'Huilend rende hij me tegemoet, doodsbang voor de haai in het bad'

Corona bleek geen peuleschil. Ook niet voor zoon Olle. Hij vond het maar eng, die ziekte, en was bang om "oude mensjes aan te steken". Hij kreeg nachtmerries, over spinnen die over hem heen kropen, en rende regelmatig midden in de nacht naar het grote bed, op de hielen gezeten door duizenden spinnen.

Ik sloeg de deken dan open, zodat hij er zo snel mogelijk bij kon kruipen, zijn ijskoude voetjes tegen mijn benen aan. Hij viel dan gelukkig snel weer in slaap. Ook snapte hij maar weinig van het thuiswerken en miste hij zijn vrienden. Nee, ook voor een joch van vijf bleek corona een pittige periode.

De opluchting was dan ook groot toen het normale leven weer begon. Eindelijk weer lekker naar voetbal, afspreken met vriendjes in de speeltuin, juffie zien. En opeens was ook de dag daar dat hij weer mocht zwemmen. 

Zwemmen mocht, maar wel met een heleboel aanwijzingen en protocollen. Niet omkleden, niet douchen, ouders niet meer naar binnen. De eerste les ging prima. Hij bleek nog prima techniek te beheersen. Maar na de tweede les kregen we een belletje van de meester. Dat hij het bad niet in te krijgen was. Hij bleek bang voor haaien. Huh? Waar kwam dit opeens vandaan? Hij had het altijd zo naar zijn zin gehad? 

Manlief en ik maakten een plan. We legden hem uit over het nieuwe camerasysteem, waarmee je onder water kon kijken. Legden uit dat haaien niet konden overleven in chloor. Dat ze dan meteen doodgaan. 

Vol goede moed gingen we naar de les. Ik zong liedjes, beloofde een Suprise-ei, en bewonderde zijn nieuwe zwembroek nog maar eens. Maar een minuut nadat ik hem door de deur had gewerkt, hoorde ik hem intens huilen: "Nee, nee, nee!" Ik rende naar binnen, snikkend viel hij in mijn armen. Doodsbang voor die haai, was-ie. Ik zei tegen de meester dat ik hem dit niet langer aan ging doen. We namen afscheid, en liepen naar buiten. 

Onderweg naar de uitgang kwamen we een zwemjuf A. tegen. "Hé, Olle, ga eens snel terug, je hebt les! Pas maar op hoor, anders pakt de haai je!" siste ze met enge stem, haar handen klappend als een haaienbek. 

WTF?!?!

"Dát is nou precies het probleem!", blafte ik. "Dat-ie doodsbang voor haaien is."

"Oh, stamelde ze. Maar die haai is er niet hoor, dat was maar een grapje."

"Ja. Heel grappig."

Hoog tijd voor vakantie. En een beetje poedelen in het peuterbad met zwemvleugels om. Zorgen dat hij die angst een beetje kwijt raakt. En daarna maar zien hoe we dit varkentje.. eh.. haai gaan wassen.