Pak de tissues er maar vast bij, want vanavond is de All You Need Is Love kerstspecial weer op televisie. Duizenden mensen proberen via het televisieprogramma herenigd te worden met geliefden die ze vaak al lang niet hebben gezien. Eindredacteur Linda van den Dikkenberg licht een tipje van de sluier over hoe de kandidaten worden geselecteerd.
"Er schrijven belachelijk veel mensen, duizenden per seizoen", zegt Van den Dikkenberg. "We zitten wekenlang brieven te lezen."
Meerdere redacteuren
Rond oktober gaat de oproep voor kandidaten de deur uit. "Al zijn er ook mensen die het hele jaar door blijven schrijven", zegt Van den Dikkenberg. Alle brieven worden persoonlijk gelezen.
"Er zitten vier redacteuren en elke dag komen er weer nieuwe e-mails bij, soms wel 600. Alle mailtjes verdelen we onderling en dan gaan we lezen en bellen." De redactie probeert zoveel mogelijk mensen telefonisch te spreken. Waar ze precies op letten in de brieven, wil Van den Dikkenberg niet vertellen. "Het programma draait om verrassingen, dus sommige dingen moeten ook een verrassing blijven."
Teleurgesteld in het programma
Eén van de mensen die jarenlang schreef was Rob. Als fan van het programma probeerde hij tien jaar lang om in All You Need Is Love te komen in de hoop zijn droomvrouw te vinden.
"Vrienden hebben ook meerdere keren voor me geschreven, maar ik ben nooit uitgekozen." Inmiddels heeft hij het opgegeven. "Ik ben teleurgesteld in het programma en kijk ook niet meer als boycot."
Van den Dikkenberg benadrukt dat de kerstspecial vooral draait om het herenigen van mensen en minder om het matchen van vrijgezellen. "Maar als ik Rob was, zou ik zeker blijven schrijven. Sommige mensen worden pas na jaren gekozen."
Wanhopige ouders
Wat Van den Dikkenberg dit jaar opviel tijdens de selectie, was dat heel veel ouders schreven voor hun kinderen met geliefden in een ver land. "Die waren echt wanhopig en zeiden: 'We hebben alles geprobeerd, maar kunnen geen visum krijgen'. Soms hadden ze al hun hele financiële administratie overgelegd, maar lukte het alsnog niet", vertelt ze.
"Zulke verzoeken triggeren ons altijd wel, maar toch kunnen wij ook niet altijd helpen. Als de immigratiedienst geen visum wil verlenen, kunnen wij ook niks. Wat wij wel kunnen doen, is helpen om het proces van een visumaanvraag te versnellen. Ook kunnen we garant staan dat mensen ook weer terugkeren naar hun eigen land en kunnen we voor een medische verzekering zorgen. Dat is ons voordeel."
Dan nog duurt het soms ontzettend lang voor een visumaanvraag rond is. "Maar als het dan uiteindelijk lukt, wordt er gejuicht. Je leeft toch mee met de mensen. De redacteur die het geregeld heeft, mag dan de familie bellen en soms hangen mensen huilend aan de telefoon."
Iemand in het complot
Een veelgehoorde vraag voor Van den Dikkenberg is hoe het kan dat de mensen altijd thuis zijn als de bus met familieleden langskomt. Ze wil er niet alles over verklappen, 'maar er zit altijd iemand in het complot'.
Die persoon mag absoluut niets zeggen en als de redactie erachter komt dat hij of zij toch iets heeft doorverteld, dan gaat de hele hereniging niet meer door. "Dat zeggen we ook tegen mensen. We willen heel veel mensen blij maken, maar dat kan alleen als het een verrassing blijft."
