"Vandaag mis ik de andere nabestaanden." Vanochtend opnieuw een zitting in het MH17-proces. Ria van der Steen, die haar vader en stiefmoeder bij de ramp verloor, moest de zaak dit keer via een livestream volgen. Voor RTL schrijft ze een blog. Dit is de derde in de serie.
Wat een gekke weken. Van drukke weken buiten de deur, naar de rechtszitting, naar werk en allerlei afspraken elders, zit ik nu al weer even thuis. Thuiswerken met zoveel mogelijk video- en telefonische vergaderingen. En vandaag komt daar ook bij dat ik via de laptop naar beslissingen van de rechtbank ga luisteren. Wat een gekke tijd!
Het is 06.30 uur. Ik heb wel al lekker buiten gelopen. Mijn hond merkt niets van het coronavirus. Behalve dat hij wat vaker met míj loopt in plaats van met zijn vriendinnetjes Anna, Lola en Jip. Die mist hij vast. Ik mis mijn collega’s en vrienden ook!
Vandaag mis ik ook de andere nabestaanden. Niet meer bij elkaar zitten, blikken wisselen of even in elkaars hand knijpen. Geen gevoelens met elkaar delen in de pauze. Nee, vandaag zitten honderden nabestaanden ten tijde van de coronaperikelen thuis, te kijken en te luisteren. Net als ik dus.
Teruglezen? Blog #1 van Ria:
Terwijl ik dit typ, lopen de rillingen over mijn rug. Het stilstaan bij die eerste afschuwelijke dag brengt me in één klap weer bij de paniek, angst en chaos van die middag. En wat gek dat er zoveel verschillende gevoelens samensmelten. Onrust, pijn, verdriet en toch ook vreugde, omdat nu eindelijk na 5 jaar wachten de rechtszaak van start gaat.
De hele blog lezen? Dat kan hier.
In tegenstelling tot twee weken geleden gaat het vandaag op het nieuws en vast ook in alle programma’s alleen over corona en de maatregelen. Het strafproces MH17 wordt nog net even aan het eind van de nieuwsuitzending genoemd.
"Ik kan wel zeggen dat het anders voelt."
Ik heb zojuist geluisterd en gekeken naar de zitting. Zonder op de inhoud in te gaan kan ik wel zeggen dat het anders voelt. Het is afstandelijk, ik hoor het, ik begrijp wat de rechtbank zegt en toch… er blijft aan het eind maar één ding hangen.
Equality of arms; oftewel: de verdachte moet een redelijke kans krijgen om zijn kant van het verhaal naar voren te brengen. Er moet sprake zijn van een evenwicht, een balans, in rechten. Hiervoor krijgt de verdachte, of de verdediging, de ruimte om in het volgende blok (vanaf 8 juni) om onderzoeksvragen te stellen.
Tja… En daar ligt mijn angst; dat worden vast oneindig veel vragen!
