Als Imke Peeters afgelopen zondag haar auto op een gehandicaptenparkeerplaats neerzet en de auto uitstapt, krijgt ze vervelende opmerkingen naar haar hoofd geslingerd. Het is de zoveelste keer dat de MS-patiënt erop wordt aangesproken dat ze gebruikmaakt van een invalidenplek, terwijl ze er 'normaal' uitziet. Patiëntenfederatie Nederland hoort vaker dit soort verhalen en noemt het zorgelijk. "Handicaps zijn niet altijd zichtbaar."
Zes jaar geleden kreeg Imke de diagnose MS. Het verschilt per dag hoe ze zich voelt en wat ze kan. Soms zit ze in een rolstoel, maar op betere momenten loopt ze met een rollator of lukt het om een paar meter zonder hulpmiddel vooruit te komen. "De ene dag is mijn beperking zichtbaarder dan de andere dag", legt ze uit.
Vanwege haar aandoening is Imke in het bezit van een parkeerkaart voor mindervaliden. "Daar ging een strenge aanvraagprocedure aan vooraf", vertelt ze. "Het was voor mij een gigantische drempel om de kaart aan te vragen, laat staan om deze daadwerkelijk te gebruiken."
Ze maakt er dan ook alleen gebruik van als het écht niet anders kan. Zoals afgelopen zondag, toen ze een frietje ging halen bij de snackbar. "De hele straat stond vol geparkeerd", aldus Imke. Als ze niet voor de mindervalidenplek zou kiezen, zou het betekenen dat ze 200 meter heen en 200 meter terug moest lopen. Dat zag ze niet zitten. "Mijn benen deden pijn en voelden aan als spaghetti."
Afkeurende blikken
Imke legde haar parkeerkaart onder de voorruit en stapte uit de auto. "Meteen zag ik vanuit meerdere hoeken vragende en afkeurende blikken." Ze deed alsof ze niets doorhad, tot ze een groepje jongens passeerde. "Ze keken mij van top tot teen aan en lachten wat. Het was duidelijk dat het over mij ging."
Nog steeds probeerde Imke de situatie te negeren. "Toen ik één been binnen de friettent zette, hoorde ik iemand roepen: 'Hé, je mag daar niet parkeren. Je kan toch gewoon lopen?'" Imke draaide zich om. "Ik vroeg of hij het kon herhalen, recht in mijn gezicht. Ik hoopte dat dat hem af zou schrikken, maar het maakte geen indruk."
Zes tegen één
Imke gaf niet op. "Ik probeerde de jongens duidelijk te maken dat je nooit aan de buitenkant kan zien of en wat iemand mankeert. Ik werd vierkant uitgelachen en belandde in een felle discussie waarin kwetsende dingen gezegd zijn. Het was zes tegen één." Ze besloot om te keren en weg te lopen. "Ik stond te trillen op mijn benen en kon nog net m'n tranen bedwingen."
Het is zeker niet de eerste keer dat het haar is overkomen. "Ik loop vaak tegen vooroordelen en onbegrip aan als ik mijn auto parkeer op een invalidenplek. Negen van de tien keer krijg ik afkeurende blikken, maar ik word ook regelmatig aangesproken", zegt Imke. "Het is vermoeiend dat ik mezelf steeds moet verdedigen."
Imke heeft haar verhaal op Facebook gedeeld, in de hoop een einde te maken aan de vooroordelen over mensen die er 'te goed uitzien' om ziek te zijn of een aandoening te hebben.
"Ik heb honderden verhalen binnengekregen van mensen die soortgelijke situaties meemaken. Bijvoorbeeld van mensen die na het parkeren nageroepen worden met: 'Lekker he? Je opa's kaart gebruiken!'. Maar ook (jonge) mensen die uitgelachen en nageroepen worden omdat ze met een rollator lopen of in een scootmobiel zitten. Mensen die hierdoor minder buiten komen dan ze zouden willen."
Patiëntenfederatie Nederland
Ook Patiëntenfederatie Nederland herkent de situatie. "Wij krijgen weleens vergelijkbare verhalen binnen", zegt woordvoerder Tijmen Hendriksen tegen Editie NL. "Ik schrik ervan dat mensen dit soort dingen naar hun hoofd geslingerd krijgen. Het is zorgelijk dat sommige mensen zo wantrouwend zijn naar anderen."
Hij roept op om allemaal wat liever voor elkaar te zijn. "Probeer je te verplaatsen in een ander en stel je meelevend op. Oordeel niet meteen over elkaar, veel handicaps zijn niet altijd zichtbaar. Mensen die een kaart hebben voor de gehandicaptenparkeerplaats, hebben het al zwaar genoeg. Zij hoeven niet óók nog eens nare reacties naar hun hoofd te krijgen."
