Yarick

Yarick (23) verloor zijn zusje, vader en stiefmoeder.

‘Het is een bizarre opsomming. Drie mensen. In één klap. Ik was even sigaretten halen. Toen ik terugkwam, had ik drie gemiste oproepen van mijn moeder. Die was zwemmen met mijn andere zusjes, dus ik dacht: ach, ze zullen wel bellen dat ze later thuis zijn – dat zwemmen loopt áltijd uit. Ik had geen flauw benul dat dat telefoontje mijn hele wereld zou doen instorten. De eettafel, een stoel: ik heb alles omver geschopt. Van de uren erna weet ik niets meer. Mijn beste vriend vertelde later dat ik twintig sigaretten had opgerookt, die 17 juli. Ik had geen idee, voor mij was het helemaal zwart.

De eerste paar maanden vond ik het moeilijk om in het huis te zijn waar mijn pa, zijn vrouw en mijn zusje Milia woonden. Alsof ze er elk moment nog binnen konden stappen. Vooral de zolder, waar de slaapkamer van pa was, vond ik heftig. De eerste keer dat ik die trap op ging, ging de beste vriend van mijn vader met me mee. Daarna zijn we het dakterras op gegaan om een peukie te roken. Mijn vaders vriend keek naar de lucht en zei toen tegen mijn vader: ‘Ik zal altijd voor jouw zoon blijven zorgen’. Zulke mensen heb je nodig. Je moet niet te trots zijn want in je eentje kun je dit verdriet niet aan.

‘Een tattoo is net zo permanent als liefde’

Mijn vader en ik spraken elkaar dagelijks. Even een biertje samen, even de stad in. Filmpje pakken. Of gewoon slap ouwehoeren. Hij was mijn beste vriend. En een prachtvent om te zien. Mooie haren, golvend en vol. Ik heb dezelfde coupe, maar doe er mousse in; bij hem wapperde het. Ik heb zijn gezicht op de binnenkant van mijn bovenarm laten tatoeëren. De naam van Milia staat er ook bij, in haar eigen handschrift – uit haar vriendenboekje gehaald. Nu ik ze kwijt ben, wil ik ze op een andere manier bij me houden. Het helpt me om toch een fijn gevoel te krijgen bij het verlies. Een tattoo kun je niet af doen zoals een sieraad. Het is net zo permanent als liefde.’