In deze rubriek schrijven lezers een brief aan iemand die een belangrijke rol in hun leven heeft gespeeld, positief of negatief. Dit keer Laura* (37), die twee jaar geleden werd aangevallen door een hond en waarschijnlijk nooit meer de oude zal worden.
Beste hondeneigenaar,
Ja jij, met je hoogrisicohond. Zo worden ze niet voor niets genoemd, die honden. Dat je dol bent op je huisdier, begrijp ik best. Dat ben ik ook op ons hondje, een pluizige boomer. Maar die liefde maakt me niet blind voor het feit dat hondengedrag onvoorspelbaar is. Het lijkt wel alsof jij niet in wil zien dat zo’n dier van het ene moment op het andere agressief en gevaarlijk kan worden.
Bijna twee jaar geleden kreeg ik er zelf mee te maken, in juni 2017. Het was een warme dag en ik liep met een van mijn cliënten, een vrouw met een verstandelijke beperking, door het park. Vanuit mijn ooghoek zag ik iets aan komen rennen. Een hond, met riem en al. Hij had het op me gemunt en ik was weerloos. Voor ik het wist, had hij zich vastgegrepen in mijn kuit, mijn knieholte, mijn bovenbeen en mijn pols. Ik kon alleen maar denken: blijf rechtop staan, laat je niet vallen, want anders grijpt hij je in je nek. Naast me hoorde ik een oorverdovend gegil: mijn cliënte, in blinde paniek. Het geluid leek de hond – een kruising tussen een pitbull en een Stafford – nóg meer op te fokken.
'Als ik op Facebook iets over agressieve honden zeg, krijg ik de volle laag: 'Die hond had je in je nek moeten grijpen''
Het leek een eeuwigheid te duren tot jij, de eigenaar, het beest van me af trok. Je werd niet eens kwaad op de hond. Zei alleen tegen mij: ‘Dat doet-ie anders nooit’. Alsof het aan mij lag. Je wou gewoon weglopen, terwijl ik daar bloedend en totaal in shock stond! Ik was vreselijk toegetakeld. Omstanders confronteerden je met de foto’s die ze hadden gemaakt, waardoor je toch maar besloot te blijven. Je kon geen kant op. Maar de gevolgen vielen voor jou wel mee. Je moest 150 euro boete betalen en mocht je hond nog diezelfde dag weer mee naar huis nemen. Terwijl ik nog steeds niet de oude ben en waarschijnlijk nooit meer zal worden. Na die dag heb ik nooit meer iets van je gehoord. Geen sorry, geen bloemetje, geen kaartje, niks.
Nu weet ik dat er velen zijn zoals jij: hondeneigenaren in wiens ogen het dier niets fout kan doen. Op Facebook zie ik geregeld berichten voorbijkomen over weer een aanval. Ik voel me dan altijd geroepen eronder te reageren. Want wat jullie, hondeneigenaren, eronder posten, daar valt m’n bek van open. Laatst was er weer een meisje in haar gezicht gebeten. ‘Dan moet je ‘m ook niet zomaar aaien’, staat er dan, of: ‘Ze zal wel aan zijn staart hebben getrokken’. Dat wil je niet lezen als slachtoffer.
Als ik er een medelevend berichtje onder plaats, krijg ik gelijk de volle laag. Het ligt altijd aan het slachtoffer, nooit aan de hond zelf. Stop daarmee. Zie de realiteit onder ogen en erken gewoon dat alle honden kunnen bijten. Ja, zelfs ons pluizige hondje. Maar jullie honden hebben veel meer kracht en kunnen veel meer schade aanrichten als het mis gaat; dan moet je ook je verantwoordelijkheid nemen. Als ik dat op Facebook zeg, kríjg ik me toch een bak ellende over me heen. ‘Die hond had je in je nek moeten grijpen’, schrijven jullie. Doodsbedreigingen ontvang ik. En foto’s van mensen die hun slapende baby op hun pitbull hebben gelegd, om aan te tonen dat ze geen vlieg kwaad doen. Totaal van de pot gerukt natuurlijk. Elke vorm van kritiek op hoogrisicohonden ligt bij de liefhebbers kennelijk extreem gevoelig.
'Het deel van mijn been dat tussen zijn kaken zat, was helemaal verpulverd. Ik zal waarschijnlijk mijn leven lang pijn houden'
Maar ik ben het levende bewijs dat het gedrag van zo’n hond plotseling kan omslaan. Ik ben aangevallen zonder enige aanleiding. Ik liep gewoon voorbij, op een afstand van 150 meter. Dat beest trok zich met riem en al los en hing in mij voor ik er erg in had. Dat kan iedereen overkomen als jullie, eigenaren, het blijven ontkennen.
De schade aan mijn bovenbeen is het grootst. Een deel van mijn been dat tussen die kaken had gezeten, was helemaal verpulverd en moest operatief worden verwijderd. Vanwege een zware zenuwbeschadiging waar artsen niet veel aan kunnen doen, zal ik waarschijnlijk mijn leven lang pijn houden. Ik kan alleen zitten op een aangepaste stoel, en dan nog met moeite. ‘s Nachts slaap ik hooguit twee uur, omdat zelfs het gewicht van een deken op mijn been al te veel is. Werken kan ik nog steeds niet, misschien ben ik wel voor altijd arbeidsongeschikt. Als dit zo blijft, lijkt het daar wel op, ik kan amper een stukje lopen.
Mentaal heeft het me ook een opdonder gegeven. Als ik op straat een hond zie die lijkt op de hond die me aanviel, is er gelijk weer die paniek. Ik heb weleens staan huilen van angst. EMDR-therapie heeft me van de allerergste angst afgeholpen, daarvoor durfde ik niet eens meer naar buiten. Maar volgens de therapeut zal de angst nooit meer helemaal weggaan. Zomaar een hoek omlopen zou ik nooit meer doen, ik doe het altijd met een boog. Ik rúík ze ook, die honden. Zie ik ze, dan loop ik soms een kilometer om – en dat is met krukken best een afstand, kan ik je vertellen. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
'Denk even na, verplaats je in het slachtoffer'
Als ik jou nu tegenkwam, zou ik niet voor mezelf instaan. Waarom had je niet het fatsoen om sorry te zeggen? Het zou je sieren als je enige verantwoordelijkheid zou nemen voor het gedrag van je hond. En dat geldt ook voor jullie, Facebookhelden die meteen hun reactie klaar hebben als zo’n hond weer eens heeft aangevallen en ik zeg dat ze aangelijnd moeten blijven. Denk even na, verplaats je eens in het slachtoffer. Het is alleen maar ikke, ikke, ikke. Gelukkig zijn er ook mensen met zulke honden die wel degelijk beseffen wat de risico’s zijn en daar ook verantwoordelijk mee omgaan. Maar bij een grote groep ligt het altijd aan een ander, aan mij. Woorden doen ook pijn. Let op wat je zegt. Ik zal blijven reageren op Facebook, vooral voor de mensen die net als ik zijn aangevallen en niets meer durven te zeggen.
Een hond is geen robot, het blijft een dier. Je kan zijn gedrag niet voorspellen. Ik snap dat jullie gek zijn op dit soort honden, ze hoeven van mij ook echt niet verboden te worden, maar betere regelgeving zou ik wel gepast vinden. En wat meer begrip van jullie. Let op wat je onder bepaalde berichten plaatst, hoe kwetsend dat kan zijn voor een ander. En durf verantwoordelijkheid te nemen als het mis gaat.
Briefgeheim is een nieuwe wekelijkse rubriek van RTL Nieuws Weekend. Hier schrijven lezers (anoniem) een open brief aan iemand die van grote betekenis is geweest in hun leven, positief of negatief. Wil je ook samen met een van onze redacteuren een brief schrijven? Mail ons dan op weekendmagazine@rtl.nl.
*De naam van Laura is op haar verzoek gefingeerd. Haar echte naam is bekend op de redactie.
