In deze wekelijkse rubriek schrijven lezers een brief aan iemand die een belangrijke rol in hun leven heeft gespeeld, positief of negatief. Dit keer Mike (18). Hij schrijft een brief aan zijn moeder, die hem niet accepteert zoals hij is.
Mama,
Een paar jaar geleden ben ik uit de kast gekomen als transgender. Ik heb het je geprobeerd te vertellen, maar je accepteert me niet. Je laat me niet zijn wie ik ben.
Ik kan me niet herinneren dat jij en ik ooit een goede band hebben gehad. Voor mijn gevoel was er altijd ruzie. Eigenlijk ben je nooit een moeder voor me geweest. Je zag me meer als leeftijdsgenoot en volwaardig gesprekspartner dan als je eigen kind. Je zadelde me altijd op met jouw problemen, speelde familieleden tegen elkaar uit en sleepte mij daarin mee. Dat hoor je als moeder niet te doen, mam.
Was het nodig om zoveel ruzie te maken? We hadden ruzies over de meest nutteloze dingen. Als ik iets niet had opgeruimd kon je al woest worden. Er was altijd wel iets. Ik kon het nooit goed doen.
'Je hebt me altijd wijsgemaakt dat ik in de goot zou belanden, zou eindigen als junkie'
Toen ik 13 was, kon je me niet meer aan en heb je me uit huis gezet. Ik kwam in een crisisgezin terecht en vanuit daar ging ik naar een pleeggezin. Ook daar ging het niet goed, waarna ik weer naar huis ben gegaan. Maar we hadden weer zoveel ruzie, dat ik er na negen maanden zelf voor koos om weer te vertrekken. Opnieuw kwam ik terecht in een pleeggezin, 15 jaar oud was ik. Tot op de dag van vandaag kun je niet verkroppen dat ik toen zelf de keuze heb gemaakt om uit huis te gaan. Ik koos voor mezelf, omdat ik niet kon leven met al die ruzies.
Sinds een half jaar ben ik uit de jeugdzorg en woon ik op mezelf. Ik heb een eigen huisje. Je zou trots op me moeten zijn, maar je lijkt juist jaloers op me. Omdat ik het allemaal op orde heb en jij niet? Je hebt me altijd wijsgemaakt dat ik het niet zou redden, in de goot zou belanden, mijn leven zou vergooien en zou eindigen als junkie. Je kan het niet hebben dat het goed met me gaat, dat ik mijn school op orde heb en hartstikke gelukkig ben, ondanks jou. Je gunt het me niet.
'Het belangrijkste is dat ik eindelijk de vrijheid heb om mezelf te zijn en dat ik jou geen uitleg verschuldigd ben'
Dat doet me aan de ene kant heel veel pijn. Ik ben je kind en had gehoopt dat je blij voor me zou zijn. Stiekem blijf ik toch ergens altijd hopen dat je zal inzien dat al dat geruzie nergens voor nodig is geweest. Aan de andere kant laat ik het van me afglijden. Het is niet meer mijn probleem wat jij doet. Als je niet op mijn verjaardag wilt komen om mijn huis te zien, dan is dat jouw keus.
Het belangrijkste is dat ik eindelijk de vrijheid heb gevonden om mezelf te zijn en mijn eigen leven te leiden, dat je niet meer kan beslissen over wat ik moet doen met mijn leven en dat ik je geen uitleg verschuldigd ben.
'Wat liefde is, wat het hoort te zijn, kan ik niet goed plaatsen'
Je hebt me heel veel pijn en verdriet gedaan. Ik voelde me altijd afgewezen door je. Daar heb ik nog steeds last van, en ik denk dat dat nooit meer helemaal weggaat. De moederliefde die je als kind hoort mee te krijgen, heb ik nooit gehad. Daardoor heb ik er ook moeite mee om liefde van anderen te accepteren. Ik kan niet goed plaatsen wat het is en wat het hoort te zijn.
Ik neem het je kwalijk dat ik nooit de jeugd heb gehad die ik bij andere kinderen wel zag. Zij deden leuke dingen met hun ouders, die vrolijk en gezellig waren. Zij mochten zichzelf zijn. Jij hebt me nooit geaccepteerd om wie ik ben. Mijn nieuwe naam ken je niet eens. Mocht het je interesseren, ik heet Mike.
Mike
Briefgeheim is een wekelijkse rubriek van RTL Nieuws Weekend. Hier schrijven lezers (anoniem) een open brief aan iemand die van grote betekenis is geweest in hun leven, positief of negatief. Wil je ook samen met een van onze redacteuren een brief schrijven? Mail ons dan op weekendmagazine@rtl.nl.
Wil je geen Briefgeheim missen? Abonneer je dan door hieronder op de tag Briefgeheim te klikken en daarna linksboven Volgen te selecteren.
