Waarom hebben wij deze
portretten gemaakt?

RTL Nieuws brengt nu bijna vijf jaar verhalen over de MH17-ramp. Nieuwsverhalen over de toedracht, en verhalen over de gezichten achter deze tragedie. Nu, vijf jaar na die noodlottige 17 juli, wilden we een verhaal maken over de volgende stap. Over hoop en over herinneringen. We zijn uitgekomen bij deze vorm: een photoshoot van MH17-tatoeages door de lens van Humberto Tan. Versterkt door een team verhalenvertellers van onze redactie.

Het verdriet is er altijd. Of ze nou willen of niet - ze nemen het met zich mee. Naar feestjes, naar werk, naar de supermarkt. Maar wat al deze nabestaanden ook altijd bij zich hebben: hun tatoeage. Een eeuwig eerbetoon onder de opperhuid, herinneringen aan hun geliefden die omkwamen bij de grootste vliegramp in de Nederlandse geschiedenis. Voortgekomen uit rouw en trots.

Nooit hadden deze nabestaanden kunnen bevroeden dat ze met elkaar verbonden zouden zijn. Maar dat gebeurde wel, simpelweg omdat hun naasten in 2014 in hetzelfde vliegtuig zaten. Totale willekeur. "Eerst was alles een waas", zegt Yarick (23), die zijn vader, zusje en stiefmoeder verloor. "Ik schijn een heel pakje peuken op te hebben gerookt die avond, heb een flinke trap aan de tuinstoelen uitgedeeld, maar ik weet niets meer." Marit vertelt dat ze de straat op is gerend toen ze hoorde dat haar vriendin Inge in het vliegtuig zat. Gillend, 'als een debiel'.

Als de waas weg is, de mist opgetrokken, dan komt verdriet, gemis, woede, onmacht. Het blijft rauw, zeggen sommigen, ook na vijf jaar. Zoals Madelief, die op 14-jarige leeftijd haar opa en oma verloor. Ze kon er de eerste jaren amper over praten. De boosheid zat in de weg, en misschien ook wel ongemak. Kun je andere mensen opzadelen met zo'n bulk verdriet?

Verdriet kruipt onder je huid. Net als liefde.

Haar tatoeage hielp Madelief. "Mensen vroegen: 'Wat heb je op je pols?' Het was voor mij een opening om erover te beginnen." Het is een hartje. Madelief wrijft er even over, tijdens het interview. Dat doen de geportretteerden trouwens allemaal: even de hand op hun tatoeage, een paar seconden.

Er zijn voorletters, vleugels. Woorden. Gezichten. Broederbanden om onderarmen. Juist de wetenschap dat ze permanent zijn, schept rust. Die tattoo blijft, dus de herinnering ook. Want zet deze nabestaanden alsjeblieft niet in het hoekje van 'rouwenden'. Ze zijn meer dan dat. Trots duwt de ramp en de woede aan de kant, verdriet wordt gedragen met de kop omhoog.

Madelief: "Het nare gevoel van de ramp overheerst niet meer. Als ik mijn tattoo zie, dan denk aan opa en oma in de zon, bij hun tuinhuisje."

Verdriet kruipt onder je huid. Net als liefde.