Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week is ze verrast door bezoekers in de dierentuin. "Waarom zegt niemand tegen dat kind dat je de giraffen geen witte boterhammen met kaas mag voeren?"
We waren er al jaren niet meer geweest en de zon scheen. De dierentuin leek ons een goed idee. We reden een uurtje en parkeerden de auto op een parkeerterrein zo groot dat de Efteling er nog een puntje aan kon zuigen.
Op naar het aquarium, want daar zwommen haaien, wist ik nog. Olle (7) keek zijn ogen uit. Bij de roggen stond een medewerker van de dierentuin met een emmertje in zijn hand. "Ik ga de roggen zo voeren, dat willen jullie vast zien. Loop maar met me mee."
Puk (10) en Olle knikten van ja en liepen achter de vriendelijk man aan. "Iedereen buiten de cirkel blijven", zei hij en hij pakte een handje witte blubblerige vis uit zijn emmer waarmee hij de roggen geduldig voerde. Twee kleuters sprongen de cirkel in, terwijl het water door de hongerige roggen het aquarium uit klotste. "Waarom haalt niemand die koters daar weg?", fluisterde ik tegen manlief.
Manlief knikte naar een man. "Dat is de vader..." De man in kwestie hing een meter verder met een beker koffie in zijn hand over het aquarium heen. Af en toe nam hij een slok. Ik zag voor me hoe hij een onverwachte beweging maakte waarbij de koffie het aquarium in klotste en liep snel door met Puk en Olle, weg van de drukte.
Op naar de krokodillen, waar we voor een doods exemplaar stil bleven staan. Heerlijk om op ons gemak het beest te kunnen bestuderen. Na een minuut sperde hij echter zijn bek wagenwijd open. Wij stonden eerste rang, maar de rest van de kudde dagjesmensen wilde dit natuurlijk ook van dichtbij zien.
Olle werd onder de voet gelopen door een kolonie nieuwsgierige vrouwen, Puk kwam klem te staan tussen de krokodil met open bek en een almaar toenemende fotograferende roedel mensen. "Ik sta denk ik op een stuk of veertien camera’s", zei ze trots toen ze zichzelf uit de massa had weten te bevrijden.
Angst voor corona bestond niet meer, zoveel was duidelijk. Puk wreef het felle licht van de flitsen uit haar ogen, Olle ademde even goed in en uit. "Wat een aso's allemaal hier", blafte ik geïrriteerd.
Ook bij de giraffen was het druk. "Gooit dat kind nou een boterham met kaas naar dat beest?" vroeg ik, terwijl ik onder de voet werd gelopen door drie schreeuwende kinderen die naar het joch met de boterham renden. De boterham werd, voor ook maar iemand goed en wel met z'n ogen kon knipperen, weggegrist door een razendsnel vogeltje. De giraffen verroerden zich niet, de schreeuwende kinderen dropen teleurgesteld af.
We vervolgden onze reis tussen de kauwende, knagende, hard bellende, rennende, duwende, trekkende, voordringende menigte. We zagen de mooiste en engste dieren. Hyena’s, vissen met rare bulten op hun rug, knalrode vogels en prachtige pinguïns.
Maar de raarste dierensoort die we er zagen, waren toch echt wij mensen zelf.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen
