De formule die Gates, Musk en Jobs succesvol maakte

COLUMN | Al jaren verslind ik boeken over ondernemers. Over hoe Richard Branson zijn Virgin met vallen en opstaan groot maakte. Hoe Steve Jobs, die bekend stond als enorme micro-manager, een imperium op macroniveau wist op te bouwen. Hoe een ooit introverte jongen ons tweede thuis probeert te verwezenlijken op Mars. 

Als je ondernemersverhalen hoort gaat het vaak over de enorme bergen die ze hebben verzet. Het verschil dat ze hebben gemaakt in de wereld. Hoeveel vermogen ze hebben verdiend of de leefstijl die ze zichzelf hebben aangemeten. 

In de boeken lees je echter ook over de andere kant van de medaille. Dan bedoel ik niet, en ik kan uit eigen ervaring spreken, het balanceren op het randje van de afgrond met zoveel schuld, dat een persoonlijk faillissement op de loer ligt. Niet alle tijd, die dag en nacht ten koste van je familie, vrienden en vitaliteit gaat, of de durf om alles om te gooien, omdat bijvoorbeeld een virus je hele business model omver gooit.

De andere kant van de medaille gaat over het feit dat een ondernemer nagenoeg nooit alleen in het avontuur staat. Zo had Bill Gates het nooit gered zonder Paul Allen. Was Richard Branson nooit zo ver gekomen zonder Simon Draper. Steve Jobs had Steve Wozniak. En voor Elon Musk was het zijn vader. 

Errol Musk was al een dusdanig groot ondernemer. Hij maakte het mogelijk dat zijn zoon kon leren en fouten maken. Errol zorgde voor de financiën die Elon in staat stelde om PayPal op te zetten. Het fortuin dat Elon daarmee heeft vergaard was de start van al zijn nieuwe avonturen. Waarbij hij overigens vooral reeds bestaande bedrijven overneemt met een dusdanig groot belang, dat hij het gezicht, de CEO en veelal de vermaarde bedenker van het product lijkt.

Toen ik zelf destijds bij Google kwam te werken, duurde het niet lang voordat ik vastliep. Ik was aangenomen op mijn ondernemersvaardigheden en motivatie. Maar al snel liep ik vast in de enorme hoeveelheid data en de verwachting dat je daar concrete inzichten uit kon halen. En die dan weer presenteren aan de klant. Dat laatste ging prima. Die data-analyse minder. Uiteindelijk lag de oplossing in een onverwachte hoek.

Er was een collega met wie ik niet door een deur kon. Hij was analytisch, gedetailleerd en ging altijd procesmatig te werk. Zelf bedenk ik iets, heb het dan binnen no-time opgezet en presenteer het dan als: dit kunnen we bereiken. Dat procesmatige van Rob en impulsieve van mij botste uiteraard. We waren elkaar in het begin dan ook liever kwijt dan rijk. 

Totdat ik tijdens een training had geleerd over de verschillende kleuren energieën van mensen. Hoe je vaak een voorkeur hebt voor het dan wel aansturen van mensen, ze inspireren, samenwerken of juist het procesmatig te werken.

Met die kennis ging ik naar Rob. Het idee dat hij de data kon uitwerken en ik de presentatie op me kon nemen, was een zegen voor ons beiden. Als duo werd mijn verhaal stukken beter en zijn verhaal gehoord.

Zo ook nu weer. Na jarenlang zelf te hebben ondernomen (uiteraard wel met een team), wat een bepaalde mate van fictieve vrijheid geeft, maar ook een enorme last met zich meebrengt, heb ik nu de kans gekregen om samen verder te gaan. 

Sinds december zijn we met zijn tweeën. Sinds 4 mei met zijn drieën. Dat betekent meteen al dat de helft van mijn plannen zijn afgeschoten. Maar ook dat de zaken die we wel doen, meteen een stuk sneller én beter uit de verf komen.