Marit

Marit (33) mist haar vriendin Inge nog elke dag.

‘Toen Inge op Bali was, twee jaar voor haar dood, stuurde ze mij een foto van haar favoriete bloem – de Frangipani. De foto was een beetje vaag, snel genomen – precies zoals Inge was, eigenlijk. Chaotisch, grappig, het hoefde allemaal niet zo perfect.

Inge was een gangmaker. Zo’n enthousiasteling die elk feestje op z’n kop zette. Ik was thuis toen mijn vriend en ik op het nieuws hoorden dat er een vliegtuig naar Kuala Lumpur was neergestort. Ik ben naar buiten gerend en heb daar als een debiel staan schreeuwen. De volgende dag gingen we naar haar familie. Normaal zeg je ‘gecondoleerd’, maar nu niet. Want wat zeg je als je nog geen lichamen hebt gezien? Als er nog geen bevestiging is van welke instantie dan ook? En tuurlijk, ergens weet je: Gijs en Inge zijn overleden. Anders hadden ze wel gebeld. Of vakantiefoto’s gestuurd. Maar ergens blijf je ook hopen. Misschien hadden ze een andere vlucht en hebben ze geen wifi…

Voor de afscheidsceremonie, in de eerste week na de ramp, wilde ik per se overal Frangipanibloemen neerzetten. Blijkt dat die bloem alleen in exotische landen groeit, en bij een paar kwekerijen in Nederland. Dus ik die, samen met vrienden en kennissen van Gijs en Inge, allemaal bellen. Uiteindelijk hadden we twaalf van die planten, uit alle hoeken van het land. Toen ik ze zag, zei ik tegen mijn vriend: ‘Wauw, die wil ik op mijn voet, als tattoo. Voor Inge.’

‘Toen ik die bloem zag, wist ik het meteen’

Ik wilde altijd al een tattoo, maar wist niet goed wat. Hoe mooi is het dat je maar naar beneden hoeft te kijken en dan haar bloem ziet? Dus ik, met een vriendin, naar de tattooshop met die vage, wazige foto die Inge zo snel had genomen. We hadden geen betere foto’s, geen research gedaan, het was onze allereerste tattoo: tamelijk onvoorbereid kwamen we daar. Maar eigenlijk was dat ook heel bijzonder. We hebben niet alleen Inges lievelingsbloem op ons lijf vereeuwigd, we hebben het zelfs op haar manier gedaan.’