'Intens verdrietig was Ruud, toen hij hoorde dat Lies al was overleden aan corona'

Hun (stief)dochter Gaby:

"Ik laat jullie niet in de steek. Dat waren de laatste woorden van mijn vader voor hij de strijd moest opgeven. Tot vijf weken geleden stond mijn vader nog volop in het leven. Koken en muziek waren zijn grote passies. Zo kookte hij nog voor grote groepen mensen en was hij bassist in een band.

Bijna 30 jaar geleden kwam mijn vader Lies tegen en ze werd de grootste liefde van zijn leven. Ze deelden elkaars passies, vormden een sterke twee-eenheid.

Een aantal jaar geleden kreeg mijn vader een hersenbloeding. In de tijd dat hij revalideerde in het ziekenhuis, zorgde Lies ervoor dat hij elke dag iets anders te eten kreeg in plaats van het ziekenhuismenu. Ze deed dat heel graag voor hem, zo was ze gewoon."

"Hij herstelde goed van zijn hersenbloeding, maar een paar maanden later werden de rollen omgedraaid. Mijn stiefmoeder kreeg toen namelijk een herseninfarct. Zij raakte helaas aan één kant verlamd, en moest verhuizen naar een verzorgingshuis. 

Wat zij al die tijd voor mijn vader deed, deed hij nu voor haar. Hij reed een jaar lang, iedere dag, op zijn scooter naar haar toe om Indisch eten te brengen. Zo lief."

"Halverwege maart werd mijn vader weer ziek, de dokter vermoedde corona, maar hij moest vooral thuis uitzieken. We maakten ons zorgen om hem en daarom ging ik bij hem langs. Hij zag er toen zo slecht uit dat ik twee dagen bij mijn vader ben gebleven, samen met mijn zusje. Uiteindelijk belden we de huisartsenpost. Ze zijn toen gekomen en namen hem gelijk mee naar het ziekenhuis, het was allemaal heel plotseling. Hij kreeg in Uden een coronatest en bleek inderdaad besmet. Uiteindelijk was er alleen in Emmen nog plek om hem op te nemen, dus hij werd daarheen gestuurd. Dat was twee uur rijden van ons vandaan. We namen daarom snel afscheid, omdat we niet wisten of we hem ooit nog terug zouden zien.

Toen mijn vader naar de intensive care werd gebracht, werd mijn stiefmoeder ziek. De arts dacht meteen aan corona. We probeerden telefonisch contact met haar te houden, maar ze was zo verdrietig aan de telefoon, ze moest heel hard huilen omdat ze mijn vader zo miste. Hij kwam natuurlijk elke dag langs, en nu opeens niet meer. Haar conditie ging daarna snel achteruit en de arts waarschuwde ons om naar Lies te komen. We zijn erheen gegaan om aan haar bed te waken. Een ziekenhuisopname was niet meer mogelijk. Dat had geen toegevoegde waarde meer. Dat is zo hard, als ze dat tegen je zeggen."

"Na twee dagen is Lies overleden aan het coronavirus en op de dag dat ze begraven werd, kwam mijn vader weer bij op de intensive care. We durfden hem in het begin niet te vertellen dat zijn vrouw was overleden, hij was nog veel te zwak om dat te kunnen verwerken. Na een aantal dagen heb ik het hem toch verteld, intens verdrietig was hij toen hij dat hoorde. Hij kon daarna niet meer slapen, deed 's nachts geen oog meer dicht.

Toch was hij vastberaden om op een dag weer thuis te komen. Hij moest weer leren lopen, eten, slikken, maar we hadden goede hoop. Helaas is dat het verraderlijke van corona: het gaat op en af, je weet niet hoe het afloopt. Een dag voordat hij mocht gaan revalideren in een revalidatiekliniek kreeg mijn vader uiteindelijk vocht achter zijn longen en vanaf dat moment is het steeds slechter gegaan. Uiteindelijk kwam de arts met het verdrietige nieuws: 'Meneer Bik, wij kunnen helaas niks meer voor u betekenen.'

We mochten naar het ziekenhuis komen, dit keer om definitief afscheid te nemen. Ondanks het slechte nieuws, bleef hij strijdbaar. Hij was nog steeds aanspreekbaar, we hebben nog samen kunnen lachen en gingen mee in zijn positieve gedachten. Ook wij wilden niet opgeven.

"Het was fijn dat ik samen met mijn zusje in zijn laatste uren bij hem kon zijn, ook al was het echt heel moeilijk om hem zo te zien. Zijn lijf was op. Uiteindelijk konden we niet anders dan zijn hand vasthouden en hem zeggen dat het goed was zo. Dat hij mocht gaan en dat we ontzettend veel van hem hielden. 

We hadden onder normale omstandigheden graag gezien dat mijn vader een uitvaartdienst kreeg met alle vrienden, familie en bekenden. Uiteindelijk werd het een intiem, warm en persoonlijk afscheid in een kleine kring. Het was goed zo.

Mijn sterke vader die nog vol plannen zat en volop in het leven stond, kon nog lang niet gemist worden door zijn kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. We zullen hem nu toch moeten gaan missen. Maar in onze gedachten houden we hem in leven, om het verdriet draaglijk te houden. Hij leeft voort in ons."