Een slechtere werk-privébalans, een chronisch gebrek aan tijd voor zichzelf en veel zorgen, vermoeidheid en schuldgevoelens. Moeders hebben het er sinds de corona-uitbraak niet makkelijker op gekregen, blijkt uit onderzoek. Maar het is niet alléén maar kommer en kwel: velen zien juist ook de voordelen van het vele thuiszijn. "Het is een cadeautje dat hij bij mij voor het eerst kroop, en niet op de crèche."
WIJ, onder meer bekend van de blije doos en het magazine WIJ, hield in samenwerking met Stichting Voor Werkende Ouders twee enquêtes onder moeders: eentje vlak vóór en eentje tijdens corona. Uit de antwoorden blijkt onder meer dat veel moeders sinds de corona-uitbraak op hun tandvlees lopen door een slechte balans tussen werk en privé en nauwelijks toekomen aan tijd voor zichzelf.
Ze ervaren meer vermoeidheid, bezorgdheid en schuldgevoelens en maken zich meer zorgen om de gezondheid van de kinderen. Dat klinkt zorgwekkend en dat is het ook, maar gelukkig staat er tegenover die ellende ook aardig wat positiefs. Drie jonge moeders die deelnamen aan het onderzoek vertellen over de ups en downs die zij tot nu toe ervaren in coronatijd.
Lisette Vrees (32)
Is: moeder (fulltime)
Moeder van: Revi (3) en Otis (4 maanden)
"Op het moment dat Rutte de intelligente lockdown afkondigde, was ik 7 maanden zwanger. Ik vond het spannend; er was nog weinig bekend over het virus, dus ik was extra voorzichtig. Je stelt je de laatste loodjes van je zwangerschap toch anders voor. Waar ik vooral erg van baalde, was dat mijn babyshower niet kon doorgaan. Vriendinnen hadden die georganiseerd, maar moesten het feestje cancellen vanwege de maatregelen. Echt heel jammer. Dat onze oudste zoon Revi niet meer naar school mocht was wel even pittig, vooral voor hemzelf. Ook het feit dat mijn man en ik onze ouders maandenlang niet hebben gezien vond ik moeilijk. Tot mijn bevalling hebben we onszelf opgesloten. We wisten niet wat het virus met ongeboren baby’s deed, ik wilde geen enkel risico nemen."
"Maar die periode had ook voordelen: mijn man werkt in de luchtvaart als cabin attendant en was vanaf eind maart lekker thuis. Hij is altijd veel weg voor zijn werk, maar nu waren we veel samen als gezin. Op 24 mei ben ik bevallen van Otis. Dat wilde ik al thuis doen, en door corona helemáál. Zo kon mijn andere zoontje Revi er ook bij zijn, in het ziekenhuis mocht dat niet. Gelukkig kon ik thuis bevallen, maar ik moest daarna alsnog naar het ziekenhuis omdat ik veel bloed was verloren."
Veel minder zorgeloos
"De kraamperiode was natuurlijk ook anders dan anders. We hebben alleen onze beste vrienden laten komen en de opa’s en oma’s, op anderhalve meter. Vasthouden konden zij hun kleinkinderen niet. Dat was best gek. Deze zwangerschap, bevalling en kraamperiode heb ik wel veel minder zorgeloos ervaren dan bij Revi. Ik vind het jammer dat het allemaal zo anders is gegaan. Al had het ook wel wat: als je net een baby hebt wil je niet allemaal dingen moeten. Nu kon er niets, dat versterkte de bubbel waar je als kersverse moeder toch al in zit.
Mijn man heeft nu zo nu en dan weer vluchtjes, maar is nog steeds veel thuis. Dat vinden we niet erg. Zolang we elkaar de ruimte geven om dingen voor onszelf te doen, gaat het heel goed. Het is knus nu Otis nog zo klein is, al kun je niet veel doen nu met het hele gezin. Je gaat niet gezellig even naar het zwembad, spontaan ergens uit eten of even naar de supermarkt met z’n allen. Je moet zo opletten. Dat vind ik wel lastig. Maar als je met z’n allen thuis bent, merk je eigenlijk weinig van de beperkingen. Ik wil het leven zo normaal mogelijk door laten gaan, vooral voor Revi. Ondanks alle beperkingen wil ik alles heel erg goed doen, dat is mijn grootste uitdaging; ik ben een perfectionist. Dat is niet altijd even makkelijk.
Dat we voorlopig nog niet van het virus af lijken te zijn, vind ik moeilijk. Ook omdat ik na mijn bevalling ben geopereerd wil ik er ver vandaan blijven. In de supermarkt draag ik daarom een mondkapje. Met de beperkingen kan ik wel omgaan, maar het moet niet nog jaren gaan duren. Ik mis de leuke dingen die we deden."
Marloes de Boer (39)
Is: Leidinggevende bij een callcenter, fulltime
Moeder van: Thijs (15 maanden)
"De coronatijd heeft ons goede en minder goede dingen gebracht. Een van de positieve dingen is dat we als gezin veel meer tijd hebben voor elkaar dan voorheen. Toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer aan het werk ging, net voordat de coronamaatregelen ingingen, waren we de hele dag door aan het racen. We waren die ouders die als allerlaatste aankwamen bij de crèche en daarna snel Thijs naar bed moesten brengen. Nu is dat veel rustiger.
Als corona me iets heeft gebracht, is het dat ik door het thuiswerken veel meer tijd met ons zoontje kan doorbrengen. Dat we geen reistijd meer hebben scheelt zoveel. We brengen hem nu rond 9 uur naar de crèche en halen hem om 17 uur weer op. Dan hebben we nog wat tijd om te spelen; daar genieten we enorm van. Ik beschouw het echt als een cadeautje dat hij bij mij voor het eerst kroop, in plaats van op de crèche. Ook mijn stiefdochter van 13, die ver bij ons vandaan woont bij haar moeder, zagen we veel meer toen de scholen dicht waren. Heel gezellig, en goed voor de band met haar broertje. Voor ons is de werk-privébalans dus eigenlijk veel beter dan voorheen, ik zou dat graag vast willen houden."
"Maar natuurlijk was het niet alléén fijn. Vooral tijdens de intelligente lockdown was het echt wel even pittig. Toen de crèche dicht was en wij gewoon moesten werken, was dat een hel. Het was niet te doen. Thijs was toen zo’n 8 maanden en mijn man en ik waren allebei hartstikke druk. Dan ben je echt een beetje aan het overleven. Ik moet er niet aan denken dat de opvang weer dichtgaat. Hopelijk blijft ons dat bespaard."
Een eeuwigheid
"Wat ik ook moeilijk vond, is dat we de opa’s en oma een tijd niet hebben kunnen zien. Mijn moeder was hier heel vaak, tot het virus uitbrak. Daarna hebben we elkaar in een half jaar tijd maar twee keer kort gezien. Voor zo’n klein kindje is dat een eeuwigheid, hij moest zijn oma helemaal opnieuw leren kennen.
In het begin was het allemaal wennen, maar nu redden we ons wel. Inmiddels hebben we een goede modus gevonden. Normaal is Thijs naar de crèche, maar als het voorkomt dat hij een keer ziek thuis is, maken we om de beurt een halve dag onze agenda leeg. Dan werk ik in de ochtend en zorgt mijn man voor Thijs, ’s middags doen we het andersom. Dat werkt goed voor ons. Het samen thuiswerken valt me mee. Het is niet dat we 24/7 op elkaars lip zitten. Als Thijs naar de crèche is, zeggen we tegen elkaar: 'fijne werkdag', en dan vertrek ik naar de slaapkamer waar mijn bureautje staat, terwijl mijn man in de woonkamer zit. We zien elkaar soms bijna de hele dag niet, alleen lunchen doen we samen.
Hoewel we als gezin meer tijd met elkaar doorbrengen, merk ik dat het moeilijk is om tijd met z’n tweeën te vinden. We zouden in maart een weekendje samen naar Sevilla gaan en Thijs zou dan bij mijn moeder logeren – dat ging dus niet door. Maar goed, als dit het ergste is, dan hebben we het heel goed vergeleken bij veel andere mensen. We tellen onze zegeningen."
Steffie Jansen (34)
Is: babyleidster op een kinderdagverblijf, drie dagen per week
Moeder van: Daan (6) en Bo (bijna 2)
"De eerste paar weken dacht ik: 'als dit heel lang gaat duren word ik gillend gek'. Ik werk op een babygroep bij een kinderdagverblijf en tijdens de intelligente lockdown waren wij nog open voor noodopvang. Ik moest een à twee dagen per week aan het werk. Dat combineren met twee kinderen thuis, vond ik pittig. Mijn vriend heeft net als ik een vitaal beroep, in de landbouwsector; hij was ook van huis. We hebben noodopvang voor de kinderen moeten regelen.
'Alwéér naar de speeltuin'
"Op de dagen dat ik thuis was, kwam de zorg voor de kinderen op mij neer. Dat was weleens lastig. Ik moest Daan 'lesgeven' – voor zover je daarvan in groep 2 kunt spreken – en Bo vroeg daarnaast aardig wat aandacht. Zeker in coronatijd is het een uitdaging om ze allebei de aandacht te geven die ze nodig hebben. Het viel me niet mee om de hele dag thuis te zijn met de kinderen en er niet opuit te kunnen zoals normaal. We zijn nogal een ondernemend gezin, gaan vaak naar dierentuinen of musea. Het verplicht thuis zitten viel me zwaar; ik voelde me opgesloten. Wel gingen we elke dag even wandelen en naar de speeltuin, een frisse neus halen. Op een gegeven moment zei mijn zoon: 'moeten we nou alwéér naar de speeltuin?' Die deed ik er geen plezier meer mee.
Dat niemand wist hoelang het zou duren vond ik stressvol, je kon je nergens op instellen. Naarmate de tijd vorderde, merkte ik dat het begon te wennen, dat ik er routine in kreeg. Ik werd makkelijker voor mezelf in het stellen van prioriteiten in het huishouden en met de kinderen. Inmiddels gaan de kinderen gewoon weer naar de opvang en naar school en voelt het weer een beetje als vanouds. Al is de werkdruk wel wat hoger dan normaal, omdat we kampen met personeelsproblemen als collega’s thuis moeten blijven vanwege coronasymptomen.
Tijd voor mezelf maken, echt ontspannen, doe ik te weinig. Het enige wat ik voor mezelf doe is sporten, heel fijn dat dat nog kan. Verder hoop ik maar dat het niet te lang duurt allemaal. Als het weer tot een lockdown komt, denk ik dat we ons makkelijker kunnen aanpassen aan de situatie dan de eerste keer. Toen was alles nieuw, nu weten we beter wat er van ons wordt verwacht. Of we er blij van worden is een tweede…"
