Het echte leiderschapsteam zit thuis
Ongetwijfeld herkenbaar: Je bent net bezig met een belangrijk project, als je gestoord wordt voor een nóg belangrijker project. Twee weken geleden was ik gevraagd om 100 commercieel directeuren toe te spreken tijdens een exclusief galadiner in het prestigieuze Hotel Huis ter Duin in Noordwijk.
Toen ik de avond ervoor mijn smoking uit het stof haalde, bleek die ook nog te moeten worden ingenomen. De tijd begon dus te dringen. Vroeg aan de slag dus. Inmiddels lekker op dreef kwam Boet, ons 5-jarige zoontje, de kamer binnenlopen. "Papa, heb je de pepernotenbakmix voor school?" vroeg hij met een slaperig stemmetje.
Shit! Mijn vrouw had me inderdaad de avond ervoor gevraagd of ik pepernotenbakmix kon meenemen. Mijn zoontje zou vandaag met zijn klasgenootjes pepernoten gaan bakken en was verantwoordelijk voor de bakmix. Grote prioriteit dus.
Gehaast verliet ik het huis om zo snel mogelijk aan mijn vaderlijke verplichting te voldoen, om vervolgens hopelijk mijn werk nog op tijd af te kunnen ronden. Zo stond ik, alsof het een nieuwe iPhonelancering betrof, om 07.50 uur in de stromende regen voor de supermarkt te wachten.
Zodra de deuren open gingen, stoof ik door naar de mogelijke locaties van de bakmix. Maar ook bij navraag, bleek deze niet aanwezig. "Welke supermarkt heeft er nou geen pepernotenbakmix rond Sinterklaas?", hoor ik mezelf denken gestrest denken, terwijl ik de auto in race richting de volgende supermarkt.
Halverwege komt het briljante idee in me op de volgende supermarkt eerst te bellen. Maar al wachtend op iemand om op te nemen, loop ik 6 minuten later de winkel al binnen. Helaas, geen bakmix. Inmiddels is er al bijna een uur verstreken en word ik steeds nerveuzer over mijn presentatie en de voorbereidingen ervan.
Deze situatie is waarschijnlijk herkenbaar voor velen. Alle projecten lijken even belangrijk en we doen alles door elkaar. We leggen de verkeerde prioriteiten, laten ons afleiden. De kwaliteit van ons werk neemt daarmee af. Onze irritatie neemt toe en in die tweestrijd maken we steeds vaker domme beslissingen.
Uiteindelijk kom ik druipend van de regen de vierde supermarkt binnen. Daar staat een medewerker vooraan de zaak die mij stralend aankijkt. "Jij moet de pepernotenpapa zijn!". Zo had ik er nog niet naar gekeken, maar ik realiseer me dat dit inderdaad mijn rol is deze ochtend.
Vrolijk loopt ze voor me uit naar een schap, helemaal gevuld met verschillende varianten pepernotenbakmix! Bijna euforisch dank ik de dame. Ik schuif veel te veel pakken in mijn mandje. Als ik langs de kassa storm realiseer ik me dat 46 euro aan pepernotenbakmix misschien wat overdreven is. Maar de gedachte om te vertragen, om een rationele beslissing te nemen over welk pak wel, en welk pak niet, ontbreekt volledig. Dan maar een voorraad voor de komende jaren.
Nog steeds doorweekt, gestrest en gehaast, kom ik uiteindelijk om 09.54 de klas van mijn zoontje binnenstormen. De drukte en rumoer in het lokaal vallen stil en 28 verbaasde gezichtjes kijken mijn kant op. Dan hoor ik mijn zoontje vanuit de hoek: "Papa!". Ik zie zijn gezicht opklaren. Zijn lach doet me realiseren dat ik nog net op tijd aan mijn vaderlijke taak heb voldaan.
Ook de andere kindjes realiseren zich nu wat deze verwaterde man komt brengen en 28 paar handjes vliegen vol enthousiasme de lucht in. Ze kunnen alsnog pepernoten gaan bakken. De juf geeft me een tevreden knipoog. Ik realiseer me op dat moment dat waar ik normaal de leiding heb in mijn eigen bedrijf, ik hier een andere rol heb.
Hoe druk we het ook hebben op kantoor met leidinggeven of leiding nemen over ons eigen werk, met de hoeveelheid aan taken en keuzes, de werkdruk die voor iedereen lijkt te stijgen, daarmee is het nog niet klaar.
Thuis zit ook een team op je te wachten. Een team met andere doelen en KPI's, een team met een ander plan en waar andere overwinningen gevierd worden. Waar de leiding anders is verdeeld. Als het met dat team thuis niet goed gaat, dan gaat het op kantoor ook niet goed. De onrust van thuis neem je mee naar kantoor. En vice versa trouwens.
Wat dat betreft is het op zijn zachtst gezegd teleurstellend dat de World Health Organization (WHO) burn-out betitelt als een puur werkgerelateerde aandoening. Als je thuis de tijd en ruimte hebt om te rechargen, kun je een stuk meer aan op het werk. En als je op je werk lekker in je vel zit, heb je ook meer ruimte om thuis je beste zelf te zijn.
Gelukkig staan de feestdagen voor de deur. Gun jezelf, en je naasten, de tijd om optimaal te rechargen. Iedereen heeft het druk genoeg gehad de afgelopen maanden. Probeer de komende weken echt weer even af te schalen en weer op te laden.
Ook als je geen gezin hebt thuis, is 'persoonlijk leiderschap' over je rustmomenten en tijd met vrienden en familie, essentieel op weer op te laden, zodat je volgend jaar de hectiek op de werkvloer weer aan kan.