Voor deze gezinnen met twee vaders is het zondag dubbel feest

Stefano (31) en Arnout Franke-Janssen (36) zijn de vaders van zoon James (2)

Op hun eerste date, in 2013, kwam hun kinderwens meteen al ter sprake. Maar het zou nog jaren duren voordat die in vervulling kon gaan. Nadat ze een huis hadden gekocht en waren getrouwd, verdiepten ze zich in de mogelijkheden. Adopteren en pleegzorg vielen na rijp beraad af, waarna draagmoederschap overbleef. Maar hoe vind je zo iemand in Nederland? "Het is heel lastig", vertelt Stefano. "Je mag geen oproepjes plaatsen of ervoor betalen." Het lukte de mannen na een jaar zoeken toch om een draagmoeder te vinden, maar twee weken na de geboorte van het meisje bleek niet Stefano of Arnout, maar de echtgenoot van de draagmoeder de biologische vader te zijn. Terwijl het hele huis vol babyspullen stond en ze 'hun' dochter al weken in hun hart hadden gesloten, moesten ze haar weer teruggeven. "Dat was een hele nare, gekke situatie", zegt Stefano.

Uit het veld geslagen besloten ze een jaar later hun kansen in Amerika of Canada te beproeven. Daar zijn soepeler wetten en regels omtrent draagmoederschap, legt Stefano uit. "Alleen de kosten zijn best hoog. Je bent tussen de tachtig- en honderdduizend euro kwijt, dat hadden wij niet op onze bankrekening. Daarom hebben we ons huis, waar we al wat overwaarde op hadden, te koop gezet." Een week voordat het huis op Funda kwam, kregen ze een berichtje van de vrouw die de moeder van James zou worden. Ze was een vriendin van een oud-collega van Arnout en had gehoord over hun wens. Kon ze iets voor hen betekenen? "We twijfelden of we opnieuw het traject moesten ingaan, maar we dachten: gewoon eens kennismaken kan geen kwaad. En nu, drie jaar later, is James net twee geworden. Het was heel mooi, fijn en bijzonder. We kijken er heel positief op terug."

'Ons gezin is compleet'

Arnout en Stefano werken allebei vier dagen in de week. De eerste drie maanden na James’ geboorte waren ze beiden elke dag thuis. Nu gaat James een dag in de week naar een gastouder en past de moeder van Stefano twee dagen per week op. De zorg voor James verdelen Arnout en Stefano fiftyfifty. "Het is maar net hoe het loopt en uitkomt." Als het even kan zijn ze buiten met hem. "James is echt een buitenkind. We zijn veel te vinden in het bos, in het park of in de achtertuin. We gaan ook vaak weekendjes weg met vrienden of met ons drietjes. We doen zo veel mogelijk leuke dingen met hem. Met James is ons gezin compleet."

De draagmoeder en Stefano en Arnout lopen niet de deur bij elkaar plat, maar zien elkaar elke zes weken. "We willen ons eigen leven kunnen leiden, maar vinden het wel fijn als de moeder in beeld is. Zij heeft een dochter, de halfzus van James. Het is mooi dat we aan James kunnen laten zien waar hij vandaan komt."

Vorig jaar knutselden Stefano en Arnout cadeautjes voor elkaar op Vaderdag, nu heeft James bij de gastouder iets gemaakt. Voor beide papa’s. Ze gaan dit weekend glamperen met vrienden en zijn op Vaderdag niet met twee, maar met vier vaders. Stefano: "Ik denk dat we ’s ochtends lekker met z’n allen gaan ontbijten en cadeautjes gaan uitpakken."

Frits Broer (30) en Joey Fabrie (29) zijn de vaders van dochter Sara (1)

Frits en Joey waren beiden al gek op kinderen voordat ze een relatie kregen. Joey gaf leiding bij de scouting, Frits werkte met kinderen in de theaterwereld. "We hadden allebei weleens nagedacht over het vaderschap, maar schoven dat ook weer aan de kant omdat we dachten dat dat voor ons niet was weggelegd", vertelt Frits. "Ik kwam er vrij laat achter dat ik op mannen viel, op mijn 19de pas, en wist meteen dat dat ook betekende dat ik misschien nooit kinderen zou krijgen. Dat vond ik heel jammer; ik had toch een huisje-boompje-beestje-ideaalbeeld in mijn hoofd. Met een andere man zag ik het niet voor me. Dan schieten we tekort, dacht ik, dan kunnen we nooit hetzelfde bieden als een man en een vrouw samen kunnen."

Dat veranderde toen Frits Joey leerde kennen. "Bij Joey wist ik dat we samen alle kwaliteiten in huis hebben om een kind een goede basis te geven. We kunnen klussen, koken, liefde geven. We geloven dat liefde het belangrijkste is, en daarvan hebben we meer dan genoeg." Maar ja, een kind krijgen is makkelijker gezegd dan gedaan als je er biologisch gezien niet voor bent uitgerust samen. Frits en Joey struinden het internet af naar de mogelijkheden, en meldden zich aan voor een adoptietraject. Maar het liefst wilden ze iets van zichzelf herkennen in hun kind, 'net als iedere andere ouder'. Toen ze zich verdiepten in draagmoederschap, wisten ze dat het dat moest worden. Een eigen kind krijgen uit liefde, van een vrouw die misschien nog in beeld kan blijven, dat was wat ze wilden. "Maar vind maar eens iemand die zoiets voor je wil doen."

Bevalling gemist

Ze startten een blog om hun zoektocht te delen. "We hoopten dat als veel mensen ons verhaal volgden, er misschien wel iemand tussen zou zitten die ons wilde helpen." En zo geschiedde. De Belgische Kimberly stuitte op een forum op het verhaal van de mannen en stond er wel voor open. In eerste instantie alleen voor eiceldonatie, maar uiteindelijk – toen haar man er volledig achterstond – ook voor draagmoederschap. Na een uitgebreide kennismaking en na allerlei afspraken op papier te hebben gezet, besloten ze ervoor te gaan. Drie maanden later was het raak.

De eerste echo’s beleefden ze samen, maar toen brak het coronavirus uit. "De grenzen gingen heel streng dicht, een paar maanden voor de uitgerekende datum. Het werd heel onzeker of we wel bij de bevalling konden zijn of überhaupt de grens over konden na de bevalling." De douane, de rechtbank en de kinderbescherming moesten eraan te pas komen om het Belgische crisiscentrum ervan te overtuigen dat Joey en Frits een goede reden hadden om het land in te komen. Maar de bevalling misten ze alsnog. "Kimberly belde ons 5 minuten na de geboorte van Sara, via Facetime. Dat was ook wel heel bijzonder. We zijn gelijk in de auto gesprongen naar België."

'We liepen negen maanden achter'

De eerste dagen van het leven van Sara waren pittig, warm en bijzonder. "We merkten ook dat de band tussen Kimberly en Sara sterk was. We liepen toch negen maanden achter." Maar toen Kimberly na twee maanden op kraambezoek kwam in Nederland – een wens van haar om het voor zichzelf af te sluiten – was de band tussen Sara en haar vaders minstens zo sterk. "Dat was voor iedereen wel fijn om te zien. Dit is zoals het hoort, zoals de bedoeling was." Met Kimberly hebben ze nog geregeld contact. "We hebben zoiets intiems meegemaakt met elkaar. Het is een beetje als verre familie, die je sporadisch ziet. Als we elkaar zien is het warm en gezellig. Twee weken geleden zijn we nog een heel weekend daar geweest, dat was echt wel magisch. Hun vier kinderen zijn ook hartstikke trots. We hebben een band voor eeuwig."

Joey en Frits kijken uit naar hun tweede Vaderdag, 'die bijzondere dag waarvan we hiervoor alleen maar konden dromen'. "We gaan wel een klein feestje vieren voor onszelf, want dat wij vader zijn is helaas nog niet vanzelfsprekend en normaal." En krijgen ze beiden een knutselwerkje? "De opvang stuurde dat 'de werkjes voor vaderdag' deze week meegaan. We zijn benieuwd of we er allebei een krijgen. Dat zouden we wel tof vinden. Maar door midden knippen kan ook."

Aart van der Haven (37) en Sjors Veenendaal (33) zijn de vaders van zoon Tom (2,5)

Zo’n tien jaar geleden maakten Aart en Sjors hun kinderwens kenbaar aan hun omgeving. "In die tijd was er nog minder bekend over de mogelijkheden dan nu. Wij dachten: Paul de Leeuw heeft kinderen via adoptie, dus dat moeten wij ook doen. Draagmoederschap was iets voor Hollywoodsterren en rijke mensen." Ze schreven zich in voor een adoptietraject, maar ontdekten terwijl ze op de wachtlijst stonden dat draagmoederschap wel degelijk een optie voor ze was. Via een forum kwamen ze in contact met een aantal vrouwen die zich aan het oriënteren waren op het gebied van draagmoederschap. Zo ontmoetten ze Els (niet haar echte naam). "Onze eerste kennismaking was vreselijk, we waren superzenuwachtig en wisten niet wat we moesten zeggen. We zaten de hele tijd te giechelen en er vielen gênante stiltes. Maar gelukkig had zij dat net zo."

Naarmate ze vaker afspraken werd het contact steeds beter. Els schreef hun een mooie brief met de vraag of ze hun kindje mocht dragen. Ze begonnen een traject met inseminaties, maar na een half jaar nog zonder succes. Op het moment dat Els een nieuwe partner kreeg, merkten Aart en Sjors dat de communicatie veranderde. "De dynamiek veranderde. Een dag na de zevende inseminatieronde stuurde ze ons een sms’je: ik kan het niet meer, ik stop ermee." Aart en Sjors waren weer terug bij af. "We moesten er echt van bijkomen. Moesten we nu weer op zoek? Konden we dat nog een keer aan?"

Genetisch materiaal geen match

Gelukkig vonden ze al snel weer een nieuwe draagmoeder in Nadia. Zij wilde alleen geen eiceldonor zijn, dus daar moesten ze afzonderlijk naar op zoek. Een vriendin van een vriendin wilde wel een eicel afstaan. In Nederland was er destijds geen ivf-kliniek die hen wilde helpen. In Brussel vonden ze wel een arts bereid. Opnieuw begon het proces van wachten en hopen. "Nadia had van zichzelf drie kinderen en een kind gedragen voor een ander stel, en bij alle vier was het in één keer raak", vertelt Sjors. "Dus wij dachten: kat in het bakkie. Toen de eerste embryo-terugplaatsing geen zwangerschap opleverde, moesten we even slikken." De derde poging was wel succesvol, maar op de eerste echo bleek het hartje van de foetus niet meer te kloppen. "Heel verdrietig. Dan ben je zo ver, heb je al zoveel bergen verzet en dan gebeurt er zoiets." Zowel Nadia als de mannen wilden het toch nog een keer proberen. Nadia werd zwanger van een tweeling, maar ook die zwangerschap eindigde in een miskraam. Na acht ivf-pogingen en een half jaar zelfinseminatie, gaven ze het op. "We hadden het gevoel dat het ‘m niet ging worden. Misschien was ons genetisch materiaal gewoon geen match."

Maar hun kinderwens helemaal laten varen was voor de mannen geen optie. Ze startten de adoptieprocedure weer op, oriënteerden zich op draagmoederschap in Canada en de VS, en begonnen een blog om hun verhaal te delen. Na een tijdje kregen ze een bericht van Lianne, die weleens kennis wilde maken. "Het was liefde op het eerste gezicht", zegt Sjors. Lianne werd hun derde draagmoeder. Bij de tweede poging kon de vlag uit. "Ik krijg er nu weer kippenvel van als ik terugdenk aan dat moment dat ze ons die positieve test gaf. Het was zo bijzonder. We durfden het bijna niet te geloven." De eerste echo was gelukkig ook goed. "We zagen meteen een hartslag. Zo bizar om dat te zien en ons te realiseren dat dat ons kindje is. In de zeven jaar dat we bezig waren, waren we nog nooit zo ver geweest."

Magisch moment

Een half jaar later beviel Lianne in het ziekenhuis van Tom, met Sjors en Aart aan haar zijde. "Een magisch moment." Kort na de geboorte droeg Lianne hem over aan zijn vaders: "Ze fluisterde: het is goed, je gaat naar je papa’s, waar je thuishoort." Na de kraamweek te hebben doorgebracht bij Lianne thuis, konden ze eindelijk de drempel van hun eigen huis overstappen met hun zoon in hun armen. "Op dat moment hadden we zo lang gewacht. Het was zo’n ontlading na alles wat er was gebeurd."

In het begin gingen ze om de paar dagen naar Lianne toe, inmiddels leiden ze ieder hun eigen leven en hebben ze af en toe contact. "Maar ze zal altijd een belangrijke rol spelen in het leven van Tom, hoewel ze niet zijn opvoedmoeder is." Om Tom het verhaal van zijn geboorte te kunnen uitleggen, hebben Sjors en Aart een prentenboekje gemaakt, dat ze ook hebben uitgegeven. "Hetzelfde geldt voor de blog die we hebben bijgehouden gedurende het hele proces. Binnenkort brengen we ons boek uit waarin we al onze ervaringen beschrijven. Als Tom wat ouder is, kan hij alles teruglezen over zijn ontstaansgeschiedenis en wat we allemaal hebben gedaan om hem te krijgen."

Vaderdag gaan ze zondag dan ook uitgebreid vieren. "We hebben er zo lang voor geknokt om Tom te krijgen, dat we het heel leuk vinden om erbij stil te staan. Ik heb iets voor Aart geknutseld met Tom en ik heb het idee dat zij samen hetzelfde hebben gedaan voor mij. Tom mag zondag ’s ochtends in het grote bed van pap en papa, dat vindt hij fantastisch, en dan gaan we uitgebreid ontbijten op bed. Daarna gaan we naar de vader van Aart, op wie Tom helemaal gek is. We gaan lekker de hele dag van elkaar genieten. Ik kijk er echt naar uit."

Sjors is (dankzij alle ervaringen en zijn opleiding) kinderwenscoach op het gebied van draagmoederschap, om wensouders en draagmoeders de ondersteuning te kunnen bieden die Aart en hij hebben gemist gedurende hun traject.