Geerteke verloor de liefde van haar leven bij een verschrikkelijk ongeluk. Tijdens de rouwperiode kwam het besef dat ze bij 'een club' hoort: veel mensen durfden niet met haar te praten. "Ik voelde me besmet."
Op 28 augustus 2016 zwaaide actrice Geerteke van Lierop (38) haar vriend Bas uit. Hij zou een stuk gaan varen met zijn boot. "Doe je wel voorzichtig?", vroeg ze Bas nog. Iets wat ze eigenlijk nooit vroeg. Natuurlijk zou hij voorzichtig doen, op het water hielp hij juist anderen uit de problemen. Dat Bas zelf iets zou overkomen, hield Geerteke nooit rekening mee.
'Je neemt niet op. Je neemt altijd op.' Het zijn de eerste woorden uit haar vandaag uitgebrachte boek, waarin de rouw om Bas centraal staat. De man waar ze zo graag een kind mee wilde, voor altijd mee wilde leven.
'Het was helemaal mis'
Toen hij niet thuiskwam, wist Geerteke het al. "Ik voelde het aan mijn hele lichaam. Het was helemaal mis. Ik had ook gelijk geen hoop meer, eigenlijk. Het was zo onwerkelijk, mijn lichaam vertelde dat hij er niet meer was."
Haar lichaam had het bij het juiste eind. Na een zoektocht van twee dagen op het water werd het lichaam van Bas gevonden. Verdronken. Een ongeluk, het noodlot. 'Het lijkt net een film, maar het is een fragment uit mijn leven', schrijft ze in haar boek 'Een zee van glas'.
Geerteke schrijft over de pijn die ze voelde als ze alleen al ademde, over de inktzwarte dagen, over de tranen die ze maar niet in bedwang kon houden, over de angst om helemaal gek te worden. Maar ook over de tijd. Want hoe lang mag een mens eigenlijk rouwen?
'Rouwen duurt een jaar'
"Je moet er gewoon even doorheen, het slijt wel. Je moet de eerste vier seizoenen zonder hem doorstaan en dan ben je weer de oude", zeiden vrienden tegen Geerteke. "En daar hou je je dan aan vast. Een jaar van rouw. Aan de ene kant wilde ik daar zo snel mogelijk doorheen fietsen, om het draaglijker te maken."
Geerteke doet dan ook wat men zegt: de seizoenen overleven. Zomer, herfst, winter, lente. Maar al snel kreeg ze het gevoel dat er niet zo'n protocol bestaat voor haar rouw. "Er kwam eigenlijk al heel snel weer licht, ik had geen jaar van alleen maar pikzwarte dagen. Er kwam na een paar maanden een avond voorbij dat ik even niet aan hem dacht, het ademen deed even geen pijn. En die momenten kwamen steeds vaker terug."
Geerteke besefte dat ze nu bij 'een club' hoort. De club van weduwnaars, van mensen die een dierbare zijn verloren. En ze merkte al snel dat veel mensen buiten die club niet veel van het rouwproces begrepen. "Rouwen duurt dus geen jaar, wat ze me vertelden. Iedereen verwerkt dat op een eigen manier. En de vraag of ik 'het al een plekje heb gegeven', kwam ook vaak voorbij. Nee, Bas draag ik altijd bij me, zoiets geef je geen plekje. Hij is er altijd."
'Niemand durfde met me te praten'
Met het boek hoopt Geerteke wat meer inzicht in het rouwproces te geven en het ongemak rond de dood te doorbreken. Zodat het wat makkelijker wordt voor vrienden van nabestaanden om steun te bieden. "Want ik voelde me besmet. Op een feestje stond ik een half uur lang alleen, omdat niemand naar me toe durfde te komen. Maar weinig mensen weten er mee om te gaan."
Geerteke schrijft daarover in haar boek. 'Hoe leg ik uit wat niet uit te leggen valt? Ik rouw alleen, rouwen is alleen'. Maar door niets uit te leggen en te lezen over haar rouwfragmenten uit haar leven, hoopt Geerteke de ogen nu van anderen te openen en troost te bieden aan iedereen die met verlies te maken krijgt. "Ik denk dat Bas daar wel trots op zou zijn."
'Ooit weer verliefd'
En Geerteke zelf? Die probeert nu nog meer uit het leven te halen. "Want leven en dood, en liefde en rouw zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En ja, ooit word ik weer verliefd. Dat weet ik zeker."
