Nathalie mist haar vader, zijn humor en hun goede gesprekken

Nathalie: "Het meeste aan mijn vader mis ik het oeverloos kletsen met hem. Lullen over alles en niets, wij raakten nooit uitgepraat. Hij was mijn grootste raadgever en sparringpartner. Samen een harinkje halen of een ritje maken in zijn auto en dan het leven bespreken. Dat dit nooit meer kan, blijft een groot gemis."

"Mijn vader Philip was een snelle, scherpe, ambitieuze en tegelijkertijd gevoelig man. Alles ging bij hem in een rap tempo: zijn denken en praten. Aan treuzelen had hij een hekel. Met iedereen kon hij overweg: van bouwvakker tot CEO. Dat vond hij juist mooi, om iedereen met respect te behandelen en tot elkaar te brengen. Het groepsbelang stond bij mijn vader voorop. En hij had humor. Knetterharde, zwarte humor. En zelfspot, hij maakte graag grappen over zichzelf. Nadat zijn benen door ziekte geamputeerd waren, zei hij in zijn vaste kledingwinkel, de medewerker in kwestie in verlegenheid brengende: ‘Ik ben op zoek naar een paar nieuwe schoenen.’"

"Ik bewonderde zijn ijzersterke discipline. Hij was van het gymnasium afgegooid maar heeft later toen hij in dienst zat in de avonduren alsnog zijn diploma gehaald. Zijn rechtenstudie rondde hij in drie jaar af en hij schopte het tot directeur van een verzekeringsmaatschappij. Hij leerde mij om een doel te stellen en daar recht op af te gaan."

"Ik was mijn vaders oudste kind en misschien daardoor stiekem zijn oogappeltje. We waren heel close en hij zei vaak dat hij trots op me was. Hoe druk hij ook was, hij maakte wel tijd vrij om mijn hockeyteam te coachen. We leken op elkaar, ik heb dezelfde snelheid qua denken en praten. Mijn vader was een goochelaar met woorden. Voor iedereen bedacht hij een bijnaam, dan lagen wij samen helemaal in een deuk."

"Pap daagde me uit om het beste uit mezelf te halen. Hij verwachtte van mij dat ik hoge cijfers haalde en toch wel zeker een universitaire studie zou volgen, voor minder deden we het niet. Daardoor wilde ik altijd de beste en de snelste zijn, het gaf me een drive. Maar op mijn manier zette ik me wel tegen hem af. Zo koos ik ervoor om economie te gaan studeren in plaats van rechten, wat mijn vader graag wilde. ‘Dat is toch geen uitdaging, gewoon wat wetten opzoeken in een boek,’ grapte ik dan. Daar kon hij wel om lachen, hij waardeerde mijn eigenheid."

"Helaas had mijn vader ook een donkere kant. Hij kon erg neerslachtig zijn. Die depressieve periodes verdoofde hij zichzelf met drank en veel werken. Daar was hij erg extreem in. Een workaholic én alcoholist; een zeer ongezonde combinatie. Zijn destructieve levensstijl uitte zich ook in ongezond eten, hij was gek op veel vlees en Franse kaasjes. Hij rookte daarbij nog eens twee pakjes sigaretten per dag."

"Natuurlijk maakte ik me zorgen om hem. Hoe lang hield hij deze levensstijl vol? Ik was bang dat hij een hartaanval zou krijgen. Soms verstopte ik zijn sigaretten, om hem het roken te beletten. Ik vond het vreselijk om hem zo destructief bezig te zien. Als oudste kind voelde ik me op de een of andere manier verantwoordelijk voor ons gezin. Alsof ik de kar moest trekken en ons gezin samen moest houden. Geld was er in die tijd genoeg, we woonden in een groot huis met alle luxe. Maar ik weet nog dat ik dacht: ik woon liever driehoog achter in een flat en dat iedereen thuis gelukkig en gezond is, dan moeten toekijken hoe mijn vader zichzelf kapot maakt."

"Mijn angst was terecht. Hoewel mijn vader pas eind vijftig was, had hij zijn lichaam uitgewoond als een bejaarde. Hij kreeg problemen aan zijn bloedvaten en onderging een bypass-operatie aan zijn aorta. Door de slechte doorbloeding waren zijn vaten beschadigd. Toen hij wonden aan zijn benen kreeg, konden die niet meer genezen. Zijn beide benen werden tot boven de knie geamputeerd. Ook kreeg hij meerdere herseninfarcten. Zijn lichaam was óp, hij kon niet meer. Ik was net zwanger van mijn eerste zoontje en dat mooie nieuws kon ik hem nog op zijn sterfbed vertellen. Daar was mijn vader zo blij mee. Tot aan zijn laatste adem ben ik bij hem geweest. Dat was mooi en intiem, en ik ben nog altijd blij dat ik dat gedaan heb. Mijn vader was bang om dood te gaan, maar toen het moment daar was, was hij juist heel rustig en helder. Alsof sterven ook voor hem een bevrijding was."

"Na het overlijden van mijn vader brak een hectische tijd aan. Ik werd moeder en begon een eigen bedrijf in gezonde mondverzorgingsproducten. Daarbij was mijn vader mijn grote inspiratie. Hij zei altijd dat ik niet afhankelijk moet zijn van anderen. Het mooie van een eigen bedrijf is dat ik daar mijn eigenheid in kwijt kan én een goed, sterk team om me heen heb verzameld. Want ook dat benadrukte mijn vader altijd: samen kom je verder. Door wat er met mijn vader is gebeurd, ben ik juist erg gericht op de juiste keuzes maken voor je gezondheid. Dat is ook de missie van mijn bedrijf: mensen helpen aan een gezonde mond door middel van zuurstof aan bijvoorbeeld tandpasta en mondwater toe te voegen in plaats van chemische middelen."

"Mijn drive om de wereld gezonder te maken is groot. Dus heb ik zelf ook voor een healthy levensstijl gekozen. Ik sta elke ochtend om zes uur op om te hardlopen of te gaan mountainbiken. Daarna neem ik een koude douche – en in de winter spring ik in een ijskoude rivier. Dan voel ik me levend en het geeft mijn dag meteen een goede start. Ik eet veel groenten, geen zuivelproducten en suiker, en amper vlees. Ook doe ik aan intermittent fasting: tussen acht uur ‘s avonds en een uur ’s middags eet ik niets. Anders dan mijn vader wil ik er zo lang mogelijk zijn voor mijn kinderen. Ik stel nooit iets uit. Mijn vader wilde wel op wintersport, maar het kwam er niet van. Toen hij wel tijd had, had hij geen benen meer. Daarom zeg ik overal ja op, ik wil niets missen."

"Mijn vader is nog altijd een onderdeel van mij. Als ik een moeilijke meeting heb, draag ik zijn horloge. Dan voel ik me sterker. In mijn hart hoor ik nog altijd zijn stem. Soms denk ik dat hij vanaf een wolkje trots naar me zit te kijken. Daar hoop ik maar op. Vaderdag is voor mij altijd bitterzoet. Dan mis ik hem enorm, maar ik ben ook blij dat hij in mijn leven was. Als ik één ding tegen hem zou mogen zeggen, zou het zijn: dankjewel pap, voor alles wat je mij gegeven heb. Door jou ben ik de vrouw geworden die ik nu ben."