwaardiging niet te stuiten: wat een ongelofelijk gemaakte act!"
Dat ongeloofwaardige toontje van de verdediging wordt bij de vorderingen van de nabestaanden helemaal erg. Zij start haar pleidooi met woorden als: "Ik heb er echt moeite mee dit te moeten zeggen" en "Ik wil echt niet voorbijgaan aan het leed van de nabestaanden, maar..." Dan start ze een verhaal waarmee ze duidelijk wil maken dat ze vindt dat de rechtbank de vorderingen niet ontvankelijk moet verklaren, zonder dat ze die woorden gebruikt.
Ze denkt dat ze slim is, maar het OM is gelukkig slimmer. Op onze tribune is de verontwaardiging niet te stuiten: wat een ongelofelijk gemaakte act! Haar tekst voor het pleidooi, dus ook de zin – ik heb er echt moeite mee – is ver van tevoren bedacht. Het staat op papier, het is uitgetypt…
Als je op die wijze je medeleven wil tonen… tja, dan heb je niet je beste dag!
