Mehmet moet minder snoepen

"Ik vind jouw kinderen zielig", zei mijn vriendin in Turkije afgelopen zomer tegen me. Vol verbazing keek ik haar aan terwijl ze verderging. "Eigenlijk is dit mishandeling. Jouw kinderen moeten jou permissie vragen als ze een brownie willen eten. Dat is toch zielig? Laat ze lekker eten wat ze willen!" Op dat moment zag ik haar zoon net naar boven gaan, om elf uur 's avonds, met een pak brownies onder zijn arm.

Die hete zomeravond in Turkije eindigde in een verhit debat waarbij de voors en tegens van suiker over de tafel vlogen. Ik vind dat kinderen niet onbeperkt mogen snoepen. Dikke kinderen – dat is pas kindermishandeling. Een kind begrenzen in zijn zucht naar snoep en suiker, dat is liefde. Als je niet leert wat je grenzen op dat gebied zijn, dan leer je dat ook nooit met andere dingen, zoals alcohol, roken, drugs.

Onlangs zag ik de zoon van mijn Turkse vriendin en andere jongens voorbijkomen op social media. Ik had hem lang niet gezien, maar zag dat de jongens waren getransformeerd in dikke jongens. Geheel volgens de trend die ik overal zie in Turkije trouwens. En ook in Nederland, waarbij vooral de jongens van Turkse komaf overgewicht hebben. Turken vinden dunne kinderen zielig. Wat dikker zijn is in hun ogen gezonder. En suiker is goed voor je − tenminste: daarvan zijn ze overtuigd.

Om die reden kreeg ik als kind voor het slapengaan altijd şerbet, suikerwater. Ik kreeg zoveel suiker binnen dat mijn tanden ervan gingen rotten. Mijn oma deed tijdens het oppassen altijd de speen van mijn babyneefjes en -nichtjes in een pot jam en stopte hem dan weer terug in hun mond. Dan waren ze weer even zoet. Bij alles krijgen Turkse kinderen snoep. Ze vallen en ze krijgen snoep. Ze gillen en ze krijgen snoep.

Dit terwijl de cijfers er niet om liegen: bijna één op de vier kinderen en jongeren met een niet-westerse achtergrond heeft last van overgewicht, blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Dat is een stuk meer dan onder hun leeftijdsgenoten met een Nederlandse achtergrond (al verbaas ik me er ook bij hen weleens over hoeveel snoep ze überhaupt eten: met Sint Maarten, Sinterklaas, en iedere week is er wel een kind in de klas jarig, of een juf of meester).

Het is deze week de Week zonder Suiker, in het leven geroepen om mensen bewuster te maken van de hoeveelheid suiker die ze (ongemerkt) binnenkrijgen. Want suiker is ook een verslaving. Als we liefdesverdriet hebben, eten we chocolade. Als vrouwen ongesteld worden, krijgen ze cravings en lepelen ze zo een bak ijs leeg. Het is een vorm van drugs ter compensatie van hoe we ons voelen.

Dikke Turkse jongens zouden dus eigenlijk moeten worden behandeld voor hun suikerverslaving. En dat begint met een ferm 'nee' als je kind met een vol pak brownies de trap oploopt om naar bed te gaan.