Er worden nog steeds mensen levend onder het puin gehaald in de rampgebieden in Syrië en Turkije. Ook door de reddingswerkers van het Nederlandse USAR team. Marius den Hartog weet hoe het is om uit een ingestort gebouw gered te worden. Hij was in het pand waar in 2015 een hijskraan op viel. Hij had het geluk dat de omstandigheden relatief goed waren.
Er zijn de afgelopen dagen al duizenden mensen levend onder het puin vandaan gehaald, maar de kans dat dat aantal groeit wordt steeds kleiner. Volgens deskundigen dringt de tijd. Hoe lang je onder het puin kan overleven is volgens trauma-chirurg Falco Hietbrink van het UMC Utrecht erg afhankelijk van de situatie ter plaatse.
"Het grootste deel van de slachtoffers overlijdt direct. Daarna hangt het erg af van de omstandigheden. Of ze ernstig gewond zijn, wat de weersomstandigheden zijn en hoe snel de hulpverlening op gang komt", zegt Hietbrink tegen Editie NL. "Daarna weten we uit onderzoek dat je vijf of zes dagen moet kunnen overleven als je geen grote verwondingen hebt. Over het algemeen geldt dat je, als je wel grote verwondingen hebt je binnen twee tot drie dagen wel komt te overlijden."

Van mensen die door de aardbeving gewond zijn geraakt is de kans dus steeds kleiner dat ze het nog zullen overleven. Toch geven de hulpverleners van het USAR-team niet snel op. "Hoe langer het duurt, hoe kleiner de kans van overleven. Maar het hangt van veel factoren af. We houden vaak tien dagen aan. Daarna is de kans op redding erg klein", laat een woordvoerder van het team aan Editie NL weten.
Afgesloten ruimte
De kans op overleven is ook erg afhankelijk van waar het slachtoffer zich bevindt. "Ligt de persoon echt onder het puin of in een afgesloten ruimte waar ook water en eten is?"
Het is dus ook vooral geluk hebben dat je in het juiste deel van het gebouw bent dat instort. Dat geluk had Marius den Hartog uit Alphen aan den Rijn. Hij was in 2015 in de winkel waar op dat moment een hijskraan op viel. Het gebouw stortte deels in en Marius kon niet op tijd buiten komen. "Ik was in de winkel op de scootmobiel van mijn vrouw, ik had namelijk vlak daarvoor mijn heup gebroken dus ik kon niet lopen", vertelt hij tegen Editie NL. "Ik was in het achterste deel van de winkel toen de hijskraan erop viel. Toen de klap kwam zag ik mensen naar buiten rennen, maar omdat ik in een scootmobiel zat kon ik niet op tijd wegkomen."

Marius was in het achterste gedeelte van de winkel. Dat deel stortte niet in, want de hijskraan kwam op het voorste deel van de winkel terecht. Dus hij zat in een loze ruimte vast tussen het puin. "Ik zat in het enige deel dat niet ingestort was."
Dichte mist
Hij wist op dat moment niet wat er gebeurd was. "Door alle puin en stof was er een dichte mist. Ik zag niks, dat is heel vreemd want je weet niet wat er allemaal gebeurt." Gelukkig had Marius wel zijn telefoon bij de hand. "Ik heb eerst mijn vrouw gebeld en haar verteld dat ik niet wist of ik het zou overleven. Op haar advies heb ik daarna 112 gebeld om te vragen wat er aan de hand was. Ik wist namelijk niet dat ze met een hijskraan bezig waren." Na een kwartier kreeg hij van de meldkamer te horen dat er een hijskraan was neergestort. "Dus toen had ik pas een beeld wat er aan de hand was."
De hulpdiensten konden Marius toen nog niet fysiek bereiken. "Ik bleef maar naar buiten roepen." Aan de achterkant van het gebouw was een muur ingestort maar daar kon Marius niet uit omdat daarachter alleen maar water was. "Ik kon met mijn heup ook niet zwemmen dus ben ik met mijn gebroken heup naar voren gelopen. Daar heb ik wel een tijdje over gedaan want er lag een houden balk waar ik niet overheen kon. Uiteindelijk heb ik mijn pijnlijke been eroverheen gegooid."
Eenmaal voor in het gebouw konden de reddingswerkers Marius nog steeds niet bereiken. "Ze hebben toen een brancard door een gat geduwd en daar ben ik op gaan liggen. Zo hebben ze me uit het gat getrokken. Mijn lichaam paste er nog maar net doorheen."
Toen alles net gebeurd was, was Marius erg bang. Maar hij had het geluk dat hij de hulpdiensten aan de telefoon had. "Ze zeiden tegen me dat ik moest blijven praten omdat ze dan wisten dat het goed met me ging. Dat heeft me erg geholpen." Uiteindelijk heeft hij er geen trauma aan over gehouden. "Ik heb het achter me kunnen laten."