Ook tijdens de tweede golf overlijden opnieuw honderden mensen door het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de coronacijfers. We laten nabestaanden aan het woord over hun geliefden. Deze keer een eerbetoon aan Yvette Moerdijk (35) uit Amersfoort.
Haar moeder Ingrid:
"Er zullen vast negatieve reacties komen op dit verhaal, omdat Yvette al leed aan verschillende ziektes en dus niet kerngezond was toen ze door corona werd getroffen. Tegen hen wil ik zeggen: zou jij je dochter van 35 jaar weg willen brengen? Als het eigenlijk nog niet had gehoeven?
Verder zal ik om die reacties niet treuren, dat is namelijk verspilde energie. En die energie, die heb ik nu veel te hard nodig om te overleven. Wij zijn sinds het overlijden van Yvette op 8 oktober namelijk leeg, gewoon helemaal op."
"Yvette was vanwege haar lage weerstand altijd al heel voorzichtig in de omgang met mensen. Toen corona in Nederland kwam en iedereen zich opeens moest desinfecteren en later mondkapjes moest gaan dragen, veranderde voor Yvette dus eigenlijk niet zo veel. Ze droeg al jaren een mondkapje en ze ging al amper naar plekken waar veel mensen samenkwamen.
Dat kwam door haar broze gezondheid. Haar eerste gezondheidsklachten begonnen in de puberteit toen haar menstruatie maar niet op gang kwam. Niet veel later deed ze met een vriend mee aan het programma 'Ter land, ter zee en in de lucht' in Oostenrijk, waar het pas echt fout ging. Ze kwam verkeerd op de grond terecht en belandde in het ziekenhuis. Daar werd ontdekt dat ze last had van verkalking: waar normaal iemand bij een val een blauwe plek krijgt en herstelt, werd bij Yvette kalk gevormd in haar gewricht.
Door die val in het televisieprogramma kwam haar knie in een hoek van 45 graden te staan, en door de verkalking is dat haar verdere leven zo gebleven. Helaas bleef het daar niet bij, in de loop der jaren kwamen er steeds meer klachten bij. Zo zat Yvette bijvoorbeeld in de voorselectie voor de Paralympische Spelen als tafeltennisster tot haar longen begonnen op te spelen. Ze kreeg een ernstige vorm van astma en moest daardoor stoppen met haar trainingen in Papendal. Dat vond ze verschrikkelijk.
Haar lichaam verloor daardoor ontzettend veel kracht en ze moest steeds meer medicijnen slikken, waardoor vorig jaar ook nog eens diabetes was ontstaan."
'Yvette deed er echt alles aan om iets moois achter te laten op deze wereld.'
"Kort samengevat had Yvette dus reuma, diabetes, astma en zat ze in een rolstoel. Met dat in gedachten is het zo bijzonder dat ze altijd zo gigantisch positief is gebleven en altijd keek naar de dingen die ze nog wel kon. Zo was ze 'bikkel' van de Bart de Graaff Foundation, voorzitter van de stichting FES, organiseerde ze elke maand online een vragenuurtje voor het Reumafonds en was ze vrijwilligster bij DierenPark Amersfoort. Ze deed er echt alles aan om iets moois achter te laten op deze wereld.
En ze kon verschrikkelijk leuk schrijven. Dat deed ze eerst op Hyves, daarna op Facebook en vervolgens kreeg ze een eigen blog. Daar wilde ze anderen mee helpen die ook kampten met soortgelijke klachten.
In maart begon ze ook over corona te schrijven. 'Ben je bang nu het virus zo dichtbij is?', was een vraag die ze van haar lezers kreeg. Ze antwoordde: 'Dit is toch wel een van de meest gestelde vragen die dagelijks binnenkomen. Ik kan niet echt zeggen dat ik bang ben. Bang ben ik van vissen, van corona eerder wat gespannen.'"
"Maar Yvette wist maar al te goed dat het een moeilijk verhaal voor haar zou worden als ze besmet zou raken. En ze heeft daarmee echt stomme pech gehad.
We kunnen namelijk met 99 procent zekerheid stellen dat Yvette het virus in het ziekenhuis heeft opgelopen. Kort voordat ze corona kreeg, werd ze opgenomen in het ziekenhuis na wekenlange buikpijn. De artsen hadden dit zo lang mogelijk uitgesteld omdat een ziekenhuisbezoek voor Yvette altijd al risico's met zich mee zou brengen. Ze moest uiteindelijk toch verschillende onderzoeken ondergaan, waarna ze na tien dagen het ziekenhuis weer mocht verlaten.
Maar een dag later werd ze thuis weer niet lekker, al was het dit keer een ander gevoel. Ze had hoge koorts en alles deed pijn, zo'n pijn dat ik haar voor het eerst in haar hele ziekteproces huilend aan de lijn heb gehad. 'Mam, kom alsjeblieft hierheen', zei ze. De volgende dag is er een ambulance gekomen om Yvette op te halen, terug naar het ziekenhuis. Aan corona werd nog lang niet gedacht, al werd voor de zekerheid wel een test gedaan.
Maar voordat de uitslag er was, werd ze al naar de intensive care gebracht. Ze moest beademd gaan worden en ik mocht naar haar toe. Yvette had het toen met de artsen nog over het moment dat ze weer wakker zou worden: 'Hoe gaat het dan met dat buisje in mijn keel?' Ze was denk ik te ziek om echt door te hebben wat er aan de hand was, hoe ernstig de situatie was."
"Wel stond ze erop dat ze haar neefje van bijna 3 jaar nog zou zien voordat ze ging slapen. Mees was haar alles. Hij is uit bed gehaald en ze hebben via een videoverbinding nog liedjes van Nijntje gezongen samen en naar elkaar gezwaaid. Daarna heb ik Yvette stevig vastgepakt en met haar gekroeld. Ik heb natuurlijk verteld hoeveel we van haar houden, gezegd dat we samen met haar gaan knokken en dat we straks weer bij haar zouden zijn.
Binnen een half uur sliep ze, waarna ik naar huis moest om tien dagen in quarantaine te gaan. Daar hoorde ik dat de uitslag van de test positief was: ze was dus besmet met het virus. Gelukkig waren de artsen en verpleegkundigen zo lief dat ik twee keer per dag mocht facetimen om te zien hoe het met haar ging. Ze bleef stabiel, ging niet achteruit, wat ons hoop gaf. Maar helaas werkt dat niet zo op de intensive care. Toen ik het ziekenhuis weer in mocht en we een gesprek met de arts kregen, hoorden we dat stilstand achteruitgang betekent."
'We kregen rustig de tijd om afscheid te nemen van Yvette. En hoewel ik wist dat dit moment ooit zou komen, was het zo ontzettend moeilijk.'
"Uiteindelijk ging het zo slecht dat we te horen kregen dat áls Yvette hier nog uit zou komen, ze nooit meer zelfstandig zou kunnen leven. Daarnaast kreeg ze steeds meer koorts, had ze steeds meer zuurstof nodig. Het ging gewoon niet meer goedkomen met haar.
We kregen als familie daarna rustig de tijd om afscheid te nemen van Yvette. En hoewel ik wist dat dit moment ooit zou komen, was het zo ontzettend moeilijk. Toen de beademing werd gestopt, zag ik de rust in haar gezicht komen, iets wat ik jarenlang niet meer had gezien.
Even later realiseerde ik mij dat het die dag 8 oktober was. Yvette stierf op 8-10. Haar vader, mijn man, stierf precies tien jaar geleden op 10-8. Het kan niet anders, hij is haar op komen halen, zeiden we tegen elkaar. Dat is raar om te zeggen, dat weet ik, maar we houden ons er nu maar wel aan vast."
"Hoe het nu met ons gaat? Nou, ik weet dus wat verdriet en verlies is, maar dit is zo anders. Het doet echt zo'n pijn en ik ben zo ontzettend leeg van binnen. Soms zit ik een uur op de bank, gewoon te zitten. Dan vraagt iemand: wat spookt er door je hoofd? Niets, zeg ik dan. Gewoon helemaal niets.
Maar de grootste klap zal nog moeten komen, we moeten heel veel gaan regelen. Haar appartement leegruimen bijvoorbeeld. Dat is zo hard. Je wilt het huis van je dochter niet leegruimen.
Ons Yvette was maar 35 jaar oud. Ook al had ze haar beperkingen, haar leven was nog lang niet voltooid. Ze had nog zo veel energie en positiviteit over, ze had nog zo'n intense wil om te leven.
Haar leven is gewoon te snel afgebroken."
Eerbetoon
Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.
Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.
