Deze week is het MH17-proces hervat. Ria van der Steen, die haar vader en stiefmoeder bij de ramp verloor, volgt de zaak op de voet. Voor RTL Nieuws houdt ze een blog bij. Dit is de vierde in de serie. "Ik zie van alles voor me wat ik niet wil zien."
Vandaag was de eerste dag van het tweede blok zittingen. Toen ik gisteren even stilstond bij de rechtszaak merkte ik wel dat het anders voelde dan de vorige keren.
Toen zat ik met verschillende emoties en reed haast euforisch naar de rechtbank. Ik voel me nu gelaten. Ik denk te weten wat me te wachten staat: een monoloog van de verdediging om aan te geven dat ze meer tijd nodig hebben.
Ik kom aan om iets voor 09.00 uur. Het is stil. Weinig auto’s, geen pers, geen mensen. Lekker rustig. Vandaag hebben nabestaanden een andere plek binnen het gebouw om gezamenlijk de zitting te volgen, namelijk op het balkon.
Het is een tribune. Op de stoelen staan rode kruisen. We zitten meer dan 1,5 meter van elkaar vandaan.
Ik zit onderaan bij het raam. Ik kijk zo op de rechters, officieren en de advocaten van de verdediging. Het is wel een vreemd gezicht, al die schotten tussen de rechters en officieren.
De verdediging zit wel gewoon dicht bij elkaar.
De voorzitter trapt af en geeft een samenvatting van hetgeen is gezegd of afgesproken in het eerst blok. Het is goed te volgen.
Dan krijgt de verdediging het woord. Ik ga nog verder voorover zitten zodat ik ze nét kan zien. Bijna met mijn neus tegen het glas. Wanneer heb ik dat voor het laatst gedaan? Ik vraag het mij af.
Mijn voorspelling komt uit. De verdediging voert tijd, capaciteit, complexiteit, benodigde juridische en technische deskundigheid, taalbarrière en het niet fysiek contact kunnen hebben met hun cliënt op, als reden dat ze meer tijd nodig hebben.
De reactie van het OM hierop doet me deugd; de argumenten worden in ieder geval deels tegengesproken en dat gaat niet met een glimlach. Die heb ik nu wel.
"Sommige onderdelen zijn pijnlijk om te zien."
De glimlach verdwijnt even later weer. We zijn inmiddels bij de toelichting van het OM op de onderzoeken die zijn gedaan. De toelichting wordt ondersteund met beeldmateriaal. Sommige onderdelen zijn pijnlijk om te zien.
Foto's van testexplosies, vliegtuigwrakstukken, plattegronden, een koffer, ik kan ze hebben. Maar dan… een foto van forensisch onderzoek, met een toelichting die zó beeldend is dat ik van alles voor me zie. Ik zie dingen voor me die ik niet wil zien en sluit even mijn ogen.
Ik voel me ineens ver weg en denk aan het moment dat ik de koffer van mijn vader terugkreeg. Leeg, maar het bracht hém weer even dichtbij. Net als nu, maar dit keer voelt het anders.
Deze beelden werden getoond in de rechtbank
