Iets opgeven voor de liefde. Je kinderwens. Je baan. Of je thuisland, zoals Dennis uit Lisse. Hij trouwde afgelopen week met een Maleisische prinses en bekeerde zich tot de islam. Hoe is het om zulke opofferingen te doen voor een relatie? "Het is heel gewaagd."
Nee, Selma (31) was niet van plan om in Tanzania te blijven toen ze ernaartoe ging. Sterker nog: ze vond die drie maanden stage al ‘heel wat’. “Ik was supergelukkig in Nederland”, vertelt ze. Leuke vrienden, fijne familie, een vriendje. Ze studeerde er voor verpleegkundige en was bijna klaar met haar opleiding. “Ik was zo’n typische Hollandse meid, ik was vastberaden om na die stage weer in Nederland te gaan wonen.”
Maar die ‘typische Hollandse meid’ van 22 werd stápelverliefd. Op een Tanzaniaan. Die – inderdaad – in Tanzania woonde. “Het gebeurde gewoon. Het overviel me.” Ngomi was zeven jaar ouder en heel uitgesproken over zijn gevoelens. Hij vond Selma leuk, punt uit. “Hij was ook veel romantischer dan ik gewend was van Nederlandse jongens”, weet ze nog. Dan stond hij een keer met rozen voor de deur. Of gaf hij haar een cd met alle leuke liedjes die ze die avond ervoor in de kroeg hadden gehoord. “Tot hij er één keer niet was in de kroeg waar we uitgingen. Toen dacht ik: het is best saai zonder Ngomi.”
En daar was-ie: de vonk. De vonk die haar ineens deed besluiten: ik maak mijn studie in Nederland af en ga terug naar Tanzania. Want Ngomi had al gezegd dat hij ‘never nooit’ naar Nederland zou komen. “Dat snapte ik meteen. Hij houdt van zon. Hij is half-Duits, maar als hij in Europa is, functioneert zijn lichaam maar half. Hij heeft die warmte nodig.”
Alles achterlaten
Dus er zat maar één ding op. Selma zou naar Tanzania gaan. “Heel gek, maar het woord ‘emigreren’ kwam niet in ons op. We spraken gewoon af dat ik bij hem zou gaan wonen en dat we samen een reisbureau zouden gaan starten.” Als ze er nu aan terugdenkt, beseft ze pas hoe jong ze was. “Jeetje, wat een beslissing heb ik toen genomen. Maar op dat moment voelde het niet als een zware keuze. Ik deed gewoon wat goed voelde en trok me niets aan van de doemverhalen.” Iets opgeven voor de liefde? Ja, Selma gaf haar thuisland voor een deel op, maar ‘zo voelde het niet’. “Nu denk ik: ik heb alles achtergelaten. Mijn vrienden, mijn land, mijn cultuur, mijn familie, mijn eigen manier van leven. Maar op dat moment wilde ik gewoon bij hem zijn en zag ik het als een groot avontuur. En ik maakte zélf de keuze. Ik stond er honderd procent achter.”
Gewaagd
Iets groots doen voor de ander is ‘heel gewaagd’, zegt relatietherapeut Trudie Willemsen. “Ik zie veel stellen waarvan beide mensen uit Nederland komen, en die hebben het al moeilijk. Laat staan wanneer er een cultuurverschil is en heimwee.” Een veelvoorkomend probleem: de taalbarrière. “Als de emoties hoog oplopen, stuit je toch snel bij elkaar op onbegrip.” Niet bevorderlijk voor je relatie, dus. “Het is belangrijk om goede afspraken te maken”, adviseert Willemsen. “Dat je bijvoorbeeld een keer in de zoveel maanden teruggaat naar je thuisland.” Zo heeft Selma van tevoren afgesproken dat, als ze zwanger zou zijn, ze in Nederland zou bevallen, dicht bij haar ouders en een Nederlands ziekenhuis. “Ik spreek ook Nederlands met mijn kinderen en leer ze over onze cultuur. En Ngomi zei, voordat ik naar Tanzania kwam: ‘We gaan nooit, maar dan ook nóóit bezuinigen op een ticket naar Nederland’. Dat vond ik een geruststellende gedachte.”
Dat is moeilijker bij onomkeerbare keuzes. Bijvoorbeeld bij een kinderwens. Willemsen ziet vaak vrouwen die geen kinderen hebben omdat hun man dat niet wilde, en het er toch moeilijk mee krijgen. “Dan hebben ze de keuze eigenlijk voor hun man gemaakt, en stonden ze er zelf niet écht achter.” Nog rotter: het komt voor dat de relatie stukloopt. “Ik heb weleens gezien dat de vrouw ongelukkig en kinderloos achterblijft omdat ze inmiddels de 40 is gepasseerd, terwijl de man in kwestie wél een kind krijgt met zijn nieuwe partner. Heel pijnlijk.”
Kinderwens uitgesteld
Dat was het doembeeld van Melany Brunings (46). Vanaf haar 25ste wilde ze een baby, ‘het liefst zes’. Maar haar vriend – met wie ze een goede, fijne relatie had – twijfelde. Heel lang. “Hij wilde wel, ooit, maar nu nog niet. En hij wist ook niet wanneer wél.” In het begin dacht Melany dat ze hem nog wel om kon praten, maar hij bleef het uitstellen. Hebben ze wel genoeg geld? Moesten ze niet eerst een koophuis hebben? “Ik werd er gek van. Ik wist het namelijk zó zeker dat ik kinderen wilde. We zijn er zelfs een jaar door uit elkaar geweest. Maar ik besefte toen ook dat ik met hém oud wilde worden. En áls ik kinderen kreeg, wilde ik dat ook met hem en met niemand anders.” Naïef, zegt Melany achteraf. “Ik heb die kinderwens voor hem maar uitgesteld en uitgesteld en mezelf daarin helemaal weggecijferd. Dat zou ik nu anders doen.”
Acht jaar lang bleven ze erover praten, discussiëren. “Ik heb zo veel gehuild.” Uiteindelijk besloot Melany’s man dat hij het toch wilde. En toen lukte het niet. “Ik was al bijna 33. Mijn man zei nog: ‘We doen wel een ivf-behandeling’. Uiteindelijk heb ik in bijna tien jaar tijd talloze ziekenhuisbezoeken afgelegd.” Op haar 42ste raakt Melany dan toch zwanger. Ze bevalt van een kerngezonde zoon. En – spoiler alert – ze zijn hartstikke gelukkig samen. “Mijn zoon is nu 3,5, mijn man is een topvader en we zijn een fijn gezin.”
Maar: wel een klein gezin. Het steekt Melany niet meer, ze is gelukkig zo, maar toch: af en toe, als ze in een dromerige bui is, ziet ze nog het mega-gezin voor zich dat ze graag had willen hebben. “Ik heb het niet gekregen. En met een beetje pech was ik helemaal geen moeder geworden. Alleen maar omdat mijn partner het uitstelde. Ik ben niet boos op hem, hij is altijd eerlijk geweest. Ik ben vooral boos op mezelf dat ik het heb geaccepteerd.”
Groot offer
Melany heeft een stichting in het leven geroepen voor vrouwen met een kinderwens die niet vanzelf wordt vervuld. En ze heeft één boodschap: “Denk goed na of je kunt leven met de beslissing, zónder dat je je partner er ooit op aanspreekt in ruzies. Het is een groot offer. Vraag jezelf af: is die persoon en is mijn relatie het waard? Kun je daar geen duidelijk antwoord op geven, dan zou ik zeggen: geef je kinderwens niet op voor je partner.”
Ook Willemsen adviseert mensen in haar praktijk de keuze bewust te maken. Niets overhaast, er goed over nadenken en erover praten met vrienden en familie. “Het is een soort van status quo: wat zijn je voors, wat zijn je tegen? Voorbereiding is alles. Bespreek en onderzoek goed waar je in stapt.”
Je moet het niet alléén voor de ander doen. “Je moet er zelf honderd procent achterstaan en kunnen zeggen: ik kies hier nu voor en als mijn relatie morgen over is, sta ik nog steeds achter de keuze. Anders gaat het niet werken in een relatie.” Want dan is het gevaar dat je het je partner gaat nadragen. In ruzies, of als het even wat minder lekker loopt. “Ik heb echt stellen over de vloer gehad die dan boos zeggen: ‘Ja, ik ben voor jou naar Nederland gekomen’. Dat is echt niet oké.”
Sterker maken
Maar: het kan je relatie ook sterker maken. Dat gebeurde bij Melany – ‘we hebben samen gevochten voor een kind’ – en ook bij Selma. “Ik heb geen seconde heimwee gehad, omdat ik heel gelukkig ben met Ngomi in Tanzania. Het is ook nooit een ding geweest tussen ons. Zo van: ‘Jij moet naar mij’. Het is geen wedstrijd, we zijn een team. We zijn echt twee handen op een buik en hebben samen drie kinderen.” Ze weet zeker dat ze dit alleen had gekund met een goede relatie. “Anders had ik me heel eenzaam gevoeld. Als het goed voelt samen, dan is het ook niet dat je je thuisland opgeeft; ik heb er gewoon een nieuw thuisland bij gekregen.”
Door Lisanne van Sadelhoff
Wat leuk dat je er bent! Vind je ons ook leuk? Volg ons dan op Facebook of abonneer je op onze nieuwsbrief!