Allemaal in dienst van de pillenslikker
Toegegeven: mijn vrienden en ik hebben erom gelachen. Besmuikt, binnen de beslotenheid van onze groepsapp, maar wel: gelachen. Bij festival Smeerboel zat duidelijk een marketeer met lef achter de knoppen.
De organisatie zette daags voor het Utrechtse festival een blokkenschema online. Maar dan niet met de acts die zaterdag 9 september te horen zouden zijn, maar met activiteiten als: 'Linksvoor pieken', 'halfje bijpakken', en 'dit is voor paarden toch?' If you know, you know: het festival flirtte met het drugsgebruik waar menig feestganger de hand (en neus) niet voor omdraait.
Misschien had ik er ook niet om moeten lachen
Belachelijk, vonden experts, pillenpromotie, zeiden politici, 'niet normaal', riep een woeste wethouder. Geluiden waar veel voor te zeggen valt want ja, een pil in je mik stoppen is per definitie ongezond.
Misschien had ik er ook niet om moeten lachen.
Maar wat het is: harddrugsgebruik in ons land is in een vreemde twilight zone beland. Aan de ene kant de wet die het gebruik van harddrugs altijd nog verbiedt en critici (experts, politici, de niet-gebruikende burger) die het stug blijven afkeuren, en aan de andere kant nu opgroeiende generaties die het nemen van een pilletje bijna net zo normaal achten als het eten van een banaan. Ik bedoel, ik ken mensen die hun eigen dealer hebben. Ze mogen hem zelfs bij de voornaam aanspreken (al zal dat niet zijn echte voornaam zijn).
Wat denk je van al die raketjes die worden verkocht?
Ik struggle zelf ook. Ik weet nog hoe ik mixed feelings kreeg bij waarschuwingsposters op ADE. Er stond op dat je niet meer dan een X-aantal glazen water per uur moest drinken – uitdroging lag op de loer. En wat dacht je van al die raketjes die worden verkocht op festivals, de lolly's? Allemaal in dienst van de pillenslikker.
Aan festivals de taak ergens binnen die twilight zone te laveren. Ja, er zijn regels en gezondheidsrisico's. Maar, mensen gebruiken nu eenmaal. Ergens van wegkijken heeft nog nooit iets doen verdwijnen. Feesten worden ingericht op drugsgebruik. Soms met een grap, soms met serieuze ondertoon. Dat gaat gevoelsmatig verder dan 'het gedogen', wat we jarenlang deden in Nederland, en dat is wellicht ook waar ons ongemak vandaan komt.
Misschien is het aanmoediging, wat Smeerboel deed, maar misschien is het ook gewoon de realiteit benoemen.