Madelief

Henk en Ineke, de grootouders van Madelief (19), waren op weg naar hun dochter in Nieuw-Zeeland.

‘Opa had een droom, vlak voordat ze in het vliegtuig zouden stappen. Dat ze zouden neerstorten. Hij vond vliegen sowieso eng, maar ging toch. Ik vond het zo moedig. Opa had iets stoers, maar kon ook lief zijn. Dat-ie me dan ineens vastpakte en zei:

‘Meis, ik ben blij dat je er bent’. Oma zei dat soort dingen nooit, maar ik voelde hoeveel ze van ons hield.

Mijn grootouders hadden het goed samen. Het waren buitenmensen, ze hadden een tuinhuisje. Altijd met plantjes en bloemen in de weer, kopje koffie erbij, zonnetje. Een keer per jaar namen ze alle kleinkinderen mee naar de Efteling. Opa was ook heel creatief. Hij maakte een bed voor me, zo’n groot prinsessenbed, en verfde mijn kamer. Zandkleur. Het was gek toen daar na zijn dood een ander kleurtje overheen ging. Toen besefte ik: hij zal deze muur nooit meer verven.

Mensen zeggen dat tijd verdriet minder heftig maakt. Bij mij is het onveranderd groot. Hun overlijden voelde voor mij heel onpersoonlijk. Geen afscheid, geen laatste kus. We kregen twee dichte kisten afgeleverd en moesten maar geloven: daar liggen ze in. Oma had een mooie trouwring, opa een horloge, maar die zijn nooit teruggevonden.

‘Die tattoo helpt me erover te praten’

Ik snakte naar iets persoonlijks. Ik heb even gewacht, maar nu staat-ie er: een hart op mijn arm, met een vliegtuigje in de lijn aan de zijkant. Een stukje op mijn huid voor opa en oma. Ik had het niet verwacht, maar die tattoo helpt me om erover te praten. Het is een opening voor een gesprek. In het begin was ik dichtgeslagen. Nu vragen mensen me: ‘Wat heb je daar?’ en durf ik te antwoorden. En als ik er geen zin in heb, zeg ik gewoon: ‘Ik ben stewardess’. Als ik mijn tattoo zie, overheerst dat nare gevoel niet meer. Ik denk dan aan onze bezoekjes aan de Efteling. Samen patat bakken. Mijn prinsessenbed. En opa en oma in de zon, bij hun tuinhuisje.’