Terwijl duizenden mensen het oorlogsgeweld in Oekraïne ontvluchten, besloten Peter en Bart juist om te blijven. Peter zit in Kiev, Bart zit in een dorp daar vlakbij. Op beide plekken is het nu erg onveilig. Peter: "Ik wou helpen, maar dat was een tikkeltje naïef."
Al tien jaar woont Peter Dijkstra in Kiev. Hij ontmoette hier zijn ex-vrouw en samen kregen zij een dochter. Na de scheiding besloot hij in Oekraïne te blijven wonen. Door de Russische invasie in Oekraïne sloeg zijn leven compleet om. "Je wordt opeens wakker in een hele andere wereld: bizar en surrealistisch."
Dijkstra besloot niet te vluchten, maar te blijven om te helpen. "We laten ons niet zomaar wegjagen door een iemand met een napoleoncomplex. Ik hou van de mensen hier en als iedereen maar vertrekt, werkt dat alleen maar demotiverend."
Ook zijn moeder speelt een rol in zijn keuze. "Mijn opa zat in het verzet. Mijn moeder zei dat ik haar aan hem deed denken en dat ze trots op me was. Dat geeft de burger moed."
Klein bunkertje
Dijkstra was van plan bloed te geven, voedsel uit te delen en medicijnen te verspreiden, maar dat blijkt lastiger dan gedacht. "Het was mijn idee om te helpen, maar dat was een tikkeltje naïef. Ik zit hier alleen maar binnen."
Hij heeft de hal in zijn appartement omgebouwd tot een klein bunkertje. "Het is hier het veiligst in huis. Er zijn geen ramen in de buurt en de muren zijn hier het dikst."
Hier schuilt hij samen met twee katten die hij heeft overgenomen van zijn gevluchte buurvrouw. "Dit is eigenlijk het enige wat ik tot nu toe heb kunnen doen om te helpen. Ze wou vluchten, maar dat kon niet met de katten. Die heb ik toen zelf in huis genomen"
'Another mouth to feed'
Naar buiten gaan brengt volgens Dijkstra te veel risico met zich mee. "Ik kan niet naar buiten, want mensen denken dan al snel dat ik Russisch ben. De kans bestaat dat ik dan word neergeschoten."
Het liefst wil hij nu vertrekken. "Ik help mensen nu eigenlijk het best door weg te gaan. Ik kan de sleutels van mijn appartement aan mijn buurvrouw geven. Zij heeft dan veel meer eten, water, en kan mijn auto gebruiken om zichzelf op te warmen als de stroom uitvalt. Ik ben nu eigenlijk alleen another mouth to feed. Dat was niet de bedoeling."
Vertrekken
Maar vertrekken is op dit moment geen optie meer. "Ik ben gisteren gaan kijken bij het treinstation. Het is nu vrouwen en kinderen eerst en dat is terecht. Ik zal dus op mijn beurt moeten wachten."
De beelden bij het station hebben wel diepe indruk gemaakt op Dijkstra. "Mannen moesten daar afscheid nemen van hun gezin. Het was hartverscheurend. Oekraïners zijn een heel sterk volk, maar op zo'n moment hou je het niet meer."
'Alleen onder dwang weg'
Een andere Nederlander, Bart van der Vossen, woont al 25 jaar in een dorpje dicht bij Kiev. Voor hem is vluchten nu ook geen optie, maar met zijn vrouw heeft hij er bewust voor gekozen om te blijven. "Wij zullen ons eigendom alleen onder dwang verlaten. Tot nu toe is het redelijk veilig in dit dorp."
In een 'straal van 10 tot 50 km' hebben zich volgens Van der Vossen wel raketaanvallen en/of vuurgevechten voorgedaan, maar 'hier in het dorp tot nu toe niets'.
En hij hoopt dat dat zo blijft. "Als ik nu op reis ga, is de kans groter dat er iets mis kan gaan. Vooral als je vanuit Oost-Oekraïne vertrekt, zou ik het zelf niet doen. Maar mensen doen het nog steeds."
"Ik probeer te helpen waar ik kan, maar ik zit voornamelijk binnen", zegt Van der Vossen. "Het is te gevaarlijk om nu de straat op te gaan."
Er zit niets anders op dan wachten. "Ik weet niet hoe het de komende dagen gaan lopen. Poetin bombardeert steeds meer plekken om ons heen. We kunnen toch niet alleen maar blijven toekijken? We wachten het maar af."
