Dick uit De Ronde Venen is inmiddels na een ziekbed overleden, maar hij liet een duidelijke boodschap achter. In de rouwadvertentie die hij zelf liet plaatsen, schrijft hij: 'Waar waren mijn vrienden?'
En daar onder, in iets kleinere letters, staat: 'Bij mijn feestjes waren jullie er wel, maar bij mijn ziekte was er (bijna) niemand.'
Geschrokken
Dick is afgelopen week overleden aan de gevolgen van longkanker. Hij regelde zelf zijn overlijdensadvertentie in het lokale huis-aan-huisblad Ronde Venen om zijn persoonlijke boodschap de wereld in te slingeren.
Nolly Baaten uit Wilnis zag de advertentie gisteren in de krant en schrok ervan. "Ik kijk dat krantje altijd even door voor het plaatselijke nieuws", vertelt ze aan RTL Nieuws. "Het gaat om mijn eigen omgeving. En toen zag ik dus deze advertentie, de tekst deed echt wat met me. Het raakte me, zo tragisch... En het bleef hangen."
'Zo eenzaam'
'De eenzaamheid spat er vanaf', zegt een redacteur (naam bekend bij de redactie) van het weekblad waar Dick de advertentie in plaatste. Ze kan bevestigen dat Dick de advertentie een paar weken voor zijn dood naar haar stuurde, en haar vroeg: 'Wil je deze plaatsen als ik dood ben?'
"Hij was heel zeker van zijn zaak en zijn boodschap. Hij had ook netjes betaald en toen hij vorige week overleed, hebben we de tekst en foto dus op zijn verzoek geplaatst."
Leeftijd onbekend
De redacteur kende Dick al langer, via de krant. "Ik sprak hem weleens over zijn bedrijf, en hij plaatste soms advertenties. Het was een aardige man." Ze weet niet precies hoe oud Dick is geworden. "We hadden het nooit over zijn leeftijd, maar ik gok dat hij tussen de 60 en 70 was. Ja. Te jong. Heel droevig."
Over de reactie van de familie en vrienden van de man wil de redacteur niets kwijt.
Belangrijke boodschap
Nolly Baaten besloot de tekst van Dick, die ze overigens niet kende, te verspreiden via Twitter. "Het is een belangrijke boodschap. Misschien wilde Dick het onderwerp bespreekbaar maken? Ik hoop dat we er met z'n allen van leren. Ik denk namelijk dat het vaker voorkomt, dat zieke mensen zich in de steek gelaten voelen en dat hun omgeving het vaak laat afweten. "
Dat kan verlies- en rouwbegeleider Frederike Nusselder beamen. Ze staat mensen bij die ernstig ziek zijn, of juist iemand zijn verloren aan een ziekte.
"We gaan andermans pijn en verdriet graag uit de weg", legt Nusselder uit. "Dat is iets natuurlijks, want het raakt onze grootste en diepste basisangst: dat we kunnen sterven. Dus dat we iemand die doodziek is uit de weg gaan, is feitelijk gezien logisch en zelfs menselijk."
Overleven
Volgens rouwbegeleider Nusselder moeten we het zien als een soort overlevingsinstinct. "En daar hoort iemands ziektebed natuurlijk niet bij. Dat confronteert ons met iets wat we niet willen zien: de dood."
Daarnaast wordt dat gevoel versterkt door onze 'prestatiemaatschappij', stelt Nusselder. "We roepen met z'n allen: positief blijven, pluk de dag. Het is bijna een opdracht om gelukkig te zijn. Ziekte confronteert ons met iets ongelukkigs. Die confrontatie doet ons pijn."
'Stilstaan bij verdriet'
Toch is het volgens Nusselder belangrijk om die pijn toe te (durven) laten. "We leren dat nu niet altijd. Kinderen van wie hun konijn doodgaat, krijgen de dag erna vaak meteen een nieuwe. Terwijl het juist goed is om stil te staan bij verdriet en elkaar bij te staan in verdrietige tijden. Dat is nu eenmaal het leven."
Maar: die dag plukken, gelukkig proberen te zijn, dat is óók het leven, als we Dick mogen geloven. Hij sluit namelijk zijn zelfgemaakte rouwadvertentie af met nóg een duidelijke boodschap: 'Vier het leven'.
Was getekend: Dick.
