'Mam, ik bel je zo terug', zei Nadine Beemsterboer toen haar moeder ongerust belde waar ze bleef. Het zou de laatste keer zijn dat ze de stem van haar dochter hoorde. Want Nadine belde niet terug. Even later werd de 20-jarige Hoornse met 36 messteken om het leven gebracht door haar ex-vriend. Komende donderdag beslist de rechter of zijn tbs moet worden verlengd.
Toen Nadine op haar 17de haar nieuwe vriend Gerold voorstelde, waren Wanda en Jacques Beemsterboer niet onverdeeld enthousiast. Veertien jaar ouder was hij, een man al. Wat moest hun dochter daar nou mee? Maar als Nadine hem zo leuk vond, dan was hij dat ook vast. Ze gaven hem het voordeel van de twijfel.
Wanda en Jacques leerden Gerold kennen als een wat schuchtere man die nooit het achterste van zijn tong liet zien. Niet hun gedroomde schoonzoon, maar hij droeg Nadine op handen en zij was ook stapelgek op hem. Jacques vroeg haar eens: wat zie je in godsnaam in die knul? "Ik begreep het niet. Zij was zo slim. Dat kon je van hem niet zeggen."
Losse handjes
Na een tijdje kregen ze signalen dat Gerold niet zo'n lieverdje was. Wanda was er een keer getuige van dat hij Nadine telefonisch de huid vol schold, om binnen een mum van tijd terug te bellen met excuses en lieve woordjes. Het voelde niet goed, maar wat moesten ze? Nadine vertelde haar zus Jacqueline dat Gerold haar ook weleens sloeg. Maar Jacqueline had haar zusje beloofd dat niet tegen haar ouders te vertellen en hield haar woord. De situatie leek zichzelf op te lossen toen de relatie tussen Nadine en Gerold na verloop van tijd scheurtjes begon te vertonen en zij hem op een dag aan de kant zette.
Op zaterdag 2 december 2006 zou Nadine om 13.30 uur thuis zijn. Toen ze er om 14.00 uur nog niet was, raakte Wanda ongerust. Niets voor Nadine om niet even iets te laten weten. Ze belde haar dochter op en hoorde de woorden die later de titel van haar eerste boek zouden worden: 'Mam, ik bel je zo terug'. "Ik wilde vragen waar ze was, maar bedacht me dat ze waarschijnlijk achter het stuur zat en hing weer op." Nadine belde niet terug.
Dodelijk 'afscheidscadeau'
Toen ze haar opnieuw belden, schakelde haar telefoon gelijk over op voicemail. De ongerustheid nam toe. Ze voelden aan alles dat er iets goed mis was, maar de politie kon nog niets beginnen. Nadine was immers pas een paar uur 'vermist'. De beste vriendin van Nadine, al even bezorgd, stelde voor om haar neef te bellen – die woonde in de buurt van Gerold en kon wel even poolshoogte nemen. Zijn telefoontje even later maakte gelijk duidelijk dat hun angstige vermoedens klopten: de hele straat was afgezet met politielint. De politie liet daarop weten dat het lichaam van een jonge vrouw was gevonden in een woning in Slotervaart. Dat het om Nadine ging konden ze nog niet bevestigen. Maar Jacques en Wanda wisten genoeg.
Die bewuste zaterdag was Nadine naar het huis van Gerold in Amsterdam gereden na herhaaldelijke smeekbedes van zijn kant. Hij wilde haar nog een cadeau geven, om zijn liefde voor haar te laten blijken. Daarna zou hij haar echt met rust laten. Ze besloot hem dat afscheid nog te gunnen, ook omdat hij dreigde anders een feest te verstoren waar zij heen zou gaan. Maar het alternatief bleek vele malen erger. Het 'cadeau' van Gerold was een groot mes, waarmee hij haar 36 keer stak. Hij liet Nadine bloedend achter, ging op zijn dooie gemakje naar de Wallen, nam 190 euro op met Nadines pinpas, rookte een jointje en gaf zich aan bij de politie.
Explosie van geweld
Wanda en Jacques vertellen het verhaal kalm in hun woning in het Gelderse Doesburg, waar ze in maart van dit jaar naartoe verhuisden. Wanda: "Ik kan er nog steeds niet goed bij wat daar gebeurd is. Zo'n explosie van geweld. Dat staat zo ver af van wie Nadine was, vredelievend en zo begaan met andere mensen en met dieren. Ze gaf iedereen om haar heen zoveel liefde. Dat liefdevolle karakter is haar fataal geworden."
Als verdoofd kwamen Wanda en Jacques de periode daarna door. Al snel was er bij beiden ook vastberadenheid om de dood van Nadine betekenis te geven. "Toen we de rouwkaarten ophaalden, bedachten we onderweg om een stille tocht te organiseren. Onbewust hadden we meteen het gevoel: hier moeten we iets mee, met deze vreselijke, zinloze dood."
Shock
Jacques, uitvaartverzorger van beroep, schakelde over op de regelmodus. Hij moest en zou de uitvaart van zijn eigen dochter perfect laten verlopen. Jacques: "Wanda was dagenlang in shock. Ik hoorde haar boven huilen, terwijl ik zelf verstijfd beneden zat. Bij mij werkte het het best om bezig te blijven, dingen te regelen."
Wanda: "We gingen er totaal anders mee om. Jacqueline en ik rouwden op dezelfde manier, wij hadden veel steun aan elkaar. In het begin had ik veel meer aan haar dan aan Jacques."
Jacques: "Je ergerde je zelfs aan mij. Dan zat ik met een hamer en spijkertjes een kleed om de bar te timmeren. Fluitend. Die man is volledig de weg kwijt, moeten mensen hebben gedacht. En in feite was dat natuurlijk ook zo."
Wanda: "Af en toe ergerde ik me rot ja. Die eerste week zat jij grapjes te maken. Dat maakte me wel kwaad."
Jacques: "Ik zat met een overdosis aan energie, begon gewoon te geiten. De emoties wilden maar niet komen. Zelfs toen ik naar de foto’s keek van mijn dochter in een plas bloed, raakte dat me niet. ‘Ah, daar ligt mijn kind, o en dat mes daar’, zo keek ik ernaar. Ik kon het emotioneel gewoon niet toelaten. Ook woede voelde ik niet. Ik word al woest bij de gedachte dat iemand mijn portemonnee of fiets zou pikken, maar toen iemand mijn dochter had vermoord, voelde ik niets. Ik ben gestoord, dacht ik, er deugt iets niet. Ik heb weleens een half uur naar een foto van Nadine zitten kijken om mezelf te dwingen iets te voelen. En ja, uiteindelijk komen ze dan wel, de tranen. Vooral om de band die Wanda en Nadine samen hadden en die nu zo plotseling geëindigd is. Ze waren zo’n twee-eenheid. Dat dat verbroken is door zo’n gast, vind ik nog moeilijker dan het gemis dat ik zelf voel. Maar het écht laten binnenkomen lukt niet. Nog steeds niet. Dat doet te veel pijn. Die opgekropte emoties wreken zich bij mij nu in de vorm van rugklachten."
Nadine Foundation
Ze gingen zo verschillend om met hun emoties, dat ze elkaar kwijt dreigden te raken. Wanda: "We hebben er echt voor gekozen om af en toe met z’n tweeën weg te gaan. Naar de zon, uit de sfeer, met z’n tweeën. Blijven praten is onze kracht geweest, zo wisten we elkaar weer te bereiken."
De stichting die ze uit naam van Nadine oprichtten, hielp daarbij: een gezamenlijk doel waar ze zich op konden richten, positiviteit. De vriendengroep van Nadine, onder leiding van haar zus Jacqueline, nam een nummer op over de moord en maakte er een flitsende clip bij met beelden van Nadine, die streetdancete op hoog niveau. Jacques laat de video zien op hun computer. Nadine danst de sterren van de hemel. De clip werd uitgebracht op dvd en verkocht bij de Free Record Shop. Het vormde het startschot van de Nadine Foundation.
"We wilden onder geen beding zelf beter worden van de verkoop, dus we moesten een goed doel voor de opbrengsten bedenken. Dat werd de Nadine Foundation." Tien jaar lang organiseerden ze onder meer de Nadine OK Run, een wandel- en hardloopevenement tegen zinloos geweld waaraan zelfs premier Rutte meedeed. De tiende en laatste editie was begin oktober.
Afscheid van Hoorn
"Tien keer is mooi, we staan er volledig achter, maar het is ook wel een raar gevoel dat het nu klaar is", zegt Wanda. "Ik heb er natuurlijk weer meer moeite mee dan Jacques. Het valt gelijk met het afscheid van Hoorn, waar we 32 jaar hebben gewoond. Ik vind het hier in Doesburg fantastisch, maar we laten wel wat achter. Die meiden zijn daar opgegroeid, mijn ouders zijn daar overleden, we hebben er veel vrienden wonen. Die laatste run was echt afscheid nemen."
Ze waren toe aan een nieuwe omgeving. "Hoorn werd steeds drukker. Alles was daar gerelateerd aan de dood van Nadine. Iedereen kende ons. In het huis waar we woonden had ze opgebaard gelegen, maar daar was haar moordenaar ook drie jaar over de vloer geweest. Ik zie Doesburg niet zozeer als een nieuw begin, maar het brengt wel wat meer rust in ons leven."
Jacqueline is ook verhuisd en woont in de buurt. Ze heeft twee dochters van 5 en 2. "We genieten volop van die kinderen, maar het is ook dubbel”, zegt Wanda. “Dat Nadine het allemaal niet kan meemaken." Jacques: "Ik ben zo benieuwd wat er van haar geworden zou zijn. Wat voor kinderen zou ze hebben gekregen? Wat voor baan zou ze hebben gehad? Hoe zou ze als tante geweest zijn? Je mist haar toekomst."
Knuffelen met een moordenaar
Wanda schreef in 2010 een boek over Nadine en werkt nu aan een vervolg. "Na het eerste boek werd ik gebeld door onbekende meiden dat ze dankzij het boek een punt hebben gezet achter hun gewelddadige relatie. Het is mooi wat we teweeg kunnen brengen. Uit het ene komt het andere weer voort, als een sneeuwbal."
Jacques geeft sinds 2014 geregeld lezingen op scholen en in de gevangenis, waarin hij gedetineerden zijn verhaal vertelt. "Het klinkt gek, maar ik voel me daar als een vis in het water. Het is weleens gebeurd dat ik een moordenaar knuffelde bij het weggaan. Het gebeurde gewoon. Het zijn niet allemaal slechte mensen. Het is Gerold ook voor een deel overkomen. Hij is een slachtoffer van zijn voorgeschiedenis. Zo zag Nadine het ook."
Ontmoeting met Gerold
Begin 2014 hadden Wanda en Jacques op verzoek van Gerold een ontmoeting met hem via Perspectief (toen nog Slachtoffer in Beeld). Jacques wilde dat al vijf jaar eerder, maar Wanda had tijd nodig. "Het in mijn eentje doen durfde ik niet aan. Ik ben een vergevingsgezind figuur, als hij de zielepoot gaat uithangen trap ik straks in dezelfde val als mijn dochter, dacht ik. Dan ben ik de paria van mijn eigen gezin."
Acht jaar na de moord was ook Wanda eraan toe. "Ik wilde hem iets belangrijks zeggen. 'Gerold, realiseer jij je dat als je je had laten behandelen, zoals Nadine je had geadviseerd, je nu een gezin met haar had kunnen hebben? Hoe mooi het geweest had kunnen zijn?' Dat was mijn motief om over mijn angst heen te stappen."
Eindelijk woede
Gerold brak toen Wanda die woorden uitsprak. Jacques: "Hij begon onbedaarlijk te huilen. Toen de begeleidster, die neutraal zou moeten zijn, hem begon te troosten, werd ik boos. Eindelijk, na al die jaren. Het luchtte me op dat dat wel degelijk in me zat. Aan het eind van het gesprek heb ik hem wel een hand gegeven. Stond ik daar, met in mijn hand de hand van degene die mijn kind heeft vermoord."
Drie maanden later sprak Jacques opnieuw met Gerold, dit keer in zijn eentje. "Ik wilde hem vragen wat hem in godsnaam heeft bezield om met zoveel geweld zijn geliefde om te brengen. Wat hij voelde toen hij dat deed. Wanda wilde daar niet bij zijn. Ik heb er niet echt antwoord op gekregen. Hij kon het zich niet meer herinneren, zei hij."
Nog zoveel vragen
Het liefst zou Jacques nog een keer met Gerold in gesprek gaan, maar die wil niet meer. "Ik heb nog zoveel vragen aan die gast over mijn eigen kind. Hij heeft haar zo intensief beleefd in die laatste drie jaar. Ik niet, ik werkte 60 uur in de week. Dan heb je als vader toch wat meer afstand. Ik wil weten wat hij allemaal met haar beleefd heeft, hoe ze reageerde als hij haar vernederde."
Elke twee jaar is er een zitting waarin de rechter bepaalt of Gerold langer vast moet blijven zitten. Zijn straf, twaalf jaar cel en tbs, zit er bijna op. Komende donderdag buigt de rechter zich weer over zijn lot. Wat als Gerold vrij komt? "Jacques is daar niet zo mee bezig, maar ik heb er absoluut moeite mee dat hij binnenkort zijn leven weer oppakt", zegt Wanda. "Volgens het Pieter Baan Centrum dat hem onderzocht zou de kans dat hij weer de fout ingaat, niet uit te sluiten zijn. Dat vind ik een eng idee."
Altijd die lege stoel
De komende periode is extra zwaar voor Jacques en Wanda. 8 november is de zitting. Dan volgen op 2 december de sterfdag van Nadine, Sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Altijd die lege stoel. Wanda: "Die periode brengt me steeds weer terug naar toen. De kerstliedjes, de lampjes buiten, de hele sfeer doet me denken aan toen. Ik ben altijd blij als december weer is afgelopen."
De scherpe randjes van de rouw hebben ze inmiddels achter zich gelaten. Daar is Wanda blij om. "Ik heb ook veel lotgenoten ontmoet die niet meer kunnen lachen, die boos worden als anderen lachen, die zelf geen leven meer hebben omdat ze worden verteerd door wraakgevoelens. Wij hebben dat gelukkig niet."
Toch zal de dood van Nadine vermoedelijk altijd een open wond blijven. Jacques: "We hebben de dood van Nadine niet verwerkt. Dat willen we ook niet, we willen er verdriet om blijven houden, liefst meer nog dan ik nu heb. Maar we hebben wel een manier gevonden om ermee om te gaan en er positieve dingen uit te halen. Dat voelt heel goed."
