Mark

Het zusje van Mark Zantkuijl (39), Desirée, zat met haar vriend Rein in het vliegtuig.

‘‘Jij bent de enige die mij begrijpt. Dat zei mijn zusje altijd tegen mij. En weet je? Ze had gelijk. Nu ik haar niet meer kan spreken, besef ik nog meer hoe we hetzelfde dachten over de kleine en de grote dingen in het leven. Toen we allebei in Utrecht op kamers woonden, sprong ze vaak op haar knalroze fiets – eigenlijk hield ze niet zo van fietsen – om naar mij toe te rijden. Uren konden we kletsen. En dan vulde ze met haar warmte en woorden de hele ruimte.

Dees had haar leven net in een wat rustiger vaarwater gekregen. Ze woonde nog niet zo lang samen met Rein in Den Haag en had bijna een opleiding naast haar werk afgerond. Ja, ik denk dat ze wel gelukkig was. Nog steeds vraag ik me af: waarom is haar en Rein dat afgepakt? Na haar dood was ik als een robot. Als ik erover praatte, was het alsof ik steeds opnieuw een bandje steeds opnieuw afdraaide. ‘En toen en toen en toen’. Ik bleef bij de feiten. De eerste keer dat ik huilde was tijdens de herdenking, een paar maanden na de ramp. Ik was blij dat het donker was in de zaal.

Ik ben heel diep gegaan, heb me de afgelopen jaren erg slecht gevoeld. Het verdriet was te groot. Met therapie en lieve mensen om me heen, klauterde ik weer omhoog. Drie jaar geleden liet ik de naam van Desirée op mijn arm zetten, en later Sayang. Dat heeft in Indonesië, waar ze naartoe zou vliegen, meerdere betekenissen. ‘Lieveling’, ‘zonde’, ‘jammer’.

‘Ze zou dit zo mooi hebben gevonden’

Die tatoeages horen nu bij mij, net als verdriet en gemis. Maar het mooie is: als ik ze zie, denk ik aan de goede dingen. Aan de band die we hadden, hoe we op elkaar leken. Ik weet ook zeker dat Desirée de tatoeages mooi had gevonden. Maar ze had zich ook wel een beet-je schuldig gevoeld. Zo van: ‘Heb je die tatoeages echt voor míj neergezet? Dat had toch niet gehoeven.’ Typisch Dees: eerst aan anderen denken, dan aan zichzelf.’