In deze rubriek schrijven lezers een brief aan iemand die een belangrijke rol in hun leven heeft gespeeld, positief of negatief. Dit keer Eva* (27). Ze schrijft een brief aan haar ex, die verslaafd is en niet geholpen wil worden.
Lieve ex,
We hebben elkaar ontmoet nadat er een bak ellende over ons heen was gekomen. Jij had in een kliniek gezeten voor je verslaving, aan van alles en nog wat, en ik voor mijn depressie. Bij een meeting voor ex-bewoners van die kliniek, zag ik je. Mooie ogen, leuke lach, je was sociaal, zelfverzekerd, en ook een beetje ijdel, met je haar zo mooi opgeschoren en je oorbelletje.
Ik viel voor je. Maar ik wist ook: ik moet eerst aan mezelf werken. Pas na een halfjaar nam je weer contact met me op, je had keurig gewacht en op Snapchat voegde je me toe. Ik was wel weer klaar voor de liefde, vond ik. Misschien was het dom om met iemand in zee te gaan met ook een heftig verleden, net als ik, maar ik had ook het idee dat we elkaar begrepen. We hadden allebei een heftige thuissituatie. Ik denk dat dat ook de reden was dat we redelijk snel zijn gaan samenwonen. Je had toen al wel rare trekjes. Je was jaloers, op het ziekelijke af. Ik mocht niet de stad in zonder jou, zag mijn vriendinnen nog maar amper. Ik was vooral bezig met werk, en als ik thuiskwam was je ervan overtuigd dat ik was vreemdgegaan.
Je verviel weer in je oude gewoontes. Ik zag het niet gebeuren, en toen ik het uiteindelijk toch zag, was het eigenlijk al te laat. Had ik beter moeten opletten? Strenger moeten zijn?
'Een keer leende je mijn bankpasje, zogenaamd om te tanken. Je haalde mijn hele rekening leeg'
Het begon met elke dag één blowtje in de avond. Daarna elke avond meerdere jointjes, daarna ook in de ochtenden. Ik wilde het ook een keer proberen, gewoon, om te voelen wat jij voelde. Ik werd er kotsmisselijk van en stopte ermee. Jij niet. Jij ging ermee door, hoe vaak ik ook heb geprobeerd met je te praten, tot je door te dringen. Ik heb je ouders erbij gehaald, ik heb zitten lullen als Brugman.
Ik weet niet wat je allemaal nog meer gebruikte, misschien was je wel weer aan de coke, wie zal het zeggen. Ik weet wel dat het bakken met geld kostte. Hoe vaak ik wel niet van je heb gehoord 'je krijgt het terug!' Of: 'Volgende week heb ik weer geld, schatje'. Je zat gewoon te liegen. Een keer leende je mijn pasje, zogenaamd om te tanken. Je haalde mijn hele rekening leeg. 3145 euro krijg ik nog van je. Ik heb hard gewerkt voor dat geld, en het was bedoeld voor ons leven samen, voor onze toekomst. Niet voor jouw verslaving.
'Ik wilde niet weer kopje onder gaan en jij trok me mee de diepte in'
Weet je nog die ene keer, dat we samen in de auto zaten? Toen knapte er iets. Bij jou knapte er heel vaak wat – jouw woede-uitbarstingen waren vast onderdeel van onze relatie geworden. Maar toen knapte er iets bij míj. Ik vroeg heel rustig hoeveel geld je nog had. En of ik je een keer moest helpen, met je financiën. Je riep dat je gek werd, dat ik de auto moest stoppen. Je bent naar huis gelopen en appte me onderweg dat ik mijn spullen maar moest pakken.
Prima, dacht ik. Prima, dan ga ik, en dan zie je me nooit meer terug. Punt erachter, streep eronder. Ik was het zat. Ik heb zo hard moeten knokken om er weer bovenop te komen, met die depressie, ik wilde niet weer kopje onder gaan en jij trok me mee de diepte in.
Die dag was de laatste keer dat we elkaar zagen: ik ben weggerend en heb voor mezelf gekozen. Ik hoop dat jij nu ook voor jezelf kiest, en niet voor de drugs of de fles. Verslaving is een ziekte. Ik ben bij je weggegaan, ik heb niets meer te maken met jouw verslaving, maar jij zélf wel. Je hebt nooit naar mij willen luisteren, ook niet naar je ouders, en ik had het allerbeste met je voor. En nog steeds. We hebben knallende ruzie, je wil me niet meer zien – en ik hoef jou niet meer terug. Maar toch geef ik om je. Of nee, het is misschien toch, nu ik er zo over nadenken, eerder medelijden.
'Ik maak me nog steeds zorgen om je. We hebben elkaar ook liefgehad'
Ik hoop dat je alles weer op de rit krijgt. Ik hoor nare verhalen over je. Je zou een overdosis hebben genomen, ze moesten je naar het ziekenhuis brengen. Komt dat door mij? Wil je me vertellen hoe het nu met je gaat? Ondanks dat we niet meer samen zijn, voel ik nog steeds die zorgen en die ongerustheid. Dat komt omdat we elkaar ook hebben liefgehad.
En daarom zeg ik je: ga weer naar een kliniek, kick af, verzamel de juiste mensen om je heen, blijf van die zooi af. Je wil geen hulp, maar alleen hulp kan jou redden.
Liefs,
Eva
Briefgeheim is een wekelijkse rubriek van RTL Nieuws Weekend. Hier schrijven lezers (anoniem) een open brief aan iemand die van grote betekenis is geweest in hun leven, positief of negatief. Wil je ook samen met een van onze redacteuren een brief schrijven? Mail ons dan op weekendmagazine@rtl.nl.
*De naam Eva is op verzoek van de briefschrijfster gefingeerd. Haar echte naam is bekend op de redactie.
