Van ketchup-ijs tot bloedsmaak: dit is waarom je gruwelt van gekke smaken

Men neme: room, gecondenseerde melk, volle melk en ketchup. Meng alles, laat het opstijven in de diepvries en voilà: een ketchup-ijsje is geboren. Sausproducent Heinz komt deze zomer met doe-het-zelf pakketten om ijsjes met de smaken mayonaise, barbecuesaus en ketchup te maken. De één zal nieuwsgierig een wenkbrauw optrekken, de ander moet misschien kokhalzen van het idee. Waarom spreekt ons dit niet meteen aan?

"Smaak heeft met associatie te maken", zegt Bob Cramwinckel van het Centrum voor Smaakonderzoek. "Als je aan ketchup of mayo denkt , dan denk je aan frikandellen, friet en warme maaltijden. Het is hartig. Als je aan ijs denkt, denk je aan zoet."

Mee opgegroeid

"Doordat je het allebei met iets anders associeert zal je al snel denken 'daar begin ik niet aan'." We hebben volgens Cramwinckel automatisch een afkeer voor gekke smaken, behalve als je ergens mee bent opgegroeid. "Als je zou zijn opgegroeid met mayonaise-ijs dan is het voor jou het lekkerste wat er is."

Maar waarom zouden we er überhaupt zin in hebben? Vraag dat maar aan Roberto Coletti van de Utrechtse ijssalon Roberto Gelato. Hij maakt elke week een smaak ijs die hij nog niet eerder heeft gemaakt. De lijst is griezelig lang, zo maakte hij al: haring-ijs, frikandel-speciaal-ijs, ansjovis-ijs en bloed-ijs. Van de laatste smaak - gemaakt met kalfsbloed - gaat je de zin misschien over. Maar voor Roberto is het juist een uitdaging.

Traan-ijs

"Bij alles wat ik eet vraag ik me af hoe het zou smaken als ik er ijs van zou maken. Sommige smaken combineren heel goed met elkaar als ijsje. Als ik een stukje chocolade eet zou ik niet meteen een ook dropje in mijn mond stoppen. Maar chocolade-ijs en drop-ijs gaan juist heel goed samen."

Vergeleken met Roberto is Heinz eigenlijk heel braaf. Want hij maakte eerder ook ijs met moedermelk en ijs met biersmaak. Hij heeft al meer dan vijfhonderd verschillende smaken gemaakt. Ooit probeerde hij zelfs traan-ijs te maken.

'Tranen van kinderen'

"Maar dat is niet gelukt", zegt hij. "We wilden tranen van kinderen opvangen, als ze verdrietig waren en zo verdriet omzetten naar iets vrolijks." Dus deelde Roberto traanbuisjes uit om de tranen op te vangen. "Daar werden kinderen zo blij van dat het niet meer nodig was en we geen tranen meer kregen. Gelukkig maar."