Weer Thijs Römers uitleg moeten horen, weer, weer en weer

Laatst interviewde ik iemand daags nadat ze te horen had gekregen dat haar verkrachter, een smeerlap die in het buitenland tientallen vrouwen had misbruikt, een levenslange celstraf had gekregen. 

Ze was eigenlijk niet eens het meest blij om de inhoud van die uitspraak door de rechter, viel me op. Ze vierde vooral het feit dat de uitspraak achter de rug was. Met de spreekwoordelijke punt die de rechter achter het vonnis had gezet, was er als vanzelfsprekend voor haar ook een punt achter een helse periode gezet.

Een tijd waarin je als slachtoffer niets meer dan een speelbal lijkt te zijn, zo legde ze uit: je kunt enkel hopen, afwachten, moet misschien nog eens een verklaring afleggen (hallo herbelevingen), en nog meer afwachten. "Ik snap het", zei ik tegen haar, waarop ze me met haar felle doch eerlijke antwoord even op mijn plek zette: "Ik denk het niet. Ik denk dat je het pas snapt als je zoiets zelf hebt meegemaakt."

Mede daardoor kwam ik gisteren direct in een innerlijke tweestrijd terecht toen bekend werd dat Thijs Römer in hoger beroep gaat. Aan de ene kant: het is ons volste, en gelukkig goed beschermde recht dat we in ons rechtssysteem altijd, na een veroordeling, in hoger beroep mogen gaan. De uiteindelijke straf die de acteur kreeg was vele malen hoger (drie maanden) dan de eis (één dag) waarmee het OM kwam, en je hoeft geen advocaat te zijn om te bedenken dat het misschien nuttig is in hoger beroep te gaan als je vindt dat je een lagere straf of vrijspraak verdient. 

Maar ik dacht vooral aan de slachtoffers, jónge slachtoffers, die eigenlijk dachten dat het klaar zou zijn. Zo zei één van hen tegen RTL Nieuws, na de uitspraak: "Ik wil bijkomen, en dan verdergaan met mijn leven."

Maar voor een hoger beroep waarbij het hele land meekijkt, valt niet weg te lopen. De slachtoffers zullen het hele proces, met voorbereidende zittingen, een uitspraak en de daaraan gepaarde media-aandacht, opnieuw moeten beleven. Weer met ingehouden adem op die uitspraak wachten. Weer zijn verklaringen moeten horen en lezen over vingeren en dickpicks en zijn vrije seksuele opvoeding. Weer, weer, weer. 

De rechter nam het de acteur kwalijk dat hij de schuld vooral buiten zichzelf om zocht. Maar Römer herkent zich niet in het beeld dat van hem wordt geschetst in het vonnis van de rechter. De acteur gaf gisteren in een verklaring aan dat hij het verschrikkelijk vond dat de meisjes eronder geleden hadden – en dat spijt hem heel erg. "Het hoger beroep is niet bedoeld om afbreuk te doen aan dat leed."

Het feit dat Römer zijn straf aanvecht, laat zien dat er nog steeds weinig reflectief vermogen is. Ja, hij heeft er het recht toe, het vólste recht, absoluut, maar dat je iets mág doen binnen ons mooie rechtssysteem, wil niet zeggen dat je het ook altijd moet doen. Je kan ook verantwoordelijkheid voor je daden nemen. Is optioneel. Is een keuze. Maar Römer maakte een andere bewuste keuze, eentje waarmee hij zijn eigen belang vooropstelt. En zie hier, een vrij hardnekkig patroontje: Römer doet voor de tweede keer iets waarvan hij zegt dat het niet de bedoeling is de vrouwen te schaden – maar voor de tweede keer schaadt hij ze wel.