Leonie

Leonie (32) verloor haar broertje Erik en zijn vriendin Lieke.

‘Erik was niet alleen mijn broertje, hij was ook mijn maatje. We groeiden op in een hecht gezin. Ik heb nog twee andere lieve broers, maar Erik en ik scheelden maar anderhalf jaar. We konden goed ouwehoeren, hadden dezelfde humor, maar durfden elkaar ook de waarheid te zeggen. Bij hem kon ik mezelf zijn.

Erik was zo’n goedlachse kerel met een luide stem. Fit, sterk, superknap, je kon niet om hem heen. Hij werkte als gymleraar en coach bij een instelling voor gesloten jeugdhulp, echt werk voor hem.

Toen hij overleed, viel mijn leven als een kaartenhuis in elkaar. Zonder aankondiging of waarschuwing was me zoiets dierbaars afgepakt. Ik verkeerde compleet in shock. Ik weet nog dat ik heel bang was om dingen te vergeten. Dan ging ik foto’s bekijken. Wat ik ook vaak deed: zijn nummer bellen – ‘dit is de voicemail van Erik, ik ben op dit moment niet bereikbaar, spreek wat in na de piep, bedankt’. Om zijn stem maar te blijven horen.

‘De tijd werd mijn grootste vijand’

De tijd werd mijn grootste vijand. Elke dag die aanbrak, had ik mijn maatje weer een dag langer niet gezien. Dat was zwaar. Maar er was niet alleen verdriet en gemis. Ik besefte ook hoe sterk ik ben en dat ik fantastische mensen om me heen heb. Sinds Eriks overlijden voel ik mij een strijder. Een doorzetter. Daarom heb ik, naast Eriks naam, ook een wolf met een sterke vrouw op mijn arm laten tatoeëren. Hij staat voor alle shit waar ik me doorheen moest knokken, voor al dat verdriet om Erik, maar ook voor het feit dat ik weer intens van het leven kan genieten. Meer dan ooit. Toen de tatoeëerder het laatste lijntje zette, voelde ik kippenvel over mijn hele lijf. In mijn hoofd zei ik tegen Erik: lief broertje, ik ben er weer.’