Waarom ik niet naar B&B Vol Liefde kijk
Het was niet echt mijn bedoeling om mezelf tot een minderheid te maken in tv kijkend Nederland maar het is gebeurd. Ik ben die oom die nog steeds sms'jes stuurt. Ik ben mijn vader die geen internetbankieren op zijn telefoon heeft. Ik ben de laatste der Mohikanen.
Ik, lieve mensen, ik kijk geen B&B Vol Liefde.
Eerst werd ik nog verbaasd aangekeken, huh, kijk je het nog niet, vervolgens werden de blikken meewarig: ach, ze kíjkt het nog niet. Inmiddels wordt het genegeerd. Niemand probeert me nog over te halen, 'laat haar maar', 'verloren zaak'.
"Je lacht mee om de zonnevlecht en denkt: ik snap het niet."
Het begint zoals dingen altijd beginnen: je hoort het via-via, denkt 'zal wel', en voor je het weet sta je op een feestje, wordt er een grap gemaakt over een zonnevlecht, lach je mee en denk je, terwijl je nog aan het lachen bent: ik snap de grap eigenlijk niet.
Het programma is een beetje geworden zoals het met roken en meeroken gaat. Ook de niet-kijkers kijken mee. Maar het is net zoals met meeroken: echt genieten kun je er niet van. Je komt continu videobeelden van mensen in je tijdlijn tegen die je kent omdat je ze niet kent. Je skipt de recensies met 'de hoogtepunten van week 3'. Je probeert memes rond die mensen te snappen maar voelt je een blinde toeschouwer aan de zijlijn. Je herkent de uitspraak 'ik kom hier aan en ik ben meteen helemaal niet blij' zonder de scène ooit te hebben gezien. Je ziet dat al je vrienden een Tinderprofiel op Instagram liken en bent de enige die niet doorheeft dat het een fakeprofiel is met – juist, een deelnemer en een daaronder vermoedelijk hilárische beschrijving.
"Er is iets hardnekkigs gaande: het is een gewoonte geworden."
En ik vraag me ondertussen, elke dag, af: wáárom ga ík niet overstag? Waarom ben ik zo eigenwijs? 'Het is echt iets voor jou', appte een vriendin. 'Het zijn gewoon allemaal typetjes, en zo leuk want je kan dus mensen haten/ je gaat van ze houden.'
Beslissen om wel of niet mee te doen aan een trend, is als het balanceren op een dun koord. Iets niet doen is eerst geen bewuste keuze. Dat wordt het pas als ánderen om je heen het allemaal doen – en dát is het moment om over te stappen, mee te doen, of niet. Ik hield vast aan mijn voorkeuren en dacht dat het zou overwaaien. Dat deed het niet. Ja, de nieuwigheid is er voor velen vanaf, maar er is iets anders, iets veel hardnekkigers, voor in de plek gekomen: de verslavende gewoonte is ingezet.
Zelfs als ik nu nog overstag ga, loop ik niet meer mee, maar achter.