In deze serie laten we nabestaanden aan het woord over hun geliefden die zijn overleden door corona. Deze keer een eerbetoon aan Hans de Breet (62) uit Amstelveen.
Zijn oudste zoon Jordy:
"Mijn vader stond midden in het leven. Hij rookte niet, dronk niet, had nooit wat. Hij kon genieten van de zon in de tuin of van een ijsje op het terras. Tot hij een dag na zijn verjaardag ziek werd. Hij was rillerig en had koorts. Ook mijn moeder werd ziek en samen lagen ze de hele dag in bed.
Tegelijkertijd was ook mijn oma van 97 jaar ziek geworden, zij had een longontsteking en koorts. De dokter gaf haar nog drie dagen. Oma gaf nog een kushandje van achter het raam, de laatste kus die ze mijn vader zou geven.
Want ook al knapte mijn oma wonder boven wonder weer op, mijn vader was besmet met corona en moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Na drie dagen werd hij overgeplaatst naar de intensive care. 'Ik weet niet of dit goed gaat komen', zei hij nog tegen mijn moeder. 'Je bent in goede handen. Ik hou van jou', reageerde ze."
"Wij waren erbij toen de slangetjes werden losgekoppeld en zijn hartslag naar beneden liep."
"Mijn vader heeft 20 dagen op de ic gelegen, vechtend tegen een vijand die je niet ziet. Hij werd maar niet wakker, maar de artsen zeiden dat we ons geen zorgen moesten maken. Mijn vader zou de eerste zijn die ze zouden uitzwaaien. Uiteindelijk bleek dat hij vier herseninfarcten had gehad. Mijn vader zou slechtziend worden, als een paard met oogkleppen op. Zijn lichaam zou aan de linkerkant verlamd zijn en zijn gedrag zou kunnen veranderen.
Voordat wij als gezin een keuze konden maken over wel of niet verder leven, kregen we te horen dat zijn hersenstam was aangetast en de machine zijn ademhaling volledig had overgenomen.
Ik, mijn broertje, mijn moeder en mijn tante mochten afscheid komen nemen. In beschermende pakken en met mondkapjes op. Wij waren erbij toen de slangetjes werden losgekoppeld en zijn hartslag naar beneden liep. Ik keek steeds naar de monitor. De getallen gingen van 100, naar 40, naar 8. 'Lieve papa, ga maar', zeiden we. En hij ging."
"'Ze hebben boven op de verkeerde knop gedrukt. Dit had ik moeten zijn', zei mijn oma."
"Ik moest daarna aan mijn oma vertellen dat haar zoon was overleden. 'Kom even rustig zitten', zei ik. 'Is hij overleden?', vroeg ze. Ja, antwoordde ik. Ze was stil en keek voor zich uit. Ze zei: 'Ze hebben boven op de verkeerde knop gedrukt. Dit had ik moeten zijn.' Het verliezen van mijn vader is verschrikkelijk, maar het verliezen van een kind is onbeschrijfelijk.
Wij als familie kwamen voor iets moeilijks te staan. We wisten mijn vaders begrafeniswensen niet, we moesten alles zelf invullen. Daarnaast kon maar een klein gezelschap bij de begrafenis aanwezig zijn, daarom verzon de familie een erehaag. 250 mensen stonden in de straat en onder een zacht applaus reed de rouwauto langs. 'Dat had helemaal niet gehoeven', zou hij in zijn bescheidenheid lachend gezegd hebben."
"Ik zal mijn vader herinneren als iemand die altijd voor iedereen klaarstond. Of hij met mij mee ging naar de tandarts, of mee in het vliegtuig omdat ik vliegangst heb. Niets was hem te veel en hij deed alles zonder zuchten. Nooit werd hij boos en altijd was hij geduldig.
Mijn vader was ontzettend trots op mij en mijn broertje. Ik weet dat hij nog steeds trots is en dat hij wil dat we steun aan elkaar hebben. Dat we opnieuw gelukkig moeten worden en moeten doorgaan. Hoe erg het gemis ook is.
Ik vind het dan ook heel moeilijk dat ik mijn moeder en broertje op anderhalve meter afstand kapot heb zien gaan van verdriet. Geen arm om elkaar heen en elkaar niet troosten omdat je elkaar niet weer ziek wil maken. Ik kijk echt uit naar de dag dat het weer kan."
"Mijn moeder stapt nu elke ochtend uit een leeg bed of zet een bord te veel op de eettafel. Elke dag wordt zij geconfronteerd met het verlies. Ik woon al zeven jaar uit huis, maar heb de afgelopen weken vaak een moment gehad dat ik dacht: 'Ik wil hem even bellen', maar dat gaat niet meer. Ik app hem soms nog, ook al krijg ik geen reactie meer.
Ik stuur woorden die ik te weinig heb gezegd. Dat ik van hem hou. 'Maar dat weet je vader toch?', zeggen mensen als ik het vertel. Ja, dat klopt, maar ik heb er spijt van dat ik het niet vaker heb gezegd. Ik zeg het nu wel vaker tegen mijn oma en dan glundert ze van geluk."
Eerbetoon
Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.
Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.