Een verschrikkelijke schietpartij op een basisschool. Sophie van der Meer zag de diepe rouw in een klein Amerikaans stadje van dichtbij. Zij doet voor RTL Nieuws samen met Erik Mouthaan verslag vanuit de Verenigde Staten. "Uvalde is het verhaal van zoveel Amerikanen."
Op ons kantoor in New York hangen tv's met de grote nieuwszenders aan: CNN, CBS, Fox News. Het is eind mei en ik zit samen met onze cameraman David te monteren. Er staat al een tijdje in beeld: schietpartij in Uvalde, Texas. Ik ben pas 9 maanden verslaggever in de VS, maar ik weet al dat een schietpartij hier niet meteen groot nieuws is. Dan een newsflash in beeld: 19 kinderen dood. Een basisschool is beschoten.
Mijn maag draait zich om, maar mijn hand pakt de telefoon. Hilversum bellen, tickets boeken, zo snel mogelijk erheen. Nog geen 24 uur later komen we aan bij de basisschool in Uvalde: hier heeft een 18-jarige schutter kinderen van een jaar of 10 en twee leraressen doodgeschoten in hun klaslokaal. Het wapen: een semi-automatisch geweer. Uvalde is een klein stadje met zo’n 30.000 inwoners in het zuiden van Texas. Maar tegen de tijd dat wij er zijn is het stadje even het centrum van de VS.
Alle grote media zijn er: CNN en CBS staan met enorme tenten voor de school, compleet met lampen als mobiele studio’s. Het verhaal gaat rond dat ABC de voortuin van de overburen huurt. Er is geen hotelkamer meer te krijgen in het hele stadje, wij hebben nog net 'geluk' gehad. In de koffietentjes wemelt het van de journalisten, overal gaan telefoons, draaien camera’s, worden liveshots opgenomen.
Mediacircus
De wake die avond, zal ik nooit vergeten. Eindelijk een moment van stilte temidden van het mediacircus. Schoolkinderen, ouders en politici komen samen in de lokale paardenrenbaan om de slachtoffers te herdenken. Iemand speelt viool, ik kijk om me heen en dan pas dringt het tot me door: we staan midden tussen de families die pas een dag geleden hun kind hebben verloren.
Gisteren waren het complete gezinnetjes aan de ontbijttafels, nu staan plukjes familie hier met een foto van een kind in hun handen. Meteen na de wake stortten journalisten zich weer op de families. Ik voel me in conflict: ik wil graag het verhaal van deze mensen vertellen, ik wil ze ook met rust laten met hun rouw.
Het is een bizarre gedachte: sinds de schietpartij in Uvalde zijn er tientallen andere schietpartijen geweest in de VS. Dat is even nieuws, maar na hoogstens een paar dagen is het mediacircus vertrokken en blijft de gemeenschap achter met het verdriet. Er zijn dit jaar al meer dan 600 schietpartijen geweest waarbij minstens vier mensen geraakt zijn. Daarmee ligt 2022 op koers om recordjaar 2021 te evenaren. Uvalde is het verhaal van zoveel Amerikanen.
Samen met cameraman David en correspondent Erik besloten we onlangs om een half jaar na de schietpartij terug te gaan naar Uvalde. Hoe gaat het met dit stadje nu de draaiende camera's weg zijn? Hoe gaat het met degenen die door moeten zonder hun geliefden? Terug in Uvalde rijden we meteen naar de basisschool. De journalisten hebben plaatsgemaakt voor 21 kruizen, er liggen knuffels, bloemen en briefjes. Het komt harder bij me binnen dit keer, misschien omdat de adrenaline van die massale verslaggeving heeft plaatsgemaakt voor stilte.
We interviewen de 11-jarige Khloie en haar ouders. Khloie zat in het klaslokaal toen de schutter daar binnendrong. Zelf werd ze alleen door kogelscherven geraakt, maar ze heeft alles gezien wat er gebeurde die dag en ze heeft meerdere keren het alarmnummer gebeld vanuit de klas. Ik vraag haar voorzichtig hoe het gaat. Khloie zegt: "Er zijn dagen dat ik me schuldig voel, maar ik vertel mezelf dat het niet mijn schuld is."
Ik moet even slikken, ze klinkt zo volwassen. Khloie vertelt hoe ze haar beste vriendinnetje Amerie Jo, omgekomen bij de schietpartij, mist. Hoe ze niet kan slapen omdat ze bang is voor nachtmerries. Hoe ze de deur altijd in de gaten houdt, uit angst dat er weer een schutter binnenkomt. Een afschuwwekkende angst voor een meisje van 11. Dan begint ze ongeduldig op haar stoel te schuiven en TikTok-dansjes te doen. Gek genoeg stellen de danspasjes me een beetje gerust, ze is gelukkig óók nog kind. Het verhaal van Uvalde, en van Khloie in het bijzonder, zal me als journalist en als mens altijd bijblijven.
