Ellis heeft spijt van anonieme eiceldonatie: 'Ik weet niet waar ik het voor heb gedaan'

Ellis (niet haar echte naam) was samen met haar vriendin op vakantie toen een vriendin slecht nieuws kreeg: ze zou alleen nog zwanger kunnen worden via eiceldonatie. "Ik zei: wat ik kan doen, doe ik. Ik denk dat ik ook heb aangeboden om eicellen te doneren." 

Die vriendin wilde niet zwanger worden met een eicel van Ellis, dus gingen ze naar België. Daar deden ze aan ruildonatie: Ellis doneerde eicellen aan een of meerdere vrouwen die ze niet kende, in ruil daarvoor kreeg haar vriendin eicellen van een onbekende donor. "Ik had donor willen zijn van kinderen die later konden ontdekken wie de biologische moeder was, zoals dat in Nederland gaat. Maar dat was voor haar geen optie, dus hield het op."

'Die eitjes moesten er toch uit'

Ellis doorliep alle onderzoeken om te kijken of ze gezond genoeg was, werd gekeurd door een psycholoog en begon hormonen te spuiten om meerdere eicellen tot rijping te brengen. "Ik werd depressief van de hormonen, maar ik mocht geen antidepressiva slikken zolang ik in het traject zat. Ik wilde niets liever dan dat mijn vriendin een kind zou krijgen, en stoppen was sowieso niet meer echt een optie omdat het proces al in gang was gezet. Die eitjes moesten er toch uit. Dus ging ik door."

Dat Ellis het zo zwaar had, was voor haar vriendin erg moeilijk om te zien, herinnert ze zich. "Ze dachten wel: waar laten we haar doorheen gaan?" 25 eicellen stond ze af, haar vriendin kreeg er twaalf andere voor 'terug', zo was de regel in het ziekenhuis. "Dat voelde oneerlijk, maar ook als ze er zes bij mij hadden weggehaald, zou zij er twaalf hebben gekregen."

Geen succes

Geen van de twaalf eicellen resulteerde bij haar vriendin in een zwangerschap. Ze vroeg Ellis of ze het nog een keer wilde doen, maar na lang wikken en wegen besloot Ellis dat ze alle ellende van de eerste keer niet nog een keer mee wilde maken.

"Ik was een alleenstaande moeder, mijn kinderen hadden er ook onder geleden, dat wilde ik niet nog een keer. Daarnaast bestaat de kans dat je van eiceldonatie onvruchtbaar wordt. Met heel veel pijn en verdriet heb ik haar en haar man verteld wat mijn beslissing was. Hun wereld stortte daardoor opnieuw in: ook dit was nu geen manier meer waarop ze zwanger kon worden. Ik heb nooit zelf ervaren hoe het is om geen kinderen te kunnen krijgen, maar dat is afschuwelijk."

Samen zwanger

Haar vriendin raakte op een andere manier alsnog zwanger. "We huilden samen en doordat zij zwanger was, had ik het gevoel dat ik ook weer mocht. Bij mij en mijn nieuwe vriend lukte dat gelijk, maar ik kreeg het gevoel dat zij dat moeilijk vond. De vriendschap bloedde dood. We hebben nog wel contact, maar toen we eraan begonnen was ze mijn allerbeste vriendin, het is heel jammer dat dat over is."

Naast de bekoelde vriendschap, is er nog iets wat Ellis steekt: het zou goed kunnen dat er kinderen rondlopen die haar DNA hebben, maar dat weet ze niet. Het ziekenhuis vertelt haar dat niet en zelfs als eventuele kinderen op latere leeftijd willen weten wie hun biologische moeder is, krijgen ze dat niet te horen. "Dat gaat nog wel eens door mijn hoofd en daar heb ik spijt van. Niet voor mij, maar wel voor de eventuele kinderen. Misschien willen zij wel een keer weten wie hun biologische moeder is."

Goed doel

Ook steekt het Ellis dat ze niet weet of de ellende die ze heeft doorgemaakt, ergens goed voor is geweest. "Als ik had geweten dat er kinderen uit zijn geboren, dan wist ik dat ik het voor een goed doel had gedaan."

Eerder spraken we met Bente, die zwanger is dankzij eiceldonatie, en met Candy, die als eiceldonor andere vrouwen hielp. Zij hebben positievere ervaringen met donatie. Hun verhalen lees je hier.