Vakantie vieren in eigen land: 'De camping is een paradijs voor de kinderen'

"Voor ons is het geen groot verschil met vorig jaar, hoor", zegt Melanie Schellekens uit het Brabantse Budel. Ze gaat al zes jaar naar een camping zes kilometer van haar huis. Ze heeft er een eigen chalet, waar ze al sinds de intelligente lockdown weken verblijft.

"In het dorp was een enorme coronahaard. Hier op de camping kunnen we ons veel beter terugtrekken en door de ruimte is het veel makkelijker om buiten te zijn zonder anderen tegen te komen. Eigenlijk zijn we al acht weken in quarantaine! Ik zie alleen andere mensen als ik boodschappen doe."

Nog een voordeel: haar man zit niet meer elke dag uren in de trein naar zijn werk. Hij springt 's ochtends op de fiets, werkt thuis en komt daarna weer naar de camping. "We zijn vooral veel aan het cocoonen met ons gezin."

De vakanties zagen er niet altijd zo uit. Vroeger, voor de kinderen, maakten zij en haar man lange reizen. Door Nieuw-Zeeland of IJsland.

Paradijs voor de kinderen 

Toen de kinderen er waren, probeerden ze het één keer, zo’n grote camping in Italië. "Midden in juli zaten we drie weken hutjemutje op de camping. Het was bloedheet, er was een insectenplaag en 900 kilometer rijden met twee jengelende kinderen in de auto… Pff."

Dus werd de volgende vakantie een stacaravan bij de camping om de hoek. "Een paradijs voor de kinderen. Mijn zestienjarige dochter heeft het syndroom van Down en we hebben een pleegkind van acht. De camping is een veilige plek voor hen. Ze kunnen te voet of op de fiets naar het speeltuintje. Iedereen spreekt Nederlands, dus ze kunnen makkelijker om hulp vragen dan in een land met een andere taal."

Coronaproef animatie

De stacaravan werd een chalet. "Mijn man is de hotelman en ik de kampeerdame. Dit is de perfecte oplossing. Andere jaren gingen we weleens in de kerstvakantie naar de zon, maar sinds we dit chalet hebben, vieren we ook de kerstvakanties op de camping."

Melanie is van plan de hele zomer op de camping te blijven. Ze maakt zich geen zorgen of er genoeg te doen is. "De animaties worden coronaproef georganiseerd. Zo was er een digitale campingquiz en is er in het weekend een bingo met Google Meet. Het is echt heerlijk hier, de kinderen hebben het er naar hun zin en ik ben erachter gekomen dat ik zelfs de groene vingers van mijn oma heb geërfd."

Bibi van der Kraan zou dit jaar nog één keer met het hele gezin naar Italië op vakantie nu haar bijna achttienjarige zoon in de toekomst waarschijnlijk niet meer mee gaat. "Maar door corona zit dat er deze zomer niet in."

Varen door Nederland

Dus gaan ze weer, net als de afgelopen drie jaar, varen door Nederland. Leuk voor pa en ma, maar de oudste heeft weinig zin om drie weken een kleine ruimte met zijn ouders en broertje te delen. Hij gaat liever met vrienden weg. "Vorig jaar was het al moeilijk hem mee te krijgen, ik ben bang dat het dit jaar niet meer lukt."

Voordat het gezin drie jaar geleden de kruiser kocht, gingen ze naar de camping in Frankrijk, een boerencamping in Limburg of een leuke agriturismo in Italië, een huis met meerdere appartementen en een zwembad in Toscane. "Het plan was om het ene jaar te varen en het andere jaar naar Italië te gaan. Maar de boot opknappen was veel werk, dus schoot Italië erbij in."

Dit jaar gaan ze waarschijnlijk met z’n drieën weg, haar jongste zoon van vijftien gaat wel mee. "Meestal stappen we op de boot en zien we wel waar we uitkomen. De eerste keer gingen we naar de Vinkeveense plassen. Volgens vrienden hartstikke leuk, maar onze jongens vonden er niks aan. Die houden van stadjes, dorpjes, terrassen. Hier een ijsje eten, daar een colaatje drinken."

Dus voeren ze via de Zaanse Schans naar Alkmaar, bleven ze een paar dagen in Amsterdam of lagen ze midden in het centrum van Utrecht. "We gaan niet in the middle of nowhere voor anker, maar kiezen voor steden als Gouda en Haarlem. Kunnen ze met het rubberbootje door de grachten varen."

"Mijn man heeft altijd gevaren met zijn ouders. Daardoor weet hij dat het op een boot voor kinderen lastiger is vrienden te maken dan op een camping. Dus voor onze jongens gingen we kamperen. Maar mijn man zei altijd: ‘Ooit komt er een boot’."

Zeebenen 

"Zodra de kinderen na jaren kamperen zeiden: ‘Gaan we nou alweer naar de camping?’ zei mijn man: ‘En nu is het mijn tijd." Dus kwam die boot er.

Bibi bracht haar vakanties voornamelijk op campings door. "Toen we die boot gingen ophalen in Friesland, sloegen de golven over de voorkant van het dek en kwamen tien meter verder op de achterkant weer neer. Daar moest ik even aan wennen."

Inmiddels heeft Bibi zeebenen ontwikkeld en leest ze graag op het dek een boek en geniet ze van de zon en de natuur. Nu Italië niet meer doorgaat, wordt de vakantie weer op de Nederlandse wateren. "Hopelijk komt de oudste nog een dagje of weekendje langs. Dat zou gezellig zijn."

Wanda Catsman zou met de trein naar Zweden om daar drie weken in haar eentje de St. Olavsleden te wandelen, een pelgrimstocht van 560 kilometer van het Zweedse Selånger naar het Noorse Trondheim. Het eerste deel van de route heeft ze vorig jaar gelopen. Deze zomer hoopte ze het eindpunt te bereiken. "De route, de natuur, de geschiedenis, deze tocht grijpt je."

In de voetsporen van de koning 

De Olavsleden is een historische route. Je treedt in de voetsporen van een koning, een heilige die dit stuk met zijn paard heeft afgelegd. "De pelgrimstocht is een stuk rustiger dan die naar Santiago de Compostella. Je komt bijna niemand tegen. De Zweden zijn zelfs verbaasd dat je er bent. Ze zijn gastvrij en nemen je voor een avond op hun in gezin. Heel bijzonder."

Door het coronavirus heeft ze lang getwijfeld of ze wel moest gaan. "Zweden is relatief soepel met de coronamaatregelen, maar Noorwegen is streng." Over de grensovergang maakt ze zich geen zorgen, die is op een uitgestorven hoogvlakte. "Maar hoe kom ik weer thuis, gaan de internationale treinen dan wel? Ik heb mijn ticket toch maar geannuleerd. Nu naar het buitenland gaan voelt niet goed."

Er is een alternatief: de LAW7, een Nederlandse pelgrimstocht van 450 kilometer. Die loopt van Amsterdam naar het Belgische Wezet (Visé), net onder Maastricht. Vijf jaar geleden liep Wanda met haar toen twaalfjarige zoon de route van Amsterdam tot Haastrecht.

Wildkamperen verboden

Nu wil ze in Haastrecht het pad weer oppakken en in twintig dagen naar Maastricht  - want de grens over kan niet - lopen. "Als de campings weer opengaan tenminste, want wildkamperen mag niet in Nederland en ik moet toch ergens slapen."

Wanda’s grootste droom is om ooit haar voordeur achter zich dicht te trekken en vanuit huis naar het Noorse Trondheim te lopen. Dat gaat voorlopig niet lukken. Deze zomer trekt ze wel haar wandelschoenen aan en de doet ze de deur achter zich dicht. Trondheim zal ze niet halen, Maastricht waarschijnlijk wel.