Agent die bijna doodgestoken werd tijdens avondklokcontrole: 'Geen straf hoog genoeg'

Iets na tienen op woensdagavond 10 maart, de Van Houtenlaan in Groningen. Twee agenten spreken twee mannen aan die in overtreding zijn van de avondklok. Bijna direct escaleert dat volledig. 

Plas bloed

Een van de agenten, in de nadagen van zijn carrière, vraagt de Amerikaan Eric T. een aantal keer om zijn ID-bewijs. Die scheldt hem uit, moppert over de avondklok. En valt dan aan met een mes. Hij hakt in op de agent. "Zonder verklaring, uit het niets", verklaart het slachtoffer.

Meer dan tien grote steekwonden loopt de politieman op. Een grote plas bloed vormt zich op de stoep. Een tweede agent, een jonge vrouw, wordt twee keer in haar bovenbeen gestoken.

Vandaag staat Eric T. voor de rechter. In de rechtszaal spreekt de agent die zwaargewond raakte, hem direct toe. "Ik heb de foto's van mijn vest laatst nog mogen bekijken. Ik ben geschrokken. Precies ter hoogte van mijn hart was een messteek te zien. Ik zou het nooit hebben overleefd zonder."
Hij vertelt beheerst verder: "Op straat verloor ik drie liter bloed. Totaal aantal hechtingen: 75. Mijn familie heeft in grote angst geleefd dat ik het niet zou overleven." 

'Geen straf hoog genoeg'

Vijf uur duurt zijn operatie in het ziekenhuis. "Het is alweer anderhalf jaar geleden. Elke dag word ik ermee geconfronteerd." 

Zichtbaar moeilijk krijgt hij het, als hij zegt: "Door jou heb ik mijn werk moeten neerleggen. Ik heb 47 jaar de maatschappij gediend. Dat heb jij in een oogwenk beëindigd. Mijns inziens is geen enkele straf voor jou hoog genoeg."

'Geen enkele spijt'

T. draagt vandaag in de rechtbank een zwarte trui, een bril en heeft gemillimeterd haar. Hij praat zacht, zakelijk. 'Geen enkele spijt' heeft hij van het neersteken van de agenten, zegt hij tegen de rechters. In zijn stem geen enkele twijfel. "Ik vind het eervol. Ik heb spijt dat ik heb gefaald." 

De Amerikaan noemt zijn medeverdachte Justin de G. 'zijn vrouw en zijn verloofde', terwijl het om een man gaat. Hij zegt 'haar' te hebben verdedigd. "Anders zouden we zijn neergeschoten, doodgeschoten waarschijnlijk. Ik accepteer pas haar te verliezen als ik dood ben. Ik zal nooit stoppen voor haar te strijden." 

Ook de vrouwelijk agente, die in haar been gestoken werd, doet haar verhaal. Ook zij richt zich tot de verdachte. Ze huilt als ze vertelt dat ze eerst opgelucht is, dat de aanval voorbij is. Maar dat de angst toeslaat als ze ziet hoe haar collega eraan toe was. "Er is zoveel bloed. Er moet hulp komen. Ik herinner me de paniek en onmacht van dat moment." 

Waarom? Waarom?

Het is doodstil in de rechtszaal als ze haar stem verheft: "Ik heb gedacht dat hij daar ging sterven. En waarom? Waarom? Om een avondklokcontrole. Enkel een enorme verliezer valt iemand aan." 

Paniekaanvallen heeft ze gehad, geheugenproblemen. "Ik werk nog altijd een beperkt aantal uren. Allemaal door jou."