Bescherm onze kinderen tegen deze ouders

Zelden voelde ik me zo op mijn gemak als die ene keer dat ik iemand interviewde over zijn drag-ego. Hij heette Sander, was in de avonduren Lady Galore met glitters en hoge hakken en hij straalde meer gastvrijheid uit dan het gemiddelde Van der Valk-hotel (en dat zijn prima hotels, kun je nagaan). Sander vroeg zich om half 11 in de ochtend hardop af of het al tijd was voor een espresso martini ('dit doe ik alleen omdat het weekend is en ik mijn cocktailspullen nog niet had opgeruimd') en voor ik het wist, zat ik met mijn voeten onder mijn billen op zijn bank te nippen aan een cocktail en bijna te vergeten dat ik hem interviewde. 

Ik denk dat hij die gave had omdat hij zelf lang onwelkom was. Hij was vijftien toen zijn koffer ingepakt in de gang van zijn ouderlijk huis stond. 'Ik wil geen flikkers in huis', stond op het briefje dat erbij lag. Sander liet het briefje liggen, nam zijn koffer mee en vertrok. 

Hij vertelde me dat hij zich soms een beetje voelt als een klaproos. Ze geven kleur aan de droogste plekken in het land en de lelijkste bermen langs de weg, maar ze zijn teer. De blaadjes zijn zo dun dat de wind ze weg kan doen waaien en de zon er moeiteloos doorheen schijnt.

Zodra een klaproos wordt geplukt, valt hij uit elkaar. 

In Groningen werden medewerkers van een dragshowbar mishandeld, vorig weekend. In Eindhoven werd een regenboogvlag van het COC-gebouw gehaald. Ook in Amerika heeft deze groep het moeilijk: er werd onlangs een wet op het nippertje opgeschort die hun shows zou verbieden. Was die wet er gekomen, dan zouden dragqueens zich niet meer in de buurt van kinderen mogen begeven.

Dragqueens in combinatie met kinderen: ik had er nog nooit over nagedacht, maar er zijn dus kennelijk mensen die vinden dat hun kroost niet mag worden geconfronteerd met prachtig uitgedoste mensen die bol staan van kleur en glitters en lef en jezelf zijn. Terwijl dat toch het belangrijkste recept voor geluk moet zijn dat je aan je kind meegeeft: word wie je worden wil. 

In Rotterdam demonstreerden ouders bij de bibliotheek vanwege een voorleesmiddag met dragqueens. Ze keken heel boos, alsof hun iets heel ergs was aangedaan, en droegen een spandoek. 'Bescherm onze gezinnen' stond erop. Op zich niets mis mee, gezinnen willen beschermen, maar het gaat erom waartégen je ze wilt beschermen. 

Ik moest denken aan Sander, die me uitlegde dat zijn drang om zich zo expressief uit te drukken, uit zijn tenen kwam. Dat het niet tegen was te gaan. Vermoedelijk ook niet als zijn ouders met spandoeken bij een bieb hadden gestaan. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als één van de kinderen van de demonstranten die drag-drang in zijn, haar of hen tenen voelt borrelen. Hoe dat moet zijn, als je dat voelt, terwijl je hebt geleerd dat een andere geaardheid of verschijning niet mag. Niet kan. Niet hoort. 

Er zijn heel veel klaprozen die de zon niet op durven te zoeken. Het is aan ons, als samenleving, om rondom die kleurrijke bloemen te gaan staan, en ze uit de wind te houden.