Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week maakt ze een afspraak met een klusser, en ziet iets tamelijk bizars op zijn telefoon als hij door zijn foto’s scrolt. "Zag ik het goed? Of ben ik gek geworden?!"
Omdat wij niet anders zijn dan andere gemiddelde Nederlandse gezinnen, hadden ook wij bedacht dat we ons huis wilden verfraaien. Daarom belden we in januari een keukenfirma. Afgelopen week was het moment aangebroken dat we aan de beurt waren voor een afspraak.
De keukenklusser nam een grote map met zich mee om samen met ons de mogelijkheden te bespreken. Welke kleur moesten de kastjes worden? Wilden we er nog een motiefje in? Hij begreep ons helemaal (wat we wilden was ook niet zo anders dan de meeste andere gezinnen op dit moment, dus dat was makkelijk praten).
Toen we aangekomen waren bij de greepjes, zei hij: "Ik heb pasgeleden exact dezelfde keuken gebouwd die jullie willen hebben, ik zal je de greepjes laten zien die zij hebben gekozen." Frans pakte er zijn telefoon bij, ik schonk nog een kopje koffie voor hem in.
Terwijl ik naast hem zat, scrolde hij door zijn telefoon. En opeens zag ik het. Het was me waarschijnlijk niet eens opgevallen als hij er zelf niet over was begonnen, maar daar kwam het: "Nou, over mijn moeder scrollen we maar snel heen." Het is zoals dat roze olifantje, als je er niet aan mag denken, kun je niet anders. En zo kwam het dat ik tóch nog een keer keek, snel.
Dode moeder in een kist
Even dacht ik dat ik het niet goed had gezien, maar toen ik in mijn hoofd het plaatje probeerde te analyseren, kon ik toch echt tot maar één conclusie komen. Grijs hoofd, mond gesloten. Ogen stijf dicht. In een kist, aan alle zijden bekleed met grijs satijn.
Ik kon er toch niets anders van maken: ik had zijn dode moeder voorbij zien komen. Zijn dode moeder in een kist. En ik realiseerde me ook meteen: dit was de eerste keer dat ik een foto van een dood iemand had gezien. In iemands telefoon, dan.
Frans viste een greepje uit zijn tas en besprak met manlief een datum voor de levering ("Gelukkig kon het nog voor kerst", dat was het standaard grapje, maar hij bedoelde het bloedserieus). Ik volgde niets meer van het gesprek. Die dode moeder liet me niet meer los. Waarom had hij niet een mapje voor zijn werkfoto’s gemaakt? Hoe lang geleden was zijn moeder overleden? Wat zou hij met die foto’s van haar doen, zou hij die ook nog printen bijvoorbeeld?
Misschien had hij expres geen apart mapje van de foto’s van zijn moeder. Wilde Frans het toch stiekem een beetje laten zien, wat er in zijn leven omging op dat moment. Ik hoopte maar dat zijn moedertje lief voor hem was geweest, zijn hele leven lang. En dat de uitvaart mooi was geweest. Ik zou het Frans graag allemaal vragen, maar ik moet nog even geduld hebben tot eind november.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.
