Op 13 september, midden in de coronatijd, pakte Esmee van Wees (29) haar koffers en vertrok naar Costa Rica, om zich bij een zelfvoorzienende gemeenschap te voegen. "Ik had jarenlang een stem die zei dat ik mijn leven moest veranderen. Nu ik dat eindelijk heb gedaan, voel ik pas wat geluk is."
Na zelf haar hele leven te hebben geworsteld met eetstoornissen, begon Esmee vier jaar geleden vol goede moed haar eigen praktijk. Ze wilde andere jonge meiden en vrouwen helpen om zichzelf weer volledig te kunnen accepteren, zodat zij hun gezondheid, kracht en plezier in het leven weer terugvinden. "In het begin ging dit heel goed, maar door het helpen van anderen, kwam ik zelf ook weer in contact met pijn uit mijn verleden."
Zelf nog ziek
Hoewel ze het werk met veel liefde deed, kwam Esmee erachter dat ze er nog niet klaar voor was. "Hoe ik me voelde tijdens mijn werk, was niet wat ik wilde. De praktijk liep goed, maar naarmate de tijd vorderde voelde ik dat ik nog te veel dingen met mezelf moest oplossen. Hierdoor kon ik niet aan die vrouwen geven wat ik wilde."
Daarnaast speelden er andere zaken die van invloed waren op haar gesteldheid. "Mijn vriend en ik waren al lang samen, maar er is ontzettend veel gebeurd tussen ons. Dingen die ik niet heb verwerkt. We probeerden ons vast te houden aan iets waarvan we ook dachten: 'is dit voor nu wel het beste?' Er is zoveel liefde, maar soms betekent dat ook loslaten, als je het beste wilt voor beiden."
"Hetzelfde geldt voor mijn jeugd, waarin ik veel traumatische gebeurtenissen heb meegemaakt. Er waren vaak problemen in mijn familie en we zijn hier met z'n allen nog steeds van aan het helen. Verdriet werd weggedrukt en dat kwam opeens bij mij naar boven. Ik stopte met mijn praktijk omdat ik voelde dat ik een stap de andere kant op moest zetten. Voor mezelf, maar ook voor mijn familie. Als ik anderen wilde helpen moest ik de beste versie van mezelf zijn, maar ik wist alleen nog niet hoe."
Down to Earth
Esmee voelde zich lange tijd niet prettig. Door corona kwam ze samen met haar vriend verplicht thuis te zitten, waardoor ze zich niet bepaald beter ging voelen. "Ik voelde me gevangen in mijn eigen huis en in mijn leven op dat moment. Dat gevoel bleef een paar maanden en werd alleen maar erger, tot mijn vriend op een dag de documentaire Down to Earth with Zac Efron met me wilde kijken."
In bovengenoemde serie reist acteur Zac Efron de wereld rond met een gezondheidsexpert. Alle afleveringen staan in het teken van het ontdekken van gezonde, duurzame manieren van leven. "Een prachtige serie die je opent en mij nieuwe inzichten gaf. Ze lieten precies zien wat ik van binnen altijd al had gevoeld. In de derde aflevering bezoeken ze Punta Mona, een plek in Costa Rica waar een zelfvoorzienende community woont", zegt Esmee.
"Toen ik zag hoe de mensen daar leven, kreeg ik tranen in mijn ogen. Het is voor anderen misschien moeilijk te begrijpen, maar ik voelde meteen: daar moet ik zijn. Hoe de mensen met elkaar omgaan, hoe het eten op het land met de hand wordt verbouwd en daarna op de borden belandt. De saamhorigheid die er speelt. Zo liefdevol. Dat raakte mij enorm. Mensen zaten hand in hand aan tafel en baden dankbaar voor hun eten. Ik had mijn hele leven al problemen gehad met eten en hoe de mensen daar met elkaar, de natuur en met eten omgingen zag er zo helend en vredelievend uit. Ik dacht: ik moet dit van dichtbij meemaken."
'Kon het niet meer loslaten'
Na het zien van de serie verstreken een paar weken, maar de nieuwsgierigheid bleef. "Ik kon het niet meer loslaten. Die plek, Punta Mona, hield me constant bezig. In de tussentijd bezocht ik hun website meermaals en las ik alles wat er over die plek te lezen viel. Het gevoel dat ik daar moest zijn, ging niet weg. Die 20 minuten overtuigden mij dat de antwoorden op mijn vragen, daar wel eens konden liggen."
Nog geen twee maanden later hakte Esmee de knoop door. Ze verbrak haar relatie van 8 jaar en liet haar huis en al haar vrienden en familie achter, om de plek die haar zo verwonderde op te zoeken. Dat was nog niet zo makkelijk. "Om te mogen vliegen, moest ik een negatieve coronatest laten zien die niet ouder dan 72 uur was. Eenmaal bij de gate, had ik de uitslag nog niet binnen waardoor ik een nieuwe vlucht moest boeken en weer terug naar huis kon. Zie je het voor je: een emotioneel afscheid achter de rug, om een paar uur later weer thuis te komen. Ik heb toen een paar nachten weer thuis geslapen en ben daarna alsnog gegaan."
Aangekomen in Punta Mona voelde Esmee zich meteen thuis. "Ik volgde mijn hart en dat was goed. Ik wist nog helemaal niks, behalve dat het communityleven me aantrok. Nu weet ik dat alles hier geleid wordt door vijf mensen en vijftien community-leden. Daarnaast heb je vrijwilligers en gasten. Als gast betaal je een maandelijks bedrag om daar te mogen zijn. Vrijwilligers wonen daar echt en helpen iedere dag met de taken die gedaan moeten worden om de community draaiende te houden. Voordat ik vertrok had ik een mooie spaarrekening opgebouwd met eigen geld - en daarnaast kreeg ik wat hulp van mijn vriend en familie, zodat ik hier nu onbezorgd kan leven.
Daadwerkelijk je steentje bijdragen
Net als Esmee sluiten veel anderen zich aan bij de community op Punta Mona, omdat ze allemaal geloven in een betere wereld, waarin je zelf de eerste verandering moet zijn. "Iedereen hier heeft zijn of haar eigen gave of kracht en draagt bij aan het beter maken van de gemeenschap. Toen ik kwam, had ik geen idee wat mijn rol zou zijn, maar daar groei je vanzelf in. Het is zo fijn om elke dag het gevoel te hebben dat je daadwerkelijk ergens aan bijdraagt. Dat je iets te bieden hebt voor anderen en de wereld, wat het ook mag zijn."
"Mijn doel hier is om open te staan voor alles wat van binnenuit bij mij nog moet helen, zodat ik in volle potentie kan leven. Dat gaat heel goed. Je bent hier één met de natuur en dat werkt voor mij helend. Geen troep meer in mijn lichaam en elke ochtend een meditatie op een klif bij zonsopkomst. Magisch. Ik kom hier helemaal tot rust en kan hier echt mezelf zijn."
Esmee ging het avontuur in haar eentje aan, maar eenzaam voelde ze zich nog geen moment. "Ik heb hier heel sterk het gevoel dat ik niks alleen hoef te doen. Iedereen wil elkaar constant helpen om de beste versie van zichzelf te zijn. Wat ik hier leer in een dag, leer ik in Nederland nog niet in een maand. De afgelopen weken ben ik op positieve wijze getransformeerd. Langzaam kijk ik nu naar wat ik met mijn toekomst wil. Het gevoel dat ik andere vrouwen wil helpen zit er nog steeds, maar ik moet daar eerst helemaal klaar voor zijn."
Of en wanneer ze terug komt, weet Esmee nog niet. "Er bestaat zeker een kans dat ik weer terugkom naar Nederland. Maar wanneer dat precies is, dat weet ik niet en dat hoef ik ook niet te weten. Voorlopig blijf ik hier. De mensen op Punta Mona halen iets in mij naar boven dat ik nog nooit heb gevoeld. Van dingen die mij in Nederland onzeker maakten en die ik wegstopte, heb ik nu het gevoel dat het niet erg is en dat ik eraan kan werken. Al die belemmerende overtuigingen, die ik in Nederland kon omzeilen, kan ik hier voor eens en altijd veranderen."
Stemmetje in je hart
Aan de mensen die dit lezen wil Esmee nog graag iets meegeven: "Je kent het vast wel, zo’n stemmetje in je hart dat zegt: 'ik zou dit wel graag willen doen', of 'dit maakt mij niet gelukkig'. Probeer daarnaar te luisteren. Jouw innerlijke wijsheid weet altijd wat het beste voor jou is. Ik had jarenlang een stem die zei dat ik mijn leven moest veranderen. Nu ik dat eindelijk heb gedaan, voel ik pas wat geluk echt is. Ik moest een paar keer door een heel diep dal gaan om te beseffen dat ik moest luisteren naar mijn hart en ben heel blij dat ik dat uiteindelijk toch heb gedaan."
