Sander

Sander Beuk (50) verloor zijn beste maatje Gijs.

‘‘Bij Gijs en mij was het altijd goed. Dit was zo’n vriendschap die al zo lang bestond, dat je wist: dit blijft. We waren al hecht op de basisschool en in de puberteit gingen we samen de hort op. We zaten op dansles – ik zie ons nog stuntelen – en we gingen naar de discotheek in de buurt. Op de brommer.

Toen we ouder werden, zagen we elkaar niet meer elk weekend. We kregen allebei een relatie, Gijs wel later dan ik, wat dat betreft was-ie een laatbloeier. Maar Inge was fantastisch, zo’n energiek en positief persoon, dat was een blijvertje. Daar was Gijs vrij zeker van. Ook toen Gijs en ik elkaar minder zagen, was er altijd een soort vanzelfsprekendheid tussen ons. Tot 17 juli 2014. Ik had nooit verwacht dat mijn beste vriend zo jong, op zijn 46ste, zou overlijden. En weet je wat het gekke is? Het is nu vijf jaar geleden. Víjf jaar. En ik geloof het soms gewoon nog steeds niet. Het is zo bizar, surrealistisch. Nog steeds is Gijs onderwerp van gesprek in onze vriendengroep, zo blijft-ie bij ons.

‘Hij vervaagt, maar zal nooit helemaal verdwijnen’

Een paar maanden na de ramp besloot ik om hun voorletters op mijn arm te laten tatoeëren. Ik ben helemaal geen tattoopersoon, maar voelde sterk: ik wil deze twee mensen altijd bij me hebben. Als je in onze levensfase zit, gaat het leven keihard. Vrienden krijgen kinderen, gaan trouwen. Op zulke momenten schiet toch door mijn hoofd: zouden Inge en Gijs kinderen hebben gekregen als ze nog hadden geleefd? Ik weet dat hij het had gewild. Hun levens hadden nog niet mogen stoppen. Maar het troostrijke aan die tattoo is dat die blijft. En ja, hij vervaagt wat, met de tijd, maar zal nooit helemaal verdwijnen. Dat stelt me gerust.’