Heel veel geld verdienen, dat was lange tijd het doel van Rolf Schrama (42). Met een goede baan in de financiële sector was hij goed op weg, maar toch gooide hij het roer drastisch om. "Ik wilde me bewijzen vanwege mijn handicap. Maar ik had niet door dat ik de verkeerde kant opging."
31 jaar heeft Rolf Schrama ontkend dat hij een handicap heeft. Schrama heeft diastrophische dysplasie, een zeldzame vorm van dwerggroei. Hij is 1,25 meter en zijn handen zijn zwaar beperkt. Hij heeft altijd pijn in zijn knieën.
Zijn droom om aan Porsches te gaan sleutelen moest hij dan ook op jonge leeftijd laten varen. "Op school werd me door leraren verteld dat ik het beste iets met mijn hoofd kon gaan doen. Dat geloof je op die leeftijd ook."
Porsche
Schrama wilde zich bewijzen. Laten zien dat hij alles kan, dat hij een doorzetter is. Ook zijn doel werd groot: heel veel geld verdienen, en later in een Porsche rijden. Hij klom op van de mavo naar de universiteit, ging voor economie, en kwam uit bij een financieel dienstverlener die klanten begeleidt in alle financiële zaken.
"Ik kwam terecht in een cultuur van grootverdieners, de snelle financiële wereld. Ik hield mezelf voor dat dat voor mij ook echt een boeiende wereld was." Hij kocht een huis en een bootje en bleef maar harder werken, voor later.
Ingestort
Op een dag voer Schrama met twee vriendinnen in zijn bootje. "Je bent zo zakelijk geworden Rolf", zei een van de twee vrouwen. "Je bent zo verbitterd, zo hard." Schrama schrok ervan. Niet omdat het niet klopte, maar juist omdat hij wist dat de kritiek waar was. "Ik speelde al die tijd toneelspel."
Binnen een paar dagen zegde hij zijn baan op. Hij kon niet meer verder. "Ik stortte in. Als je veel hebt geïnvesteerd om zover te komen, duurt het even voor je kan toegeven dat die investering weleens verkeerd kan zijn geweest."
1,25 meter
Voor het eerst zocht Schrama contact met mensen met dezelfde aandoening, op een conferentie in Amerika. Pas in Seattle leerde hij naar zijn handicap te kijken.
Door zijn aandoening had hij een groot incasseringsvermogen, en probeerde hij altijd zijn grenzen te verleggen. Vroeger werd hem verteld dat hij misschien wel niet zou kunnen lopen. Schrama oefende net zolang totdat het lukte. Hij was gewend aan verandering. Dat moet ook wel als je 1,25 meter bent. "Maar ik deed helemaal niets met die kwaliteiten in mijn werk."
Rolf Schrama tijdens een van zijn zeiltochten. Beeld: Rolf Schrama
De conferentie was het startpunt van acceptatie. Maar hij zag er ook dat een groot deel van de kleine mensen niet meer kon lopen. "Ik dacht: als ik wil blijven lopen, moet ik fit worden. Zo snel mogelijk. Daar hoort sporten bij."
In de keuze was hij beperkt: eigenlijk kon Schrama alleen zwemmen of zeilen. Zodra hij in de zeilboot stapte was hij direct in zijn element. Wekelijks ging hij water op. Hij genoot van het buiten zijn en het fysieke. En hij kon er ook zijn talenten in kwijt. De wind, het water en de golven waren onvoorspelbaar, maar een goede uitdaging voor Schrama.
Paralympische Spelen
Al vrij snel kwam het idee om er 'de allerbeste in te worden'. Na een talentendag voor paralympische sporters werd Schrama onderdeel van het kernteam zeilers. "Ik wilde naar de Paralympische Spelen in Rio, en daar een medaille binnenhalen."
Een ambitieus doel, waar Schrama dan nog maar drie jaar de tijd voor had. Hij trainde veel, deed wedstrijden tegen andere landen. Iedere keer ging het iets beter, sneller. Intussen bleken bedrijven geïnteresseerd in zijn levensverhaal, en werd hij regelmatig gevraagd voor lezingen.
Rolf Schrama vertelt over zijn leven en drijfveren bij TEDx Hilversum. Beeld: Rolf Schrama
Op de spelen in september 2016 greep hij met zijn zeilpartner net naast een plak. Ze werden zevende. Schrama: "Daar heb ik moeite mee gehad, omdat ik het zo graag wilde. Maar later besefte ik me: het is voor het eerst dat ik heel erg genoten heb van de weg ernaar toe."
Beperkingen tussen je oren
Schrama kreeg maar één kans; het zeilen is nu geen Paralympische sport meer. De sponsoring hield op, en de boot moest terug. Ook het inkomen dat Schrama kreeg van NOS*NSF viel weg. "Dat was ontzettend jammer, maar mijn wereld stortte niet in. Ik heb genoten."
Inmiddels geeft Schrama regelmatig lezingen bij bedrijven om te praten over hoe hij het roer heeft omgegooid. Hij praat over het verleggen van grenzen, het omgaan met veranderingen en hoe beperkingen tussen je oren zitten. Schrama: "Ik dacht altijd dat mijn lichamelijke tekortkomingen mijn grootste beperking vormden. Maar mijn grootste beperking zat tussen mijn oren."
