Jarenlang zag Didi (32) haar vader niet omdat ze dacht dat hij verslaafd, gevaarlijk en zelfs dood was. Haar moeder bleek haar, naar eigen zeggen, te hebben gehersenspoeld. "Ik heb jarenlang in haar sprookjes geloofd."
De Beverwijkse Didi heeft lang nagedacht of ze haar verhaal wilde vertellen aan het grote publiek. Want: het is pijnlijk en zwaar. En ook niet iets om trots op te zijn. Maar ze vindt dat ze het moet doen. Om andere kinderen het leed dat haar overkwam te besparen. En om gescheiden ouders te waarschuwen: laat een kind nooit kiezen tussen ouders.
Aan de drugs en agressief
Didi was drie jaar oud toen haar moeder bij haar vader wegging. "Achteraf heb ik begrepen dat ze van het ene op het andere moment is vertrokken. Ze ging al een tijd vreemd met mijn stiefvader."
Didi, haar zus en broertje kwamen bij hun moeder en nieuwe vriend te wonen. Het was al snel duidelijk: de vader van Didi was niet meer welkom. "Hij moest uit onze levens. Zolang ik me kan herinneren zei mijn moeder de vreselijkste dingen over mijn vader. Hij zou verslaafd zijn aan drugs en agressief zijn. Ik moest uit zijn buurt blijven."
Didi geloofde haar moeder. "Wat wil je, ik was nog zo jong." Ze vervolgt: "Mijn vader legde zich er niet bij neer. Ik zag hem vaak bij het schoolplein staan. Dan stond hij te wachten op het punt waar mijn zus en ik uit de bus stapten. Of hij stond voor de deur. Ik vond dat doodeng en was bang dat de politie zou komen."
Angst
Didi ontwikkelde een grote angst voor haar vader. "Zelfs mannen op straat die op hem leken, vond ik eng." Als haar vader op een gegeven moment naar IJsland verhuist, krijgt ze zelfs van haar moeder te horen dat hij dood is. "Het deed me eigenlijk weinig. Het was eerder een soort verademing dat hij er niet meer was. We gingen gewoon weer door met ons leven."
Het gaat mis als Didi in het eindexamenjaar van de middelbare school zit. "Mijn moeder verweet me steeds vaker dat ik te veel op mijn vader ging lijken. En ik was altijd de schuldige, ook al was ik dat niet. Ze zag mij als zondebok. Ze kon niet meer met mij leven." Dan gebeurt er iets absurds. "Mijn moeder was het op een dag in januari 2002 zat. Ze besloot 's avonds dat ik de volgende dag naar mijn vader moest. Ze belde hem op met die mededeling. Zo werd ik letterlijk gedumpt bij hem. "
Kindertehuizen
Didi kan zich de periode dat ze bij haar vader woonde vaag herinneren. "Het was zo onwerkelijk. Ik was jarenlang doodsbang voor hem geweest. Dacht zelfs lange tijd dat hij dood was." Het ging na een paar weken mis. "Ik vertrouwde mijn vader niet. Ik kon toen niet normaal met hem leven."
Didi belandde op straat en sliep in nachtopvangen van het Leger des Heils. Later kwam ze in een crisisopvang terecht. Daar woonde ze zeven weken omdat er geen plek was in andere opvangen. Uiteindelijk kwam ze in een kindertehuis terecht. "Ik werd echt van hot naar her gestuurd. Met de tassen in mijn handen ging ik van de ene naar de andere plek."
Het ging in die periode snel bergafwaarts. Ze kreeg relaties met verkeerde mannen en raakte depressief. "Het waren de zwaarste jaren uit mijn leven. Ik ben tien maanden lang opgenomen geweest."
Beeld bijstellen
In de zomer van 2012 gaat het beter met Didi en kan ze op zichzelf wonen. Twee jaar later gebeurt er iets bijzonders: haar vader neemt opeens weer contact met haar op. "Hij stuurde me een berichtje en we hebben gebeld, urenlang." Het was het begin van een herstelperiode. Het lijmen kon langzaam beginnen. Ze spraken vaker af, er werden voorzichtig steeds langere gesprekken gevoerd.
Het was een lange weg, maar langzaamaan drong het tot Didi door. "Mijn moeder had er alles aan gedaan om me mijn vader te laten haten. Ze had me als klein meisje gehersenspoeld en verzon allerlei verhalen. Het waren leugens. Achteraf bleek mijn vader jarenlang te hebben gevochten om mij en mijn zus en broertje te zien. Maar het lukte hem niet."
Didi verwijt ook instanties verkeerd te hebben opgetreden. "Ze kozen altijd voor mijn moeder. Naar mijn vader werd eigenlijk niet geluisterd. Hij had geen poot om op te staan. Zelfs brieven van de familie van mijn vader werden stuk voor stuk genegeerd."
Didi: 'Langzaamaan bouwde ik een band op met mijn vader.'
Vergiftigd
De band met haar vader wordt steeds hechter. "We zien elkaar nu één keer per maand. Dat is fijn en waardevol. Ik denk dat ik uiteindelijk weer een normale band met mijn vader kan opbouwen."
Maar de band met haar moeder is definitief vergiftigd. "We wonen een paar straten van elkaar, maar ik ben een vreemde voor mijn moeder. Als ik haar tegenkom, loopt ze straal langs me heen. Ze wil niets meer met haar te maken hebben." Dat maakt Didi verdrietig, maar vooral heel erg boos. Ze vindt dat haar moeder schuldig is aan kindermishandeling.
Voor Didi is de schade die ze heeft opgelopen nog dagelijks voelbaar. "Door al die ellende kan ik geen normaal leven leiden. Een normale relatie hebben, lukt me niet. Werken ook niet. Gelukkig heb ik een huisje, drie katten en hulp van een psycholoog. En ik doe vrijwilligerswerk. Ik zou ooit graag een normaal gezinnetje willen hebben, met veel liefde. Maar dat klinkt nu nog onwerkelijk. Hopelijk gaat dat lukken. Het gaat steeds beter met me. Maar dat gaat langzaam en is keihard werken."
De moeder, zus en het broertje van Didi laten in een reactie weten dat ze zich niet kunnen vinden in het verhaal van Didi.
Meer op rtlnieuws.nl
Bas vecht voor gescheiden vaders: 'Vaak alleen naar moeders geluisterd'
